Vikan - 25.09.1969, Page 20

Ný framhaldssaga
EFTIR GORDON OG
MILDRED GORDON
XTÖLDID FYIUR
BRÚSKMFIS
4. HLUTI.
Hún heyrSi til hans áður en hún
sá hann. Fótatakið var þungt og
hægt. Svo kom hann í Ijós, að-
eins fáeina metra frá henni,
miðaldra, riðvaxinn maður....
Hér er komið sögu:
Helen er einkaritari hins unga glœpamála-
verjanda Frank Mitchells. Þau eru trúlofuð
hún er tilbúin að fara heim. Hún er nýsetzt
inn í bíl sinn, þegar maður í afturscetinu
rœðst á hana. Hann hótar að myrða hana og
móður hennar, ef hún gerrist ékki milliliður
og sœki honum 200 þúsund dollara. Stjörf af
hrœðslu lofar Helen að gera sem hann vill.
Áður en maðurinn fer út úr bílnum segist
hann skulu láta heyra frá sér aftur, þegar
mál sé að sækja peningana.
Þrátt fyrir viðvörun mannsins leitar Helen
uppi Hawkins lögregluvarðstjóra og starfs-
bróður hans, Barney Carlson. Hún segir állt
af létta, og þeir láta setja hlerunartæki á
símann hennar, til þess að geta tekið rödd
mannsins upp á segulband, þegar hann hringi
og reyna með aðstoð raddrita að komast að
því, hver hann er. í þessu skyni er kallað á
sálfrœðinginn Jenny Barton.
Helen er nýkomin heim frá lögreglustöð-
inni og klukkan er fjögur um nóttina, þegar
maðurinn hringir állt í einu. Hann hótar að
koma og heilsa upp á hana. Lögreglan er í
félum allt umhverfis húsið, en enginn kem-
ur. Nœsta morgun, þegar Helen ekur til vinnu
sinnar, heyrir hún skyndilega rödd manns-
ins á nýjan leik. Hann talar í vasasendi, sem
hann hefur komið fyrir í bílnum. Hann skip-
ar henni að hafa vasasendinn stöðugt í tösku
sinni, og ákveður stefnumótsstað og stund.
Hawk hafði aldrei séð menn sína svona
fulla af athygli. Venjulega heyrðist hóstar og
ræskingar og stólar drengnir til. En að þessu
sinni var því öðru vísi farið. Þetta var fyrsta
stóra verkið, sem Þunga deildin hafði fengið,
síðan hún var stofnuð fyrir ekki ýkja mörg-
um árum. Nú fengu þeir tækifæri til að sýna,
hvað í þá væri spunnið.
Við höfum yfirfarið raddalínuritið, sagði
Hawk. — Við tókum upp á band raddir tutt-
ugu og níu skjólstæðinga Mitchells og hans
þá þrítugustu, en engin samsvarar þeirri,
sem við erum á hnotskóg eftir.
Framhald á bls. 41
20 VIKAN 39-