Vikan - 08.08.1968, Blaðsíða 14

HLATURINN
FRAMALDSSAGAU 6. HLUTI
EFTIR JUDSON PHILIPS
— Saga Billys er ekki sérstak-
lega þægileg, Howard, en ég held
að þú ættir að vita hver hún er,
því það getur sannfært þig um
hve mikilvægt það er fyrir mig
að vita nákvæmlega hvað Mary
sagði við þig á sunnudaginn. Og
Peter sagði honum sögu Powers.
Rödd Howards varð að hvísli:
— Segir hann að Sandra hafi
gert þetta?
— Hvað sem Sandra reynist
vera, eða hafa verið Howard, er
það mjög mikið þér að kenna;
þér og Sam.
— Auðvitað lýgur Billy, sagði
Howard. — Sú litla, andskotans
rotta! ífig kalla guð mér til vitnis
um að ég skal....
— Sem snöggvast skaltu segja
mér frá þessum tíu mínútum með
Mary, greip Peter fram í fyrir
honum.
Howard leit út eins og maður,
sem reynir að rýna út í gegnum
þoku. — Þetta. voru virkilega
andstyggilegar tíu mínútur —
vegna þess að það voru aðeins
tíu mínútur. Mig langaði að
faðma hana, mig langaði að sann-
færa hana um að ekkert, sem
gerzt hafði gæti breytt nokkru
okkar í milli. Mig langaði að
segja henni að ég elskaði hana.
Mig langaði að heyra allt og
segja allt, og það var enginn
tími! Howard hristi höfuðið ákaft.
— Hvað talaði hún um á
sunnudaginn? hélt Peter áfram.
— Það voru aðeins tíu mínút-
ur, sagði Howard. — Við sátum
saman á dívaninum í vinnustofu
hennar, héldum hvort um annað
og sögðum það sem þýddi allt fyr-
ir okkur, en hafði enga meiningu
fyrir aðra. Það er aðeins það,
sem maður og kona sem elskast
segja hyort við annað, þegar þau
hafa ekki tíma til neins. Maður
segir elskan, elskan og ástin mín,
og það er í stuttu máli allt sem
manni liggur á hjarta.
Peter fann til óþæginda. Þetta
var innrás í einkalíf annarra.
— Howard, var nokkur annar
maður í lífi Mary áður en þú
komst inn í það?
— Eiginmaður hennar.
— Nokkur, sem er á lífi? Ofs-
inn í þessari árás, Howard, bendir
til afbrýðissemi.
— Það var enginn slíkur.
— Minntist hún nokkurntíman
á nokkum, sem hún var hrædd
við?
— Nei.
— Eitthvað, sem hún var
hrædd við?
— Það var aðeins eitt, svaraði
Howard ofsafullur. Hún var
hrædd við að vera ástfangin af
mér og vera með mér, þegar það
hugsanlega gat verið hættulegt
starfi mínu. Hún vissi hve mik-
ilvægt það er mér, hve miklu það
skiptir fyrir mig að það bæri
árangur. Hún var þesskonar
kona. Það sem máli skiptir fyrir
mig kom fyrst.
Howard rétti fram hendina og
tók fast um úlnlið Peters. — Ég
veit ekki hvað þú ert að hugsa.
Ég veit ekki hvaða fjarstæðu-
kenndar ástæður þú kannt að
hafa fyrir því að trúa Powers
eitt andartak, en ég skal segja
þér eitt. — Mary Landers er dá-
samlegasta konan, sem ég hef
nokkru sinni kynnzt. Hann
sleppti úlnlið Peters og leit und-
an. Hann horfði á tæran, bláan
himininn: — Góði guð, hjálpaðu
henni, hvíslaði hann.
Klukkan var orðin yfir tíu,
þegar Peter kom aftur til Moun-
tain View Motel. Hann var farinn
að hugsa í hringjum og þá vissi
hann að hann varð að fá hvíld
framar öllu öðru.
Umhverfi Country Club, hin-
um megin við götuna var furðu-
lega breytt, frá því kvöldið áð-
ur. Það virtust vera þúsundir
bíla á bíiastæðum og auðum flöt-
um í kring og sólin glitraði á
gluggum og gljáfægðu lakki.
Mannfjöldi var á iði milli klúbb-
hússins og golfbrautanna og
fylgdist með þremenningunum,
sem byrjuðu á fyrsta tíinu með
um það bil átta mínútna millibili-
Rödd ræsisins glumdi við í hvert
skipti sem ný þrenning lagði af
stað. Keppnin um verðlaun Sam
Delafields, hundrað þúsund doll-
ara, var í fullum gangi.
Peter smeygði sér inn í mótelið
og kveikti á loftkælingunni. Áð-
ur en langt um liði myndi heit
ágústsólin breyta staðnum í ofn.
Þegar hann gekk að skápnum til
að hengja upp jakkann sinn, sá
hann snepil liggja á koddanum
sínum.
Það voru skilaboð frá Charlie,
þar sem hann bað Peter að
hringja til sín í pressutjaldið,
þegar hann kæmi. Hann gekk að
símanum, valdi númerið, sem
skrifað var á seðilinn og spurði
eftir Charlie. Hann heyrði glymj-
andi rödd ræsisins í gegnum sím-
ann meðan hann beið.
— George Graver, Bob Havi-
land, Eddie Potts, á fyrsta tíi.
Graver, Haviland, Potts.
Hvæsandi rödd Charlies barst í
gegnum símþræðina:
— Hvar hefurðu verið, Maes-
tro? Mér skilst að þú hafir verið
viðriðinn handtöku Billy Powers.
Hann er í minni deild. Ég vil fá
söguna frá þér. Þær sögur, sem
ganga hér eru fremur æðisgengn-
ar.
— Þetta er æðisgengin saga,
Charlie.
— Heyrðu komdu hingað og
láttu mig hafa hana? Ég get ekki
farið frá þessum viðburðum hér.
— Þó þú kæmir með villihesta
gæturðu ekki dregið mig þangað,
Charlie. Ég hef ekkert hvílzt í
alla nótt.
— Er það satt að Billy sé ann-
ar þeirra, sem nauðguðu stúlk-
unni á sunnudaginn?
— Kannske það hafi ekki ver-
ið nein nauðgun, sagði Peter. —
Góða nótt, góðan daginn, gott
kvöld, góðan morgun, eða hvað
sem það er Charles. Ég skal hitta
þig, þegar ég hef hvílt mig, sem
verður eftir um það bil fjórar
klukkustundir.
Hann smeygði sér þreytulega
úr fötunum, settist á rúmstokk-
inn, losaði ólarnar, sem héldu
gerfifætinum á sínum stað, svo
lagði hann fótinn á gólfið framan
við rúmið. Hann renndi sér und-
ir sængina, lokaði augunum, en
fyrir innri sjónum hans svifu
myndir, sérstaklega mynd af
stúlku með koparrautt hár í
grænum síðbuxum og skærgulri
blússu.
— Hver er Sylvia? Hvað er
hún? Þrefalt fórnarlamb skelf-
ingarinnar? Höfuðpaur í undar-
legum prettum? Hin fullkomna
kona? Kaldrifjuð tík? Verndari
helgrar trúar? Morðingi tveggja,
ómerkilegra ræfla?
—• Hver er Sylvia?....
Klukkan var rúmlega tvö eftir
hádegi, þegar Peter vaknaði. Þeg-
ar hann hafði farið í bað, rak-
að sig og klætt, gekk hann að
símanum, leitaði að númerinu í
símaskránni og hringdi á lög-
reglustöðina. Maclyn var kominn
aftur til starfa. Það leið nokkur
stund þar til hann kom í símann.
— Nokkuð nýtt? spurði Mack-
lyn.
— Nei, en hjá þér. Nokkrar
fréttir um ungfrú Landers?
— Hún var ennþá lifandi fyrir
fimmtán mínútum. Samkvæmt
síðustu skýrslum frá sjúkrahús-
inu.
— Powers?
— Heldur enn í lygasöguna
sína.
-—• Nokkuð annað.
— Við vitum hvar bardaginn
fór fram. Nokkra metra utan við
bílastæðið hjá húsi stúlkunnar.
Hún hlýtur að hafa barizt eins
og tígrisdýr. Um það bil tíu fer-
fet af runnum og lággróðri er allt
niðursparkað.
—• Það ætti þá að sjást eitthvað
á manninum, sagði Peter.
— Kannske. Við héldum að
hún hefði verið barin með byssu,
en það getur hafa verið með
tjakkaskafti eða rörbút. Það er
ekki víst að hún hafi nokkru
sinni komið höndum á árásar-
manninn. Það lítur út fyrir að
hún hafi verið að reyna að kom-
ast undan, en fengið högg við
högg, þar til hún gat ekki meir.
— Hefurðu nokkuð við það að
athuga að ég fari þangað? spurði
Peter. — Jafnvel að hnýsast eitt-
hvað í hennar hluti? Mig langar
að komast að einhverju meira
um hana. Ef hún laug um það,
sem gerðist á sunnudaginn ....
— Vertu ekki með neinn and-
skotans barnaskap, sagði Mack-
lyn. — Þessi náungi hérna gefst
upp fyrr eða seinna og segir okk-
ur sannleikann.
14 VIKAN “• tw-