Vikan - 29.08.1968, Blaðsíða 40

— Eftir með leiguna. Ég skal
segja yður, skáldaði hann. —
Þetta er fyrsta fasta vinnan mín
síðan ég kom af munaðarleys-
ingjahælinu.
Þetta hreif. Augu hennar
dökknuðu. — Þú varst ekki bú-
inn að segja mér að þú værir
alinn upp á munaðarleysingja-
hæli.
—- Bara munaðarleysingjahæi-
um og herbergjum. Alla ævina.
Ég hef aldrei vitað hvað það er
að eiga rúmið mitt sjálfur.
— Þetta er hræðilegt! Heyrðu
—■ við eigum gamalt rúm uppi,
sem enginn notar. Þú mátt eiga
það.
— Ónei. Það get ég ekki.
— Hversvegna ekki? Við þurf-
um ekki lengur á því að halda.
— Frú Blossom! Þetta er svo
fallegt . . . svo hugulsamt. . . .
Hönd hennar lá á sófanum við
hliðina á honum, Ambrose lagði
höndina yfir hönd hennar, lyfti
henni að sínum og kyssti hana.
Hún dró að sér höndina, en ekk-
ert allt of fljótt.
— Það er — já, það er uppi
í risi, sagði hún.
Ambrose starði upp í loftið.
Hann hugsaði um rúmið. Kon-
unglegt rúm, lokrekkja með silki-
tjöldum. Rúm rúmanna.
— Nei, sagði hann. Ég get ekki
þegið það. það væri ekki rétt af
mér. Þar að auki kæmist það
ekki á bögglaberann á mótor-
hjólinu hans. — En mér þætti
gaman að — ja bara sjá það.
Frú Blossom reis á fætur. Hún
stakk höndinni aftur inn í hans.
Þetta var svöl, nett hönd. Hún
leiddi hann til dyra og upp stig-
ann.
— Það er þarna uppi. Yfir
stigapallinum. Upp í gegnum
hlerann þarna.
Þau námu staðar á stigapall-
inum. Yfir höfðum þeirra var
hleri í loftið. Ambrose keyrði
höfuðið aftur á herðar og íhug-
aði hlerann.
Frú Blossom sleppti honum.
Hún gekk að stórri kommóðu
sem stóð upp við vegginn móti
stiganum. Með æfðum höndum
dró hún út tvær skúffur og tipl-
aði upp eftir þeim eins og stiga.
— Snjallt, sagði Ambrose.
Frú Blossom teygði sig og opn-
aði hlerann. Ambrose horfði á
fætur hennar, meðan hún vatt
sig upp.
Svo fór hann á eftir.
Risið var rykugt og tómlegt.
Gegnum gluggann á gaflinum á
öðrum endanum streymdi sólar-
ljósið inn yfir plankana og
bryddaði með gulli eina hús-
gagnið í salnum: Stórt, tvibreitt
rúm.
— Þetta er gamalt rúm, sagði
frú Blossom. — En það notar
það enginn. Það er óþarfi að
henda því. Hvernig þú átt að
koma því heim í herbergið þitt
veit ég ekki.
Ambrose gekk að rúminu.
:
ERfHStóVEGI ZZ - 24
»R: 302 80-32? K!
UTAVER
Pilkington’s postulín veggflísar
Stærðir: 7V2 cm x 15 cm og 11 cm x 11 cm.
Barrystaines linoleum
parket gólflísar
-tas-Sir: 10 cm x 90 cm cg 23 cm x 23 cm.
GOTT VERÐ
Hann potaði í það. Dýnurnar
virtust í góðu lagi. Hann sett-
ist á það. Svolítið rykský reis
og settist aftur.
— Einu sinni sá ég kvikmynd
sem var kölluð „Leiknin", sagði
hann annars hugar. Hann beið
eftir einhverjum viðbrögðum.
Kannske hafði hún ekki séð
hana. Kannske var það líka eins
gott. — Svona rúm eru ekki til
lengur. Þetta er nákvæmlega
eins og það sem ég svaf í þegar
. . . meðan mamma breiddi enn
ofan á mig. Meðan það voru enn
sykurdýr á kexinu og allur heim-
urinn var — betri.
— Það er víða illska í heim-
inum núna, sagði frú Blossom og
andvarpaði. — Dapurleiki og
fjandskapur.
— Einmanaleiki. Litlir drengir
eins og ég var, munaðarleysingj-
ar í báðar ættir.
— Ekki þetta. Hugsaðu þér
bara litlu börnin....
Hún lét fallast á rúmið við hlið
hans og beit á vörina. Neðri vör-
ina — þessa mjúku, fallegu,
glitrandi vör.
— Og öll yfirgefnu dýrin líka,
sagði Ambrose. —■ Og holda-
kjúklingarnir líka.
—• Svo mikil grimmd.
— Sérstaklega gagnvart litlu
börnunum.
— Ég get ekki einu sinni
hugsað um það.
Hún tók að gráta lágt. Am-
brose lagði handlegginn utan um
hana og hún hallaði sér upp að
honum.
—* Ekki gráta, frú Blossom.
Gerðu það, ekki gráta.
En hún hélt áfram og það var
bara fremur þægilegt. Ambrose
dró hana nær sér svo að hún
hallaði höfðinu upp að bringu
hans. Hann strauk henni yfir
hárið. Þetta var þykkt, mjúkt
hár.
— Ég hefði ekki átt að fara að
tala um þetta, sagði Ambrose. —
Það var heimskulegt. Einkar
hugsunarlaust. Ég var bara að
hugsa um sjálfan mig, rifja upp
minningarnar um þá einu ham-
ingju, sem ég hef nokkru sinni
lifað. Ekki gráta, frú Blossom.
Hún hélt áfram að skæla.
Hariðiíark ahiib
INNI
ÚTI
BÍLSKÚRS
SVALA
HURÐIR
ýhHi- lr 'Útikuriip
RÁNAHEOTU 15? SÍMI 19669
H O. VILHJALMSSON
Sú höndin sem laus var rann
mjúklega í áttina niður að hnjám
hennar og stöðvaðist þar.
— Þú ert fögur, þegar þú
brosir, sagði hann í það eyrað
sem nær honum var. — Þú ert
engill, já, þú ert engill. Móðir
mín endurfædd, nákvæmlega
sama hárið.
Hún sagði með hálfkæfðri
röddu, þar sem hún grúfði sig
að bringu hans. ■— Manstu líka
eftir hárinu á henni?
— Röddinni og hárinu. Ég
gleymi því ekki meðan ég lifi.
Frú Blossom hætti að gráta.
Hún færði sig ofurlítið fjær hon-
um og leit upp. Tárin laumuð-
ust enn niður eftir kinnum henn-
ar.
— Og þú ert svo lík henni,
hélt Ambrose áfram með dá-
leiðsluhreim. Á svo margan hátt.
Hlý og mjúk. Fyrst, þegar ég sá
þig í verksmiðjunni, vissi ég
það. Svo fögur og góð. Ég vildi,
að þú talaðir við mig, værir góð
við mig og veittir mér öryggi.
Hún kipptist við: — Burt með
þessa hönd.
Ambrose dró höndina að sér
aftur. Hann hafði ætlað að seil-
ast aftur í hnéð á henni.
En þú virtist ekki einu
sinni taka eftir mér. Hann gætti
þess að breyta röddinni ekki
minnstu vitund, halda henni ná-
kvæmlega eins og hún var: —
Og þá nótt dreymdi mig um þig,
fegursta draum, sem mig hefur
nokkru sinni dreymt. Þú varst
hjá mér, frú Blossom. Og alls
ekki eins og þú værir móðir mín.
— Hættu.
— Mm?
■— Ef þú hættir þessu ekki....
— Svona nú. Leyfðu mér að
segja þér drauminn. Fallega
drauminn minn.
— Saumavélin mín! hrópaði
hún æðisgengið og örvæntingar-
full.
■— Draumurinn minn, sagði
hann.
Þetta kom allt fram í huga
hans aftur. Aðeins sú breyting
að þessu sinni, að hetjan var
hérna við hliðina á honum,
áþreifanleg og raunveruleg, ekki
aðeins flöktandi skuggi yfir
sprungurnar í loftinu í óþrifa-
lega, litla herberginu hans.
Risið fór að taka á sig ýmsa
bjarta liti.
Þau voru í Frakklandi. Hinu
gamla, góða, fornsögulega Frakk-
landi. Iiún var aðalborin hefð-
arfrú. Hertogafrú — eftirlæti
konungsins.
— Leyfðu mér að segja þér
frá því! Hann sagði henni frá
því með sívaxandi ákefð, frá
gneistandi ljóma þessara fjar-
lægu tíma, þegar rómantík var
rómantík. — Hertogafrú! hvísl-
aði hann. — Ég moi . . . ég var
bóndi. Bara bóndi. En . . . þú
leyfðir mér að kyssa þig.
Hún sneri andlitinu að honum.
Hann kyssti hana.
40 VTTCAN
34. tbl.