Vikan - 26.06.1969, Blaðsíða 20

Það var í desemberbyrjun ‘68.
Við Gunnel, unnusta mín vor-
um í sumarleyfisferð í Egypta-
landi. Við höfðum komið þang-
að loftleiðis og hugðumst doka
við í nokkrar vikur.
Því miður var efnahagur okk-
ar bágur, og ákváðum við að
reyna að bæta uppá það með
því að fá okkur einhverja at-
vinnu í smátíma. Helzt höfðum
við í hyggju að komast að við
afgreiðslu á bar.
Við vorum í Kaíró. Við töld-
um líka að mögulegt væri að fá
einhversstaðar vinnu í svo stórri
borg. Við gengum á milli bar-
anna og spurðumst fyrir.
Ég fékk allsstaðar þvert nei,
en Gunnel sýndu þeir meiri
áhuga. Það er nú kannski skilj-
anlegt. Þegar fyrsta daginn fékk
hún vinnu á litlum bar, sem virt-
ist heldur þrifalegur. Lokunar-
tími var klukkan ellefu á kvöld-
in, og enginn næturklúbþur
fylgdi.
Við ákváðum að ég næði í
Gunnel á kvöldin þegar hún
hætti. Á daginn hélt ég áfram
atvinnuleit fyrir sjálfan mig, en
árangurslaust.
Að öðru leyti gekk allt bæri-
lega í tvo daga. Á hverju kvöldi
kom ég á barinn og náði í hana.
En þriðja kvöldið brá mér í
brún, þegar ég að vanda stikaði
inn á barinn um ellefuleytið. Af
Gunnel sást ekki tangur eða tet-
ur.
— Nújá, hugsaði ég. — É’g bíð
þá smástund. Ég settist við þar-
borðið og pantaði bjór.
Barinn var tómur, burtséð frá
tveimur Aröbum, sem sátu útí
horni og þjóninum, sem var á
sínum stað á þakvið barborðið.
Hann kom undireins til mín, af-
greiddi bjórinn og fékk mér um-
slag orðalaust.
Utanáskriftin var til mín. É'g
reif upp umslagið og kippti úr
því bréfinu. Það var frá Gunnel!
Og skrifað á ensku! Eg skildi
ekki hversvegna.
f bréfinu sagðist hún hafa
stungið af ásamt öðrum pilti, og
bað mig að fara aftur til Svíþjóð-
ar. ,Leitaðu ekki að mér. Ég sé
um mig sjálf,“ skrifaði hún.
Ég sat sem lamaður á barstóln-
um.
— Hvern þremilinn á hún við?
hugsaði ég. — Þetta getur ekki
átt sér stað!
Okkur Gunnel þótti mjög vænt
hvoru um annað, og hún var ekki
af þeirri tegundinni sem stingur
mann af formálalaust. Ég þekkti
rithönd hennar — en hversvegna
hafði hún skrifað á ensku?
Ég kallaði á þjóninn og spurði
hann. En hann yppti öxlum og
vísaði á barstjórann.
Þegar ég spurði barstjórann út
úr um Gunnel, sagði hann með
handapati:
I‘ve no idea! Hún strauk
fyrir mö(rgum klukkustundum.
Ég borgaði henni fyrir þessa tvo
daga, sem hún hefur unnið hér.
Arabinn yggldi sig og hélt
áfram:
- Hún fékk ekkert fyrir dag-
inn í dag. Það veit þó Allah að
það nær engri átt að hlaupa
svona úr starfinu á miðjum degi!
— Vitið þér ekki hvert hún
hefur farið? spurði ég.
Hef ekki hugmynd um það!
næstum æpti Arabinn.
Hann var nú orðinn gramur
og hélt áfram gjallandi raust:
— Hvernig á ég að geta fylgzt
með öllum heimsins aulum og
hvað þeir taka sér fyrir hendur?
Burt með yður! Eg hef engan
áhuga....
Á honum var greinilega ekkert
að græða, svo að ég borgaði bjór-
inn og fór.
Ég var fullur örvæntingar.
Hvað gat ég gert? Það var eitt-
hvað óhreint við þetta. Það var
ég sannfærður um. Meðal annars
var stórfurðulegt að Gunnel
skyldi hafa skrifað mér á ensku.
Hversvegna hafði hún ekki skrif-
að á sænsku?
Allt í einu skyldi ég, hvernig
í því máli lá. Hún hafði verið
neydd til að skrifa! Og Arabarn-
ir kunnu auðvitað ekki sænsku.
Þeir höfðu sagt henni að skrifa
á ensku til að geta lesið bréfið.
Þessi hugdetta kom yfir mig
sem elding. Hvað hafði komið
fyrir Gunnel? Ég leitaði skýring-
ar í örvæntingu. Alla nóttina
reikaði ég um göturnar. Hafði
henni verið rænt og hún seld
mansali? Þesskonar á sér enn
stað á þessum slóðum, það vissi ,
ég.
Rétt fyrir sólarupprás komst
ég loks að skynsamlegri niður-
stöðu, að ég hélt. Ég ákvað að '
fara til lögreglunnar og biðja
hana um aðstoð. Lögreglan kunni
kannski glögg skil á barnum, þar
sem Gunnel hafði horfið.
Eftir stundarfjórðungs bið á
stöðinni var mér hleypt inn til
lögreglufulltrúa, sem talaði
ensku. Hann leit fremur greind-
arlega út, svo að ég fékk nokk-
urt traust á honum. Ég sagði
honum allt af létta og hann
hlustaði rólegur og án þess að
taka fram í.
Þegar máli mínu var lokið, sat
fulltrúinn hugsi um stund. Síðan
sagði hann að því miður gæti
20 VIKAN 26- tbl-