Vikan - 03.07.1969, Blaðsíða 30

MQRD-
KVENDID
Mona þóttist verða sárgröm,
líkt og hún tryði ekki þessum
áburði.
„Þetta er eitt það fyrsta, sem
við athugum þegar mál eins og
þetta eru á döfinni," sagði Banks
lögregluforingi. „Fjármál, hjóna-
bandshamingja ...
Mona þóttist reiðast. „Fjármál
okkar eru í röð og reglu!“
>iJá.“
„Og Harry mundi aldrei ....“
„Mér þykir þetta leitt, Mrs.
Rope,“ tók lögregluforinginn
fram í. Hann virtist vera einn af
þeim, sem sjá hvað viðmælend-
unum er í hug áður en þeir koma
því fram á varirnar. „Rannsókn-
ir okkar hafa leitt í ljós að eig-
inmaður yðar hefur haft sam-
band við þó nokkrar ungar konur
í marga mánuði.“
Mona tók nú að gráta hljóð-
lega, eins og vera ber um konur,
og því hélt hún áfram unz Banks
lögregluliðþjálfi var farinn. Þá
fór hún fram í eldhús, hellti kaffi
í bolla, bætti í það lögg af búr-
bóna og skálaði hljóðlega fyrir
manninum sínum sálaða: Skál,
Lothario!
Á laugardaginn kom Banks
lögregluliðþjálfi með fréttir, sem
höfðu svipaðar verkanir og
sprenging. Skyndirannsókn á
bókhaldi Harrys hjá Piper's ■—-
þessháttar rannsókn fór alltaf
fram þegar bókhaldari hvarf —
hafði leitt í Ijós að ekki var allt
með felldu með sjóði fyrirtæk-
isins í umsjá hans.
„Hva-hvað mikið vantar?“
spurði Mona.
„Líklega eitthvað nálægt tíu
þúsund dollurum."
„Og þér haldið að Harry hafi
hlaupizt á brott með ....“
„Peninganna er að vísu sakn-
að, en engrar af núverandi vin-
stúlkum hans.“
„Ég skil,“ sagði Mona. Og nú
skildi hún líka hvernig Harry
hafði haft efni á þessu kvenna-
fari upp á síðkastið. Síðan horfð-
ist hún í augu við lögreglufor-
ingjann. „Þetta er hræðilegt áfall,
eins og þér skiljið.“
Hann svaraði engu.
„Ég er að hugsa um ....“ Hún
hikaði. Lögregluliðþjálfinn beið
eftir að hún lyki við setninguna.
„Sjáið þér, ég var að hugsa um
hvort það gerði nokkuð til að ég
færi úr borginni smátíma? Svo
sem í viku? Þessu verður slegið
upp í blöðunum, geri ég ráð fyr-
ir. Þeim þykir þetta matur þegar
peningar hverfa, og maður, ég
ég held.... ég held að ég vildi
helzt vera ein einhversstaðar."
„Hafið þér einhvern sérstakan
stað í huga, Mrs. Rope? Við gæt-
um þurft að ná til yðar.“
„Kannist þér við Lake Char-
les?“
„Já.“
„Það er gistihús þar. Einu sinni
fórum við Harry.... nú, það
skiptir ekki máli. Það er gistihús
þar, kallað Shady Oaks.“
„Gott og vel, Mrs. Rope.“
„Má ég fara þangað?“
„Já.“
Hún kom út úr borginni síðla
um daginn og var aðeins komin
tuttugu mílur eftir aðalveginum
þegar grunur hennar staðfestist.
Að Shady Oaks var sá, sem áreið-
anlega gaf henni gætur af lög-
reglunnar hálfu, ungur maður
sem gerði sig jafn heimakominn
á baðströndinni og í hanastéls-
salnum. Á mánudaginn hætti
hann öllum látalátum, nálgaðist
hana djarflega og sagði að þau
yrðu að snúa aftur til borgarinn-
ar.
„Er það vegna þess að ég hef
ekki ennþá hitt Harry og tíu þús-
und dollarana hans?“ spurði hún
nöpur.
„Eiginmaður yðar er fundinn,
Mrs. Rope. Ég er hræddur um
að hann hafi verið myrtur.“
Tveir lögreglumenn yfirheyrðu
hana í aðalstöðvunum. Banks
lögregluliðþjálfi kynnti fyrir
henni samstarfsmann sinn, Pol-
ing lautinant, limalangan mann
og þýðan viðurmælis, sem bað
hana kurteislega að greina frá
gerðum sínum kvöldið sem eig-
inmaður hennar fór að heiman.
Hún gerði það, ánægð með sína
frammistöðu. Hún vissi að kann-
að myndi verða, hvort saga henn-
ar væri sönn. Pat Dodson myndi
muna að hún hafði beðizt undan
bíóferðinni og miðasölustúlkan
hlyti — ef hún hugsaði sig vel
um — að muna eftir konunni
sem gleymdi pakka við miðalúg-
una. Betty mundi geta staðfest
að hún hafði komið heim eftir
að hafa séð myndina, þegar ill-
viðrið hafði skollið á borginni.
Monu létti þegar Poling laut-
nant kinkaði kolli og sagði góð-
lega: „Þér skiljið, Mrs. Rope, að
við verðum að spyrja yður.“
„Auðvitað. Það eru þessir
horfnu peningar. Þegar allt er
athugað, gat ég ekki vitað að
Harry var að stela þeim.“
„Það var þeirra vegna að við
leyfðum yður að fara til Lake
Charles," sagði Banks lögreglu-
liðþjálfi.
„Þið hélduð að ég ætlaði að
hitta Harry einhversstaðar. Ég
vissi ekki um þetta með pening-
ana, liðþjálfi. Það varð mér mik-
ið áfall.“
„Við höldum okkur vita hvar
þeim var aðallega eytt,“ sagði
Poling lautinant.
„Á stúlkur.... Harrys, eigið
þér við,“ sagði Mona.
Hann kinkaði kolli. „Við erum
að athuga þann möguleika að
ein þeirra ... einhver stúlkan ...
hafi drepið hann með hamri.“
Mona bærði ekki á sér.
„Þolið þér að heyra heldur
ljóta sögu, Mrs. Rope?“
Hún kinkaði ekki kolli svo að
hún vissi en lautinantinn hélt
áfram: „Við álítum að lyfjabúð-
arferð mannsins yðar á miðviku-
dagskvöldið hafi aðeins verið yf-
irskyn. Hann hitti stúlkuna, ann-
aðhvort af tilviljun eða sam-
kvæmt fyrirfram gerðri áætlun.
Þau vörðu kvöldinu saman. Síð-
an dauðrotaði stúlkan hann með
einhverju egglausu vopni, senni-
lega hamri. Hversvegna hún
gerði það vitum við ekki, fyrr
en við höfum fundið hana. Síð-
an fór hún með lík hans út fyrir
borgina og gróf það. Hann var
nakinn þegar við grófum hann
upp, en föt hans voru í gröfinni.
Veskið hans líka. Það var tómt.“
„Lau-lautinant,“ stamaði Mona,
„þér hafið ekki sagt mér hvern-
ig ... hvernig þið funduð Harry.“
„Því olli forvitni barns,“ svar-
aði hann þungbrýnn. „Forvitinn
drengur var að rísla sér þarna i
skóginum og fann gljáandi hjól-
kopp í gili nokkru. Svo sá hann
nokkuð sem minnti á nýorpna
gröf. Hann rótaði gröfinni upp
með höndunum unz hann kom
niður á fót. Vitaskuld varð hann
þá hræddur."
„Hjólkopp?" tautaði hún.
„Við vildum gjarnan finna bíl-
inn, sem hann er af,“ sagði hann
blátt áfram.
„Ge-getið þið það?“
„Því miður, Mrs. Rope. Það er
álíka auðvelt og að finna ein-
hverja ákveðna pylsu á bar, sem
þesskonar fæðu selur.“
„En . . . en ef þið finnið hann?“
„Þá er ekki ótrúlegt að við
hefðum upp á stúlkunni okkar.“
Dagarnir liðu kveljandi hægt.
Mona fylgdi Harry til grafar í
annað sinn og blöðin gerðu sér
mikinn mat úr líkfundinum í
grunnu gröfinni, leit lögreglunn-
ar að bil, sem hjólkoppur hefði
dottið af og peningunum sem
Harry var grunaður um að hafa
stolið. Þau birtu líka mynd af
Monu. Viðtöl voru höfð við Bette
Fairchild, sem hafði engan hemil
á æsingi sínum, og Royce, sem
var einlæglega hryggur og hlut-
tekningarfullur. En með hverjum
degi þóttist Mona öruggari. Lög-
reglunni varð ekkert ágengt með
rannsóknum sínum. Mona var
meira að segja farin að verða
hreykin af klókindum sínum,
þegar nýr voði kom allt í einu
til skjalanna.
Hann birtist á dyraþrepi henn-
ar með kvöldbirtuna í baksýn,
mikill í herðum, kauðalega
klæddur, flírulega glottandi með
vindil milli tannanna. Hann leit
á hana djarflega og rannsakandi.
Á afleggjaranum stóð bíll.
Mona þóttist hvorki þekkja
mann né bíl. „Já?“ sagði hún.
„Enga klæki, ljúfan. Nafnið er
Fred Taylor. Þú manst eftir mér
— og bílnum sem þú sérð hérna.“
Hún bliknaði fyrir hranaskap
hans.
„Sjáðu, ég hefði getað hlaupið
með þetta í löggurnar. Ég hefði
getað sagt þeim frá kvenmanni,
sem skilaði bíl, sem hún hafði
leigt, nema ekki einum litlum
hjólkoppi.
„Mr. Taylor, ég ....“
„Myndin af þér var í blöðunum
Ijúfan. Það var margt fleira snið-
ugt þar, svo sem þessi hjólkopp-
ur — og þessar tíu þúsund spírur
sem kallinn þinn var svo smart
að bísa.“
Fred Taylor ruddist inn, gekk
að djúpum stól og settist. „Slapp-
aðu af, krúttið," sagði hann.
„Tylltu þér. Við þurfum að
spjalla dálítið saman.“
„Um hvað?“ hreytti Mona út
úr sér.
„Um þúsundkallana tíu, hvað
heldurðu, hunangsengillinn.
Fimm þeirra duga til að læsa á
mér kjaftinum. Það er ekki nema
helmingurinn af summunni.
Segðu svo að ég sé ekki öðling-
ur.“ Hann tottaði vindilinn.
„Sjáðu nú,“ sagði hann og gerði
sér upp þolinmæði. „Ég veit
hvernig þetta gengur fyrir sig.
Kellan fær kallinn til að stela úr
kassanum þar sem hann vinnur.
Fengnum er safnað saman í svo-
lítið fallegt hreiður, eins og eggj-
um. Svo segir kella einn góðan
veðurdag: „Jæja, kall, nú förum
við til Suður-Ameríku. En kall-
tötrið kemst bara aldrei út fyrir
dyrnar. Kella brýtur inn á hon-
um skallann. Kella ætlar ein.“
„Þvílík saga!“
„Finnst þér það?“ Fred Taylor
hló fyndnissnauðum hlátri.
Skyndilega dökknaði andlit hans.
„Jæja ljúfan, ég hef ekki tíma
fyrir neina vitleysu. Annaðhvort
fæ ég fimm stóra eða ég fer með
söguna í löggurnar!"
„Mr. Taylor, ég bið yður .. .“
Mona leitaði í örvæntingu að
orðum og ráðum. Það gat ekki
verið að þetta væri að koma fyrir
hana! „Mr. T-Taylor,“ heyrði hún
Framhald á bls. 45.
30 VIKAN 27-tbl-