Vikan - 13.03.1969, Blaðsíða 6

Þér snril mel áskrift
IIIKAN
Skipholti 33 - sfmi 35320

ANDAFUNDUR
OG GÆSAREGG
Kæra Vika!
Eg kaupi pig alitai, en
hei aldrei skriíað pér fyrr.
X nótt dreymdi mig svo
skritna drauma, að mig
langar til að biðja Jpig að
ráða þá iyrir mig, eí Jþað
er hægt.
Fyrst dreymdi mig, að
ég væri stjórnandi á mið-
ilsiundi (Ég heí aldrei
komið á miðilsiund). Mér
iannst ég vera með nafna-
hsta yiir andana, sem ætl-
uðu að koma iram. Ég las
hann íyrir íundargesti, og
ég man, að ég kannaðist
við sum nöinin. En þegar
ég vaknaði mundi ég að-
eins tvö nöín. Það fyrsta,
sem var Vivian, og hið aíð-
ast, Auðunn. Hvorugt þess-
ara nafna kannast ég við.
Ég sofnaði aítur, og þá
dreymdi mig, að ég og vin-
kona mín (Ég man ekki,
hvort það var einhver sem
ég þekki) ætluðum á ball
eða einhverja skemmtun.
Það var einhver leynd yfir
þessu, svo að við laumuð-
umst að heiman með spari-
kjólana okkar.
Þá komum við að litlu
húsi, og ég sagði, að þang-
að skyldum við fara inn
og búa okkur. Þegar við
vorum rétt komnar inn,
fylltist húsið af kvenfólki
með töskur. Ég þóttist vita
að þetta væri hvíldarheim-
ili fyrir konur, hér giltu
strangar reglur og húsinu
var lokað klukkun tólf. Ég
fór nú til forstöðukonunn-
ar og bað hana að lofa mér
og vinkonu minni að fara
á umrædda skemmtun um
kvöldið. En hún sagði
þvert nei. É'g grátbað hana
en hún sagði, að hér væru
engar undantekningar
gerðar. Það sama yrði að
ganga yfir allar. Ég vildi
samt ekki gefast upp. Við
háttuðum báðar vinkon-
urnar í breitt rúm og á
fótagaflinum var stór speg-
ill. Við tókum að mála
okkur og snyrta, því að
við ætluðum að laumast
út, þegar allir væru sofn-
aðir. Þegar ég horfði í
spegilinn, sá ég, að það
voru komnar litlar hrukk-
ur á ennið á mér. Ég hugs-
aði: Er ég orðin svona elli-
leg? Þá varð mér litið á
vinkonu mína og sá, að
hún hafði líka hrukkur.
Við það létti mér stórum.
Mér var nú orðið ljóst,
að við kæmumst ekki á
ballið, því að forstöðukon-
an hélt alltaf vörð við
dyrnar. Þá varð mér hugs-
að til þess, að ég yrði að
komast burt, því að hér
þyrfti maður að borga fyr-
ir sig, og ég átti enga pen-
inga.
Einhvern veginn komst
ég þó út. Það var sumar og
sól. Kg fór inn í einhvers
konar gripahús. Eftir því
endilöngu var breið jata
með heyi í, en inn af því
var hlaða. f hlöðunni sá ég
myndarlegan mann og
konu, sem voru að tína
hænuegg.
•—- Hænurnar hafa orpið
út um allt, sögðu þau.
Þá varð mér litið í jöt-
una. Þar sá ég mörg hreið-
ur með misjafnlega mörg-
um eggjum í. Mér fannst,
að hver hæna hefði orpið
út af fyrir sig. En í miðri
jötunni var stórt hreiður
fullt af stórum og falleg-
um gæsareggjum.
— Nei, sjáið þið, sagði
ég við manninn og konuna.
— Þetta er gæsahreiður!
— Þú skalt kaupa egg-
in, sagði maðurinn. — Þá
fæ ég einu sinni að smakka
gæsaregg.
Ég horfði á eggin, og
meðan ég stóð þarna
breyttust þau í hálfstálp-
aða unga, sem skriðu upp
úr hreiðrinu. Þá kom ég
auga á gæsapajrið. Þetta
voru stórar og fallegar
gæsir. Þær líktust hjelzt
álftum. Sérstaklega þótti
mér steggurinn fallegur.
Hann hafði grálita vængi,
en var að öðru leyti hvít-
ur. Sg sagði:
— Mikið er þessi gæsa-
steggur glæsilegur. Ég vildi
að ég hefði fundið þetta
hreiður fyrr, því að gæs-
_y
6 VIKAN “•tbl