Vikan - 15.02.1968, Qupperneq 32

Sleðarnir eru úr áli og harðviði eða hvorutveggja - Þeir snúast ekki og eru stöðugir.
Verð kr. 540,00
870,00
890,00
1150,00
1690,00
1895,00
1950,00
1975,00
V____________________)
Fyrir ala ínbknktaa
KYNNIÐ YKKUR ALPA-SNJÖÞOTURNAR
BARNASTÆR05R TSL 4RA MANNA

Nicholas Perrot ætlaöi að íara að spyrja hann hvað hann ætlaðist
fyrir með mótmælendurna, en allt í einu skynjaði hann að Peyrac
var orðinn eins og spenntur, að engu var líkara en að hugur hans
væri langt í burtu, svo hann sagði ekkert.
Það var raunar satt að sálmasöngurinn sem barst til þeirra með
vindinum, reis og féll að því er virtist i samræmi við öldurnar, náði
einhvernveginn til innstu afkima sálarinnar og vakti dapurleika og
hálfgerða vanlíðan.
— Þegar fólk er alið upp við þetta frá barnæsku er svo sem ekk-
ert undanlegt þótt það verði öðruvísi en okkar fólk, tautaði Perrot,
sem var 1 rauninni ekki nema hálfvolgur kaþólikki sjálfur.
Hann gramsaði í vösum sínum í leit að pípunni, en gafst að lokum
upp.
—■ Þetta er kyndugur hópur. Eg get alls ekki vanizt honum. Að því
algjörlega slepptu að allar þessar konur og stúíkur um borð eru hreint
að gera áhöfnina vitlausa. Áhöfnin var svo sem nógu óánægð áður,
vegna þess að mennirnir komust ekki á land á Spáni, eins og þeim
'hafði verið heitið, og urðu að leggja af stað heim aftur, án þess að
finna markað fyrir farminn, sem þú ert með.
Kanadamaðurinn andvarpaði, því það var ekki að sjá að Joffrey
de Peyrac hlustaði á hann, en allt í einu leit greifinn á hann nístandi
augnaráði.
— Svo þú ert að vara mig við og gefa í skyn, að það séu vandræði
framundan. Perrot, eða hvað?
— Ekki beinlinis, Monsieur le Comte. Það er ekki svo greinilegt
ennþá. En ég skal segja þér ef þú hefðir ráfað einsamall alla ævina,
um skóginn, eins og ég, fær maður tilfinningu fyrir ýmsu.
— Ég veit.
— í einlægni sagt hef ég aldrei skilið hvernig þér tekst að kom-
ast af við kvekarana frá Boston og vera þó um leið í góðu vin-
fengi við fólk, sem er svo gerólíkt þeim, eins og til dæmis ég. Ég
lít þannig á að til sé tvennskonar fólk, fólk eins og maður sjálfur,
svo og allir hinir. Ef maður kemst vel af við annan hóplnn, getur
maður aldrei lynt við hinn ..... nema þú. Hvernig stendur á því?
32 VIKAN 7-tbl-
— Kvekararnir í Boston eru ákaflega flinkir við vinnu sína, sem
er meðal annars verzlun og skipasmíðar. Ég bað þá að byggja fyrir mig
skip og borgaði þeim fyrir það. Ef þér finnst eitthvað undarlegt við
það er það miklu fremur sú staðreynd, að þeir treystu mér, mér sem
var nýkominn utan af hafi á gamalli þrisiglu, sem var farin að láta
.mjög á sjá af vondum veðrum og sjóorrustum. Ég mun heldur aldrei
gleyma því að það var hóglátur kvekari frá Plymouth, sem færði mér
son minn, þótt til þess þyrfti hann að takast á hendur nokkurra vikna
ferð. Og ég átti ekkert hjá honum.
Greifinn stóð upp og kippti vingjarnlega í skegg Kanadamannsins.
— Trúðu mér til, það þarf alls konar fólk til að skapa nýja heim-
inn. Það þarf gamla, skeggjaða, einræna sérvitringa eins og þig og
menn eins og þá, sem geta verið svo harðir að þeir eru næstum
ómennskir, en eru svo sterkir, af þvi að þeir hafa þjóðfélagsvitund.
Það verður að vísu að viðurkennast að fólkið hér, hópurinn okkar,
heíur enn ekki hlotið sína reynslu.
Hann skaut hökunni til dyra, svo það fór ekki milli mála að hann
átti við sálmasyngjendurna.
— Að sjálfsögðu eru þeir ekki E'nglendingar. Þar sem Englending-
ar eru, er allt miklu einfaldara og meira blátt áfram. Ef hlutirnir
taka ranga stefnu heima, flytja þeir burt og byrja annarsstaðar upp
á nýtt. Við Frakkar höfum brjálæðislega þörf til að grufla yfir öllu
í einu — við viljum fara, en líka vera kyrrir. Við neitum að hlýta
kónginum, en álítum sjálfa okkur einlægustu þjóna hans. Ég skal
viðurkenna að það er ekki auðvelt að gera úr þeim nytsama sam-
starfsmenn: þeir taka sér ekkert fyrir hendur, þar sem guð skipar
ekki einhvern sess. En reyndu bara að láta þá vinna fyrir dýrð guðs
eina! Peningarnir hafa mikið að segja fyrir þá, en þeir vilja ekki
segja það upphátt.
Joffrey de Peyrac skálmaði fram og aftur um káetuna, óþolin-
móður I fasi. Hann hafði verið svo rólegur áðan, þegar hann var
að virða fyrir sér kortin, en nú var hann orðinn svo eirðarlaus síð-
an langdregnar raddir mótmælendasafnaðarins tóku að hljóma.
Kanadamaðurinn gerði sér ljóst að þessa stundina hafði athygli