Vikan - 13.03.1969, Blaðsíða 29

öxlum sér og lagði handlegginga
um hann.
Hann lyfti henni og bar hana
yfir að rúmi hennar.
Nóttin tilheyrði þeim.
Læknastofa taugasérfræðings-
ins dr. Sartoriusar var í gömlu
bogahúsi með mörgum stórum
gluggum.
Um klukkan hálf sjö að kvöldi
— fyrir utan var löngu orð-
ið dimmt — stóð Janine í
fyrsta skipti frammi fyrir lækn-
inum. Hann var furðu ungur, og
nærri því horaður. Hann bar
hornspangargleraugu og talaði
með lágri, þægilegri röddu.
Herbergi hans var án allra
skreytinga. Stór veggskápur,
skrifborð, legubekkur, nokkrar
myndir á veggjunum.
— Sg mun kalla yður ungfrú
Laurent, sagði hann brosandi.
— Fyrst um sinn, þangað til við
vitum hið raunverulega nafn yð-
ar.
Janine kinkaði kolli.
—- Dr. Haller hefur skýrt mér
nákvæmlega frá sjúkdómstilfelli
yðar, hélt læknirinn áfram, —
ég hef sjúkdómsgreiningu yðar
hér og þekki sögu yðar. . . .
— Hafið þér fengizt við sams
konar tilfelli áður? spurði Jan-
ine.
— Við þurfum oft að fást við
minnistap, svaraði hann. — Mér
er aðeins kunnugt um eitt sams
konar tilfelli og yðar . . . ég held
að það hafi verið fyrir þrem eða
fjórum árum síðan. . . .
Janine horfði spennt á hann.
— Um það þil fimmtugur
maður. Hann missti alveg minni
sitt í umferðarslysi. "É'g hafði
hann til lækninga hérna og eft-
ir nokkrar vikur kom árangur í
ljós. Lausn ráðgátunnar var, eft-
ir á séð, ekki svo flókin. Þegar
maðurinn slasaðist var líf hans
honum sérstaklega erfitt. Skiljið
þér? Hann var í þannig aðstöðu,
sem hann gjarnan vildi gleyma.
Umferðarslysið leysti þannig á
sálrænan hátt upp minni hans í
taugaáfallinu.
— Eg skil, sagði Janine. ■—
Þér eigið við, að eitthvað líkt
gæti hafa átt sér stað með mig?
Þér eigið við, að ég hafi tapað
minni mínu, vegna þess . . .
vegna þess að ég vildi gleyma
einhverju slæmu?
— Ef til vill, ungfrú Laurent.
Einnig ef til vill ekki. Við skul-
um sjá til. Samt sem áður:
Taugaáfallið hefur ekki lamað
gáfur yðar, skilning yðar, við
getum sagt athyglisgáfu yðar,
menntun yðar, tungumálakunn-
áttu yðar. Þér vitið, hver Friðrik
mikli var, en þér vitið ekki, hver
móðir yðar er. Þér hafið aug-
sýnilega gleymt persónulegustu
endurminningum yðar. .. .
Janine þagði. Hún tók eftir
því, hve það var kyrrlátt í þessu
herbergi. Ekkert hljóð barst að
utan. Það var eins og veggir og
hurðir væru brynvarin, bryn-
varin þögn. Maðurinn, sem hafði
gleymt úrræðaleysi sínu, hafði
hann fundið minni sitt hér aft-
ur? Hér, fyrir framan þetta
skrifborð?
— Dr. Haller hefur sagt mér,
að þér munduð fallast á dá-
leiðsluaðferð.
— Já.
— Eruð þér hræddar?
■—■ Nei, svaraði Janine, — en
ég held varla, að ég verði sér-
lega góður sjúklingur.
Dr. Sartorius brosti lítið eitt.
— Ég get fullvissað yður um
það, að dáleiðsla stendur í engu
sambandi við hjátrú. Ekki held-
ur í sambandi við viljaþrek eða
viljaleysi. Þetta er læknisaðferð
bundin miklum batamöguleik-
um.
Læknirinn stóð upp, slökkti
loftljósið svo skr if borðsl j ósið
logaði aðeins.
— Við skulum gera fyrstu til-
raunina. Gjörið svo vel að leggj-
ast á legubekkinn, alveg róleg
og máttlaus.
Janine hlýddi, þó með vissri
andúð. Andrúmsloftið varð eitt-
hvað svo trúnaðarfullt. En hún
hafði ekki lengur neinn tíma til
heilabrota.
Dr. Satorius stóð allt í einu
bak við hana, við höfðalag hvílu-
bekksins.
— Svona, nú horfið þér fast
og stöðugt í augu mér. Ekki
depla augnlokunum.... Hafið
augun opin.. . . Horfið á mig.
Hann endurtók þessar skipan-
ir einhæft.
Smátt og smátt fékk Janine
þá tilfinningu, að slæða hefði
verið breidd yfir andlit henn-
ar. Útlínur læknisins hurfu,
augu hennar fylltust tárum.
Hún fann nú hendur hans á
enni sér, heyrði rödd hans: ■—
Lokið þér augunum.
Hve hún var þreytt og hve
langt í burtu....
— Finnið þér, hve handleggir
yðar eru þungir? Þér getið ekki
lengur lyft þeim.... Reynið
það!
Hún spennti vöðvana með
miklum erfiðismunum, en hand-
leggir hennar létu ekki lengur
að stjórn. Hún vissi ekki hvort
hún var vakandi eða sofandi,
hún vissi hvorki stund né stað,
hún sökk, eitthvert, þangað sem
aðeins var rödd.
— Þú ert barn, Janine, þú ert
átta ára, sagði röddin, — þú ert
í þriðja bekk . . . sérðu skólann?
Hún þagði.
En þú sérð þó bekkjarstof-
una, ekki satt?
— Jú. Claudette hefur brotið
stóru rúðuna . . . það blæðir úr
hendi hennar. .
— Það gerðist í miðri kennslu-
stund?
— I söngtíma. . . .
— Janine, syngdu ljóðið, sem
þið sunguð . . . áður en þetta
með rúðuna gerðist.
Dr. Sartorius sá hvernig varir
ungu konunnar hreyfðust,
hvernig hún leitaði eftir orðum,
að gleymdu barnakvæði.
Og því næst fór hún í raun og
veru að syngja, byrjun vísu:
Frére Jacques, Frére Jacques,
darnez-vous, darnez-vous. . . .
Hún þagnaði snögglega, líkast
því, sem þetta hefði kostað hana
mikla áreynslu. Læknirinn
strauk henni róandi yfir ennið.
— Janine, stattu upp, skipaði
hann henni, —■ þarna á borðinu
liggur ný bók . . . skrifaðu nafn-
ið þitt efst á hana.
Janine stóð hægt upp, hún
gekk að borðinu eins og í svefni,
tók pennann, hikaði. . . .
— Nafnið þitt, endurtók lækn-
irinn.
Hún settist, lagði hönd undir
kinn, virtist verða hugsandi.
■—■ Janine, þú getur þó skrifað
nafnið þitt.
— Nei, stundi hún, án þess að
líta upp.
Brátt fékk hann ekkert svar
lengur. Hún starði utan við sig
út í loftið. Dáleiðsluskipanir
höfðu engin áhrif lengur.
Dr. Sartorius vakti hana. Hann
lét hana leggjast aftur á bekk-
inn og hægt og rólega kom hún
aftur til sjálfar sín.
— Hvernig líður yður? spurði
hann, þegar Janine sat nokkru
síðar alveg eðlileg fyrir framan
skrifborð hans.
— Eins og ekkert hafi gerzt.
— Munið þér eftir einhverju?
Aðeins því, að ég varð allt
í einu svo þreytt. Hún horfði
æst á lækninn: — Hvernig var
ég? Sagði ég eitthvað?
Hann kinkaði kolli.. — Þér
sunguð franska barnavísu, ung-
frú Laurent. Þér minntust á
skólasystur yðar, Claudette.. . .
Og svo? spurði hún í óða-
goti.
Ekkert annað, svaraði
læknirinn, - en við því bjóst ég
heldur ekki. Við verðum bæði
að vera þolinmóð, ef við eigum
að fletta ofan af fortíð yðar.
Þau ákváðu næsta tíma á
þriðjudegi. Aðstoðarstúlka hans
fylgdi henni til dyra. Úti vai
kafaldsbylur. Gatan var mann-
laus. Það brakaði í snjónum við
fótatak hennar.
Þolinmæði, hugsaði hún döp-
ur. Alltaf voru þau að tala um
þolinmæði. Hún hafði sungið í
dáleiðslusvefninum — þvílík
fjarstæða. Og hver var þessi
Claudette?
Janine steig upp í sporvagn,
fór úr einhvers staðar og gekk
um göturnar án nokkurs tak-
marks. Hún fann hvorki til
hungurs né þreytu. Þú þekkir
Múnchen, endurtók hún fyrir
sjálfri sér, þú hefur verið hérna
áður, örugglega .... Hérna hlýt-
ur að vera einhver staður, sem
er þér kær, kært andlit, hús-
hurð, sem þú þekkir.
Það var ennþá Ijós í kaffihús-
inu undir súlnagöngunum. Hún
starði inn um gluggana. Hún sá
glaðleg, hlæjandi andlit og
missti móðinn til þess að fara
inn. Þegar hún ætlaði að halda
áfram, stóð allt í einu maður í
vegi fyrir henni.
— Eg held, ungfrú, að við
þekkjumst, sagði hann.
Andartak vaknaði von í brjósti
hennar. Tilviljun — hvers vegna
ekki? Var hún ekki einmitt á
höttunum eftir tilviljun?
- Eg get ekki munað, sagði
hún hikandi og beið ennþá eftir
að undur gerðist.
—- Það gerir ekkert til, litla
mín, sagði hinn ókunni maður
hlæjandi, ■— í kvöld er ég ein-
mitt að leita að stúlku eins og
þér, hefurðu herbergisholu
hérna einhvers staðar í nágrenn-
inu?
Janine sneri sér við og flýði í
skyndi. Fyrst, þegar hún var
komin inn í hótelherbergi sitt,
tók hún eftir því, hve gegnum-
köld hún var. Líkami hennar
skalf undir sænginni. Kyrrð og
myrkur ríktu kringum hana. Tár
runnu niður vanga hennar. Góði
guð, gefðu mér líf mitt aftur,
bað hún, láttu mig ekki lengur
syngja barnaljóð og ekki lengur
ráfa eina um, taktu bindið frá
augum mér, og leyfðu mér að
sjá ástvini mína. . . .
Jurgen flaug ekki næsta dag
aftur til Berlínar. Hann var um
kyrrt alla vikuna. Heila viku,
sem nú var liðin.
f dag lágu þau í síðasta sinn
við hlið hvors annars í rökkv-
Framhald á bls. 47.
DR. SATORIUS STÓÐ ALLT í EINU BAK VIÐ HÖFÐALAG HVÍLU-
BEKKSINS. - SVONA, NÚ HORFIO ÞFR FAST OG STÖÐUGT í
AUGU MFR. EKKI DEPLA AUGNLOKUNUM .... HAFIÐ AUGUN OP-
IN .... HORFIÐ Á MIG.
n. tw. VIKAN 29