Vikan - 15.02.1968, Blaðsíða 44

Þrákálfur
Framhald af bls. 13
hrædd um að við höfum ekki lengri
tíma til umráða. Við erum á heim-
leið . . . Roger, ég tók mér bessa-
leyfi og pantaði far til Englands
fyrir þig. Það er á móti reglunum
að fólk fái farmiða aðra leiðina,
en skipstjórinn er orðinn svo góður
vinur minn, að hann sagði að þetta
væri allt í lagi, það er að segja
ef þú hefir vegabréfið í lagi enn-
þá . . . .
— Ég er þér sammála um það
að þú hefir tekið þér bessaleyfi,
sagði Roger burrlega.
— En þetta er áríðandi, Roger.
Það hafa komið fram allskonar
lögfræðileg vandamál. Það er næst-
um ár síðan Edwin frændi dó, og
það hefir jafnvel komið til orða
að það verði að úrskurða þig lát-
inn. Hugsaðu um það!
— Og hugsaðu þér hve himin-
lifandi sumir ættingjar mínir yrðu,
ef þetta reyndist sannleikur!
— Mér finnst þú óréttlátur núna,
Roger, sagði Shteila. — Er það
nauðsynlegt að vera svona hat-
ursfullur í garð ættingja þinna?
— Aðstaða mín gagnvart þeim
er raunveruleg, Sheila. — Það er
staðreynd. Hann brosti til henn-
ar. — Það er langt síðan ég fann
það út að lýsing á sambúð hunda
og katta, á vel við mig og fjöl-
skyldu mína, sambúðin er bezt,
þegar mest fjarlægð er á milli
okkar. Einn klukkutími, það er anzi
stuttur fyrirvari.
— Þú gætir farið hingað aftur og
gengið frá viðskiptum þínum hér,
sagði Mattie frænka.
Þegar Roger svaraði ekki strax,
leit hún á Tönyu og sagði:
— Ég vonaði að við gætum tal-
að um þetta í einrúmi. En Roger
þóttist ekki heyra hvað hún sagði.
Hann gekk að glugganum og leit
á þessa litlu ræmu, sem hann not-
aði fyrir flugvöll. Super gamla var
nokkuð hrörleg, þar sem hún stóð
á sprungnu asfaltinu.
— Ég er einstaklingshyggjumað-
ur, sagði hann og sneri sér að
þeim, — það er meinið. — Ég við-
urkenni að það er gömul lumma
að taka svo til orða, en þetta er
nú samt satt.
— Það virðist ekki hafa komið
þér langt í lífinu, sagði Mattie
frænka.
— Þá kemur sú spurning hvað
átt er við með því að ná langt. Ég
á nokkuð erfitt með að hugsa til
að eyða ævinni við að reka nýlendu-
vöruverzlanir. Var það ekki lífsstarf
Edwins frænda? Kórónan á iífs-
starfi hans? Fimmtíu smávöruverzl-
anir úti í landsbyggðinni?
— Er það eitthvað til að skamm-
ast sín fyrir? Crane er gamalt og
gott fjölskyldunafn, og sem betur
fer hafa ættingjar okkar fylgzt með
tímanum, sagði Mattie frænka al-
varleg í bragði. — Þeir hafa safn-
að tölverðum peningum, en þeir
hafa líka greitt skatta og skyldur
í samræmi við það.
— Ég veit það. Það hafa verið
nokkrir opinberir starfsmenn og
einhver furðulegur þingmaður inn-
an fjölskyldunnar. Já, já, það er
satt og rétt, Crane fjölskyldan er
eins og hún á að vera. En hefir
það aldrei hvarflað að þér að
einu sinni eða tvisvar á öld getur
fæðzt Crane sem ekki passar inn
í rammann?
— Hvað meinarðu með þvf?
— Einhver af fjölskyldunni, sem
kannski vill reyna að spjara sig
sjálfur, áður en hann setzt á milli
snyrtilegs skrautsgarð og kirkju-
garðsins.
— En þú ert þegar búinn að
reyna það, Roger, sagði Sheila
áköf.
Hann brosti til hennar. — Finnst
þér það?
— Já, það finnst mér. Þú hefir
sannað það fyrir sjálfum þér að
þú getur bjargað þér án hjálpar

NIEfl
PEUGEOT
UM
LAND
ALLT
BRAUTARHOLTI 22
SÍMAR: 23511 *34560
sterkbyggdir
sparneytnir
háir frá vegi
frábærir aksturshæfileikar
ádýrastir sambærilegra bíla
HIHUKUHf.
fjölskyldunnar. En er ekki kominn
tími til að þú farir að athuga þinn
gang og semja þig að háttum
venjulegs fólks?
— Það er ég viss um, sagði
Mattie frænka. — Nú hefir þú
skyldum að gegna, Roger. Ekki
eingöngu við fyrirtækið og allt það
fólk sem á afkomu sína undir því.
Það er kominn tími til að þú festir
ráð þitt, kvænist og eignist börn.
Hún leit í áttina til Sheilu. —
Og það er ekki nálægt því eins
hættulegt líf og það sem þú lifir
nú.
Hún leit með viðbjóði í kringum
sig og tók ekki Tönyu undan.
— Það skiptir ekki máli þótt
Tanya sé viðstödd, hún skilur ekki
orð- í ensku, sagði Roger.
— Jæja? Mattie frænka lyfti
brúnunum. — Má ég þá spyrja
þig . . . .?
— Hún eldar fyrir mig matinn og
hreinsar í kringum mig, sem sagt,
hún gerir líf mitt hér notalegra.
Tanya ætlaði að springa af reiði,
en henni tókst samt að láta ekki
á því bera, horfði tómlátlega út
í loftið og brosti. Hún þekkti Roger.
Nú var hann að yfirvega hlunn-
indin við að erfa frænda sinn, og
hegðaði sér eins og trúður, með-
an hann var að komast að ein-
hverri niðurstöðu. Og Roger gat
verið andstyggilegur þegar hann
var í því skapi.
— Við erum mjög tímabundnar,
sagði Mattie frænka.
— Ég er seinn að hugsa, sagði
hann.
— Við höfðum mikið fyrir því að
finna þig. Það sem ekki eru nein
hafnarmannvirki hér, var akkur
skotið í land á báti. Það var að-
eins hægt að fá einn einasta bíl,
og bílstjórinn ók okkur fyrst út á
flugvöllinn, hann hafði greinilega
aldrei heyrt getið um þennan einka-
flugvöll þinn.
— Þá er minnið ekki hans sterka
hlið. Fyrir ári síðan var þetta flug-
völlurinn. Flugvöllurinn minn. Það
er hann ennþá. Þetta er flugstöðin
og hér berum við farþegum smurt
brauð. En í dag eru engir farþeg-
ar hér og þar af leiðandi ekkert
brauð, en þið getið fengið tebolla.
— Það væri skárra en ekkert,
sagði Mattie frænka, hryssingslega;
hitinn virtist ekki hafa góð áhrif
á hana.
— Maður má ekki gleyma manna-
siðum þótt maður lifi á afskekkt-
um stað. Hann sneri sér við og
klappaði saman höndunum.
— Tanyal
Hún leit á hann og gat ekki
leynt reiðisvipnum.
— Te. Muche, fljótt. Te. Char
handa dömunum. Skilirðu það?
Hve langt skildi hann ætla að
ganga í þessum fíflalátum, hugs-
aði Tanya, og hve lengi yrðu þær
að komast að hinu rétta ( málinu?
Þær brostu, umburðarlyndisbrosi,
rétt eins og þær væru að láta í
Ijós að þær þekktu hann og könn-
uðust við þessi skrípalæti. En henni
var Ijóst að Roger var ekki ennþá
44 VIKAN 7-tbl-