Vikan - 29.08.1968, Side 28

r---------------------------------------------------------
Nokkrir Islendinoar í meniarierki
Agnar Þórðarson, rithöfundur,
Andrés Kristjánsson, ritstjóri,
Séra Árelíus Níelsson,
Ármann Snævarr, háskólarektor,
Iiessi Bjarnason, leikari,
Björn Th. Björnsson, listfræðingur,
Guðmundur Böðvarsson, skáld,
Helgi Skúlason, leikari,
Jóhann Hafstein, alþingismaður,
Jóhannes Helgi, rithöfundur,
Jónas Rafnar, alþingismaður,
Jökull Jakobsson, rithöfundur,
Magnús Jónsson, alþingismaður,
Olafur Hansson, menntaskólakennari,
Omar Ragnarsson, gamanvísnasöngvari,
Sigurður Nordal, prófessor,
Sveinn Einarsson, leikhússtjóri,
Vilhjálmur Þ. Gíslason, fyrrverandi útvarpsstjóri,
Vilhjálmur Þór, alþjóðabankastjóri,
Þórarinn Þórarinsson, ritstjóri,
Þorsteinn O. Thorarensen, blaðamaður.
klóklegt og athugult. Göngulagið
er reglubundið, settlegt, en einnig
stíft og stundum allt að því klunna-
legt. H|ó „ósamkvæmu" týpunni ber
göngulag og lótbragð oft vott um
taugaóstyrk.
I framkomu eru meymenni óber-
andi stillileg og athugul, virða þann
ókunna, sem þau heilsa, vandlega
fyrir sér og gaeta þess jafnframt að
hleypa honum ekki of nærri. Hjart-
anlegri framkomu og gullhömrum
við fyrstu kynni vísa þau afdróttar-
laust ó bug. Hlédrægust allra eru
meymenni þau, sem fædd eru við
óhrif frá Satúrn. Þau eiga ósjaldan
erfitt með að koma fyrir sig orði,
stama og nema staðar í miðjum
setningum. Annars eru meymenni
yfirleitt góðir ræðumenn, vanda mál
sitt mjög eins og annað sem þau
gera og hafa prýðilega stjórn á
öllum svipbrigðum. Annars mó yf-
irleitt segja að framkoma meymenna
sé eðlileg og tilgerðarlítil, þótt auð-
vitað séu á því margar undantekn-
ingar.
Heilsufar meymenna er sjaldnast
til neinnar fyrirmyndar og í sam-
ræmi við það eru þau oft heldur
óbragðleg yfirlitum. Líkamleg orka
þeirra og lífsþróttur ganga fljótt
til þurrðar, ef þau reyna á sig að
róði. En þar á móti kunna þau
manna bezt að fara vel með sig,
spara kraftana og nýta þó. Veikist
þau, líta þau á það sem réttláta
refsingu fyrir óeðlilegan og heilsu-
spillandi lifnað. Reyna þau' þá að
vinna bug á krankleikanum með því
að setja sér sem strangastar lífs-
reglur. Þetta háttalag kemur sum-
part til af minnimáttarkennd.
Líkamleg heilsa meymenna er ná-
tengd andlegu heilbrigði þeirra. Ef
þau reiðast eða fara á annan hátt
úr skorðum, fer vart hjá því að því
fylgi líkamleg kveisa, einkum maga-
verkir. Sagt er að meymennum komi
læknislyf að minna gagni en öðru
fólki; þeim dugi bezt að lækna sig
sjálf, sökum þeirrar staðgóðu þekk-
ingar, sem þau að jafnaði hafa á
sjálfum sér.
Meymenni, jafnt karlar sem kon-
ur, klæðast yfirleitt mjög smekk-
lega en gæta þess jafnframt að
vera nákvæmlega í stíl við tímann,
hvorki á undan eða eftir. Hvað
þetta snertir eru þau nákvæm sem
í öðru og líta yfirleitt út eins og
þau séu komin beint út frá klæð-
skeranum eða fataverzluninni. Helzta
undantekningin frá þessu er kven-
fólk, sem fætt er við mikil Satúrn-
óhrif. Það klæðist helzt fötum, sem
dylja sem bezt form líkamans, og
heldur upp ó gömlu spjarirnar með-
an þær endast, hvað sem tízkan
segir.
Þá eru það samkomulagsmögu-
leikarnir við önnur merki. Áður hef-
ur verið gerð grein fyrir hvernig
jómfrú fellur við hrút, naut, tvíbura,
krabba og Ijón.
Tvö meymenni eiga ekki ævin-
lega sem bezt saman; þau hneigj-
ast þá oft.til smámunalegrar nöld-
ursemi, sem getur valdið illdeilum
og fjandskap. Oft tekst samband
þeirra þó vel, svo er áreiðanleika
þeirra og dugnaði við að standast
freistingar fyrir að þakka.
Jómfrú og vog eru báðar skyn-
semistrúar og hafa hinn gullna með-
alveg í miklum hávegum. Samlif
þeirra er því oftast gott og ein-
kennist af jafnvægi og gagnkvæmri
virðingu.
Jómfrú og sporðdreki eru á hinn
bóginn svo gerólík, að hæpið er
að þar geti nokkuð samstarf kom-
ið til greina. í einstaka tilfellum
getur þó á milli þeirra tekizt sam-
komulag, þannig að þau bæti hvort
annað upp.
Jómfrú og bogmaður hafa svip-
uð viðhorf í siðferðilegum efnum,
en annars eiga þau yfirleitt illa
saman. Áhugamál þeirra eru ólík
og lífsskoðanir yfirleitt.
Jómfrú og steinbukkur eru þar
ó móti prýðilegt par. Bæði eru
skynsemistrúar, dýrka aga og skipu-
lagningu. Samvinna þeirra ber þvf
yfirleitt ríkulegan ávöxt.
Jómfrú og vatnsberi eru að vísu
ólík hvað skapgerð og persónuleika
snertir, en á hinn bóginn hjálpar
það þeim mjög til samstarfs að
bæði eru menningarlega sinnuð.
Bæði eru mikið fyrir að stunda
rannsóknir og að lifa í kúltúrum-
hverfi.
Jómfrú og fiskur eru upplögð til
að drýgja miklar dáðir í sameiningu,
en því miður tekst sjaldan að koma
á sambandi milli þeirra, til þess eru
þau of ólík hvað allar tilhneigingar
snertir.
Sem áður er drepið á kann Venus,
tákn ástar, lista og samhyggðar,
illa við sig samtýnis við jómfrúna.
Venus vill gefast, breiða út faðminn,
jómfrúin heldur sér hinsvegar lok-
aðri eða dregur sig til baka. Það
lætur því að líkindum að meymenni
séu að jafnaði ekki mjög ástleitin.
Þetta á ekki sfzt við um hið „klass-
íska" meymenni. Það forðast að gef-
ast tilfinningum sínum á vald, reyn-
ir að skilgreina þær með köldu
blóði og gerir jafnvel grín að þeim.
Það verður því alloft piparsveinn
og piparmey, eða þá það gengur
í hjónaband af hagsmuna- og skyn-
semisástæðum. En víst gefst margt
þessara meymenna ástinni á vald,
að vísu sjaldnast fyrr en eftir mik-
ið hik og langa umhugsun, og þá
verða þau hollir og trúir ektamak-
ar, en krefjast jafnframt fulls trún-
aðar af hálfu síns betri ( eða verri)
helmings. Ást þeirra er langt frá
því að vera eldleg og fyrirferðar-
mikil, en hún er þeim mun oftar
háttvís, tillitssöm og nærgætin, og
þá ekki síður endingargóð.
Hvað meykarla af venjulegustu
gerð snertir, þá þykja þeir yfirleitt
nærgætnir ástmenn og góðir félag-
ar, og þótt þeir séu engir víkingar
á leikvelli Venusar, þó kunna þeir
yfirleitt að stilla hlédrægni sinni f
hóf. Hjónabönd þeirra takast þvi
venjulega vel.
Meykarlar af „órólegu" týpunni
er allt öðruvísi. Þeir eru nautna-
menn og lífskúnstnerar og hremma
til sín ávexti ástarinnar án alltof
mikilla þenkinga um guðsótta og
góða siði, þótt varúð jómfrúarinnar
haldi að vísu einnig nokkuð aftur
af þeim. „Ósamkvæmir" meykarlar
eru á þessu sviði sem öðrum fullir
af andstæðum. Þeim er trúandi til að
pipra og jafnvel halda sveindómi
sínum æfina út, þótt svo að þeir
brenni af fýsn.
Meykonan er yfirleitt svo aóð
eiginkona og húsmóðir, að á öllu
betra verður varla kosið. Hún er,
líkt og karlmaðurinn í sama merki,
fremur hlédræq og hefur góða
stjórn á sér. Hún er eiginmanni
sínum trú til hinztu stundar og sér
eins vel um heimilið og bezt má
verða. Maður hennar getur alltaf
verið öruqgur um, að maturinn verði
til á réttum tíma, að skyrturnar hans
séu þveqnar og jafnvel að hann
fái morgunkaffið í rúmið.
Meykonur af „óróleau" aerðinni
eru allt annars oq hvimleiðara eðl-
is. Þær eru smámunasamar úr öllu
hófi fram, hræsnisfullai- an nöldr-
unara:arnar. Hiá ..ósamk''æmH" tvp-
unni rekast eiginle'kar h;nna bennia
á. Hún kemur umhverfi sbu stöð-
uat á óvart, er taumlans on iafn-
framt skírlíf. engill oa diöfull í
einni persónu.
Því er ekki að neita að hlédræani
mevmenna er beim oft fiötur um
fót. beaar um bað er að ræða að
nálaast þann. sem þau leaaia huq á.
Það er rétt að aeta bess að
kvæntir mevkarlar pru sumir þann-
ia gerðir, að beir eiaa erfitt með
að leaaia niður oioarsveinsveniur
sínar. eftir að stofnað hefur verið
til heimilis með annarri manneskiu;
konum þeirra qetur þvf virzt svo
sem þeir elski pÍDuna sína eða inni-
skóna öllu meir en þær. „Ósam-
kvæmir" mevkarlar eru líka nokkuð
veikir fvrir skvndileaum uppátæki-
um, sem stofnað aeta heimilisham-
ingiu þeirra í bráðan voða.
Framhald á bls. 31.
28 VIKAN 34- tb>'