Vikan - 29.08.1968, Qupperneq 17

— Starfsins, svaraði hann.
Þau tóku að leika. Það var
eins og leiknum væri stjórnað
utan frá. Hann var háttbund-
inn, næstum tónrænn og róandi.
— Stundum sagði frú Bloss-
om. — Já, stundum lít ég um
öxl og... hún setti stút á var-
irnar og laut yfir borðið. — Nú
til dags eru það heimilisstörfin
og fara í búðir, hver dagurinn
öðrum líkur.
— En ég þykist nú samt vita
að þegar hann kemirr heim —
sýn reis fyrir augum Ambrose,
og hann reyndi að losna við hana
en tókst það ekki — að þá sé
herra Blossom góður við yður,
er það ekki?
— Auðvitað er hann góður.
— Elskið þér hann?
— Enga ósvífni. Hún kastaði
kjuðanum yfir borðið — í áttina
til hans og lét hann um að ganga
frá honum. — Ég held að þú
ættir að ljúka við það sem þú
er að gera.
Hann hélt að nú myndi hún
þegja það sem eftir væri, en
allt í einu hreytti hún út úr sér:
— Herra Blossom hefur marga
hæfileika. Það er ein hlið á hon-
um, sem ég býst ekki við að þið
vitið mikið um í verksmiðjunni.
Vitið þið að hann er mikilhæf-
ur tónlistarmaður?
— Nei, það vissi ég ekki, sagði
Ambrose. Hann sneri sér aftur
að saumavélinni.
■— í frítímum stjórnar hann
öllum mestu symfóníuhljóm-
sveitum heimsins.
— Er það satt? Hvernig stend-
ur þá á því að hann sóar tíma
sínum í að sauma brjóstahald-
ara? Ambrose kom aftur við
fótafjölina. Hann rétti út hönd-
ina. Frú Blossom lagði skrúf-
járn í hönd hans og sagði stolt:
— Hann er snillingur. Þeir
eru allir sérvitrir eins og þú
veizt.
— Það er víst. Ég er hissa að
þér skulið ekki vera afbrýðisöm
Framhald á bls. 39.
m
34. tbi. VIKAN 17