Vikan - 03.07.1969, Qupperneq 26

MORD-
KVENDID
HÚN HEYRÐI EIGINMANN SINN BUSLA í
KERINU. HANN YRÐI TIL VINSTRI VIÐ HANA,
ÞEGAR HÚN KÆMI INN f BAÐHERBERGIÐ,
OG MYNDI JAFNFRAMT SNÚA í HANA BAKI.
ilinn í veskinu, lauk upp skúr-
dyrunum, ók inn, steig út úr bíln-
um og gekk í áttina til búlivarðs-
ins. Sem snöggvast hægði hún á
sér til að gjóta öfundarauga í
áttina til hússins. Hvílíkur lukk-
unnar pamfíll hafði bernskuvin-
kona hennar, Sally Lougherty,
verið þegar hún giftist Hugh
Barnhilt! Barnhilt-hjónin voru
nú í Evrópu á ferðalagi, sem í
senn var til hvíldar og hressing-
ar og í viðskiptaskyni, og áður
en þau fóru hafði Sally endilega
viljað láta Rope-hjónin hafa lyk-
il að húsinu.
„Notið þið það um helgar, hve-
nær sem ykkur sýnist,“ hafði
Sally sagt. „Það er engin Rívíera,
en verður ykkur samt sem áður
tilbreyting frá hversdagsleikan-
um. Þið getið synt, sólað ykkur
og haldið partý.“
Mona hélt áfram upp á búli-
varðinn, tókst að ná í leigubíl og
var komin niðrí miðborgina tutt-
ugu mínútum síðar. Hún gekk
hröðum skrefum tveggja blokka
spöl að stæðinu, þar sem hennar
eigin bíll var. Til þessa hafði allt
gengið samkvæmt áætlun. Hún
þurrkaði svitann af enni sér og
yggldi sig er hún sá rekjuna sem
enn var á handarbökum hennar;
þurrkaði hana af á baðfötunum,
sem voru í sætinu við hlið henn-
ar. Síðan ók hún til hússins, sem
þau Harry Rope höfðu búið sam-
an í síðustu sextán árin.
En þannig skyldi það ekki
ganga miklu lengur. Leikurinn
hafði þegar verið settur á svið.
Þegar Mona beygði smápútunni
inná afleggjarann að bílskúrnum
þeirra, sem aðeins rúmaði einn
bíl, fann hún í fyrsta sinn til
þeirrar einþykkni, sem fylgir
því að hafa skipulagt fyrirhugað
verk af ýtrustu nákvæmni. Fair-
child-hjónin voru nábúar þeirra
austan megin og þetta síðdegi
var Betty Fairchild, tuttugu og
fimm ára, vel limuð, sólbrún,
klædd gulum stuttbuxum og
haldara — að klippa limgerðið
Fairchildsmegin við afleggjar-
ann. Hún var vopnuð stórum
skærum og fór sér hægt við
verkið.
Betty hætti að klippa þegar
Mona hemlaði á garðblettinum á
milli afleggj arans og hússins.
„Hí,“ sagði hún glaðvær þegar
Mona steig út úr litla bílnum.
Mona stillti sig um að fnæsa
af fyrirlitningu. Henni tókst
meira að segja að brosa friðsam-
lega. „Hí.“
„Heitt, finnst þér ekki? Varstu
að synda?“
Mona veifaði sundfötunum,
gagntekin sigurhrósi sem hún
leyndi vandlega. Hversu dásam-
legt var það að njóta eigin fyrir-
hyggju! Nú var ekki annað að
sjá en staðfest væri að Mona
Rope hefði verið í sundlaug þetta
heita miðvikudagssíðdegi.
„Að minnsta kosti, lögreglu-
fulltrúi, var Mona með baðföt í
hendinni þegar hún kom heim
um fimmleytið. É'g sá þau. Hún
veifaði þeim til mín.“
Mona hélt hreyfingum sínum
kæruleysislegum er hún gekk inn
í bílskúrinn og inn í húsið gegn-
um geymsluherbergið, en jafn-
skjótt og hún komst frá Betty
Fairchild tók hún heldur betur
við sér. Hún flýtti sér að væta
sundfötin í eldhúsvaskinum og
skauzt síðan með þau inn í
geymsluna, þar sem hún hengdi
þau til þerris. Þvínæst hætti hún
á að líta út um eldhúsgluggann.
Betty Fairchild var aftur farin að
klippa. Monu létti stórum. Hún
hafði átt von á að meðfædd
hnýsni gaupunnar litlu ræki
hana vesturyfir afleggjarann, og
því hafði hún bleytt sundfötin.
Þá var sagan um sundið trúlegri.
Hún blandaði sér í hálft glas,
kveikti sér í sígarettu, gaut aug-
unum á klukkuna á veggnum:
hún var stundarfjórðung yfir
fimm. Þá voru eitthvað fjörutíu
og fimm mínútur þangað til
blæjubíll Harrys æki inn í skúr-
inn. Hún fór með drykkinn að
eldhúsborðinu, settist og kross-
lagði fæturna. Annar fótur henn-
ar titraði. Hún neyddi hann til
að vera kyrran. Smellirnir í hita-
mælinum við loftkælinn gerðu
henni bilt við. Það fór um hana
rykkur. Fóturinn titraði aftur.
Hún lét hann titra, drakk og leit
á klukkuna. Sextán mínútur yfir
fimm. Fjörutíu og fjórar mínút-
ur eftir. Hún fór aftur að svitna.
Hún gekk að vaskinum, vætti á
sér ennið og lét kalt vatnið renna
yfir úlnliði sér. Drottinn minn,
hversvegna svitnaði hún svo ó-
skaplega? Það var svalt inni. Eða
svitnuðu morðingjar alltaf þeg-
ar glæpir fóru í hönd?
Hún blandaði sér annað glas og
hafði miklu meira af búrbónan-
um í þetta sinn. Fróðlegt var að
vita hverju lögreglan grennslað-
ist fyrst eftir að Harry horfnum.
Hversvegna, myndi lögreglan
spyrja sjálfa sig og aðra, hafði
Harry Rope, sem kvæntur hafði
verið einu og sömu konunni í sex-
tán ár og í átján ár stöðu bók-
haldara hjá Piper‘s, geysistóru
skósmíðafirma, allt í einu horfið
eins og jörðin hefði gleypt hann?
Engir skuldheimtumenn sátu eins
og gammar um Harry Rope. Þau
hjónin voru vel stæð fjárhags-
lega. Þau áttu peninga í banka,
eyddu ekki meiru en forsvaran-
legt mátti kallast og ekkert
hvíldi á húsinu, húsbúnaði eða
bílnum tveimur. Harry Rope
stundaði ekki fjárhættuspil,
drakk ekki nema í hófi og sól-
undaði ekki peningum án fyrir-
hyggju. Eftir því sem bezt varð
séð, hafði hann lifað eðlilegu lífi
vinnandi manns í þægilegu og
virðulegu hverfi með trúrri eig-
26 VIKAN tbl-