Vikan - 26.06.1969, Blaðsíða 6

TVÍPUNKTAR OR
VÍNLANOSFERB
BEZTA LEIÐIN TIL AÐ KYNNAST FÖLKI, ER AÐ DVELJA MEÐ
ÞVÍ í NOKKURN TÍMA. NEMENDASKIPTI ÞJÖÐKIRKJUNNAR
VILJA AUKA VINÁTTU ÞJÓÐA í MILLI AUK ÞESS SEM ÞAU
GEFA UNGU FÖLKI KOST Á AÐ KYNNAST NYJUM OG FRAM-
ANDI VIÐHORFUM, SVO SEM KYNÞÁTTAMISRÉTTI, HÖRM-
UNGUM STRÍÐSINS OG NYJU ÞJÖÐFÉLAGI. - HÉR ERU
NOKKRAR ENDURMINNINGAR
ÁR í BANDARÍKJUNUM . . .
TEXTI: ÖMAR VALDIMARSSON
Móðir min var undarleg kona, og það var
hennar æðsti draiunur að ég yrði ameríkani í
einu og öllu. Ameríkani a£ íslenzkum upp-
runa. Móðir min var góð kona, og það var
hún sem sannfærði mig um, að maðurinn er
í heiminn borinn til þess að elska og að vera
elskaður. Og móðir mín var góður kokkur,
og það var hún sem hlóð utan á mig tæpum
tíu kílóum, þann tíma sem ég dvaldi með
henni: rúmt ár.
Þessi móðir mín var Evelyn Smith, íædd
Art. Borin og barnfædd í Bandaríkjunum, en
hafði verið hálfan mánuð í Þýzkalandi vorið
sem ég kom til hennar, og talaði því alltaf
þýzku þegar hún var í góðu skapi. Ástæðan
fyrir því að ég eignaðist þessa móður, var sú,
að ég fór til ársdvalar í Bandaríkjunum, á
vegum International Christian Youth Ex-
change; aðalumboð á íslandi: Þjóðkirkjan.
Það var hinn 9. júlí, 1967, sem farið var
vestur um haf, með Loftleiðavél, sem var
4—5 klst. á eftir áætlun. Amerískur kennari
minn sagði mér, að þó ég væri eini íslend-
ingurinn sem hann þekkti, þá vissi hann, að
það væri alltaf hægt að „stóla á“ íslendinga;
a.m.k. hefði hann aldrei haft neinar áhyggjur
af því á öllum sínum ferðalögum til Evrópu,
að hann myndi missa af Loftleiðavélinni,
jafnvel þó allar klukkur í sjálfri New York
sýndu, að hann væri orðinn of seinn. Hvað
sem því líður, þá var klukkan um það bil
2 e.h., þegar við lentum á Kennedy-flugvell-
inum í úthverfi milljónaborgarinnar New
York. Það var leiðindaveður á íslandi þegar
við fórum þaðan, rigningarsuddi og kaldur
næðingur, svo viðbrigðin við að koma í 30°C
rakt loftið þarna í útlandinu, voru líkast því
að maður þyrfti að drekka sig út úr vélinni.
Eftir að hafa umsnúizt í gegnum toll- og
SKIPTINEMANDA SEM DVALDI
vegabréfaskoðun, var svo haldið með rútu,
(eharter) til smáborgar rétt fyrir utan Phila-
delphia, sem bar hið lærða nafn Collegeville.
Smábær, sem byggðist upp í kringum há-
skóla, eins og nafnið bendir til. Og þar dvöld-
um við næstu þrjá daga, 22 íslendingar, alls-
staðar af landinu, og rúmlega 220 aðrir ung-
lingar frá öllum heimsálfum, eða 26 þjóð-
löndum alls. Á engil-saxneskri tungu kallað-
ist tilgangurinn með þeirri dvöl „orientation",
eða það að gefa okkur, sem þarna vorum
saman komin til að dvelja heilt ár í landinu,
tækifæri til að átta okkur á hvað Ameríka
snerist í raun og veru um. Þetta var gert
með fyrirlestrum, kvikmyndasýningum og
þar fram eftir götunum, og eins var hópnum
skipt niður í umræðuhópa, sem ræddu fram
og aftur það sem fram hafði komið í áður-
nefndum dagskrárliðum. Því miður fór samt
svo, að mikill hluti þess sem um var rætt,
fór fyrir neðan garð og ofan hjá flestum,
vegna lélegrar þekkingar á tungu innfæddra.
En það var eitt af því sem við vorum á leið-
inni með að yfirstíga. Á kvöldin var svo
dansað við tónaregn frá glymskratta, sem
stóð á miðju gólfi í „caféteriu“ skólans, eða
farið í leiki eins og fram fram fylking, Frí-
mann fór á engjar og sto! Sumir sem lengra
voru að komnir, eins og t.d. Japanirnir og
Kóreupiltarnir, dunduðu hins vegar við að
berja niður tré af mikilli list sem kölluð er
Karate, og þótti sumum alveg nóg um þau
öskur og óhljóð sem því fylgdu.
Á þriðja degi hélt svo hver til síns
„heima“. Þeir sem áttu að vera í einhverjum
öðrum landshornum, eins og „deep down
south“ eða þá á vesturströndinni, flugu áfram
frá Philadelphia, eða fóru með rútu, en aðrir,
sem áttu ekki langa leið fyrir höndum, voru
Landsleikur í tennis var háður milli íslands
og Viet Nam, en vegna ótryggs stjórnmála-
ástands í báðum löndunum þykir öruggara
að gera úrslitin ekki kunn.
Það var ekki bara haldið eitt leikhús-partý,
heldur mörg. Maðurinn með belginn er
hljómsveitarstjóri leikhússins, og fékk verð-
laun fyrir að vera með stærstu bumbuna í
sögu leiklistarinnar í borginni.
Er skólanum lauk, héldu hinir ýmsu klúbb-
ar „pikknikka“, og var þaö oftast úti í garði
heima hjá viðkomandi kennara eða leiðbein-
anda. Þetta er úr einum slíkum; Quill &
Scroll, blaðamannaklúbbnum.
6 VIKAN 26- tbl-