Vikan - 13.03.1969, Blaðsíða 2

YLENE'
Polytfter ribrt
jfermtngarfötiu
í MIKLU tTRVAI.1
NÝ EFNI*NÝTT SNIÐ
Fokið í flest skjól
Enginn, sem vill vita, getur
horft framhjá því, að „við-
reisnin" sem núverandi ríkis-
stjórn ætlaði að gera, hefur
algerlega brugðizt, mest vegna
ofsatrúar á „frelsi“. Hver,
sem vildi, gat (og getur enn,
fræðilega séð) flutt inn hvern
andskotann sem var, með
þeim árangri, að þó nokkrir
heildsalar sitja nú uppi með
dýran lager af drasli, sem
engin von er til að selj-
ist. Viðreisnarfrelsið reyndist
sá búmerang, sem kemur aft-
ur til þess er skýtur, missi
það marks, og lendir þá í
haus honum, sé hann óvið-
búinn að grípa. Viðreisnar-
stjórnin hefur því brugðizt.
En það er ekki einu sinni
hægt að halla sér að stjórnar-
andstöðunni í von um, að hún
geri betur. Það eitt virðist
vaka fyrir stjórnarandstöðu-
flokkunum, að steypa stjórn-
inni til þess að komast sjálfir
í stólana, án þess að sýna á
nokkurn hátt, að þeir eigi
þangað meira erindi. Kæm-
ust þeir þangað, tækju þeir
þegar í stað upp meginbar-
áttu allra stjórna hingað til:
Að halda í stólana, hvað sem
það kostar.
Einn þeirra járnkarla, sem
stjórnarandstaðan notar í
bolabaráttu sinni, er „verka-
lýðurinn", m. o. ö. allur laun-
þegahópurinn í ASÍ. Víst er
hluti þess hóps með hróplega
lág laun, en með því að gera
verkfallsvopnið beinlínis að
flokkapólitískum járnkarli,
er það eyðilagt og jafnframt
gefin réttlæting fyrir afvopn-
un. Alexander mikli nennti
ekki að standa í því að leysa
Gordíonshnútinn, hann hjó á
hann. Sjómannaverkfallið var
endanlega leyst um miðjan
febrúar með svipaðri aðferð.
Verði þeir hnútar, sem nú
herða að okkar kreppu, ekki
leystir á annan veg, er það
ekki sízt óvandaðri stjórnar-
andstöðu um að kenna.
SKYRTUR
SLAUFUR
SOKKAR
SKÓR
S. H.