Vikan - 11.12.1969, Blaðsíða 15

Ég hefi oft furðað mig á því að ef nokkr-
ar konur sitja saman i hóp, þá eru þær inn-
an finnn mínútna farnar að ræða eitt og
sama máleínið. Og það er ekki peningamál,
pillan og börnin, heldur það sem virðist
vera aðalvandamál þeirra, húshjálpin. Og
þær eru sammála um flest: Það er eigin-
lega útilokað að fá húshjálp. Hreingerning-
arkonur standa ekki við stundinni lengur,
þótt hægt sé að góma einhverja. Þær heimta
of mikið kaup. Þær hreinsa yfir höfuð ekki
það sem hreinsa þarf. Hreingerningakonur
fást aðeins til að vera á þeim stöðum, þar sem
aðrir hreinsa fyrir þær ....
Einstaka sinnum heyrist annað hljóð, og
einhver kvennanna heldur því fram að hún
hafi frábæra húshjálp, hreinustu perlu, og
þar að auki haft hana, — þá sömu, í mörg
ár. Hvernig fer hún að því? Er það sérstak-
ur hæíileiki? Sérstakur persónuleiki? Slembi-
lukka? Hvað er það sem gerir það að verkum
að konur, sem stunda hreingerningar, til að
auka við tekjur heimilis síns, eða þá eru
hreingerningarkonur af neyð, eru tryggar við
eitt heimili, jafnvel í áraraðir, en forðast ann-
að, eins og lieitan eldinn? Hversvegna eru
sumar húsmæður alltaf í vandræðum, en aðr-
ar bæði heppnar og ánægðar? Til að komazt
að sannleikanum í þessu máli, gerðist ég
hreingerningakona í tvær vikur. Eg tók mér
nafnið Ivate O’Donnell, þvoði framan úr mér
andlitsfarðan, og gleymdi meistaragráðunni.
Ég setti auglýsingu í dagblaðið (innanbæjar-
blaðið), og lét skrásetja mig á ráðningastofu
fyrir allskonar húshjálp.
Eg var varla komin heim úr þessum leið-
angri, þegar reglulegt neyðarkal) kom, frá
einni húsmóðurinni, sem varð fyrir þeim von-
brigðum að hreingerningarkonan hennar kom
ekki til vinnu. Eg hafði hugsað mér að eyða
deginum. til að búa Ivate vel úr garði, hvað
snerti vinnuföt og annað, en nú var enginn
tími til þess. Eg fór því upp á loft til að
leita að hentugum fatnaði. Eg fann gamalt
pils, nokkrum þumlungum of sítt, drengja-
skyrtu, hneppta upp í háls, og gömlu striga-
skóna mína. Hárið greiddi ég frá andlitinu
og stakk í það gömlum hárkambi, sem amma
hafði átt. Og mér til mikillar ánægju fann
ég stóra svuntu, sem Annie, okkar eigin elsku-
lega heimilishjálp, geymdi þarna, til að láta
okkur nota, þegar við gengum öll í árshrein-
gerniugarnar. Svo fór ég í gamla kápu og tók
mér stóra innkaupatösku í hönd. Ég var einna
líkust Mary Poppins, og tilbúin í allt.
Þessi fyrsti staður sem ég fór á, var nýtt
einbýlishús. Það var nýtízkulegt, eiginlega
sundurgerðarlegt. Þegar ég gekk eftir stígn-
um upp að húsinu, sá ég að allt var flunku-
nýtt. Það var ekki laust við að hrollur færi
um mig, þegar ég hringdi dyrabjöllunni. Ég
hefði líklega ekki átt að vera syona sérkenni-
lega klædd.
En unga konan, sem klædd var skraut-
legum innislopp úr flaueli, leit varla til min.
Hún kinkaði kolli og benti mér að elta
sig. Eg hafði það á tilfinningunni að þótt
ég hefði sagt að ég liéti Lucretia Borgia, þá
hefði hún ekkert veitt mér meiri athygli, og
sagt mér að hengja kápuna mína inn í kósta-
skápinn, og draga þaðan út fulla fötu af
tuskum.
— Ég reikna ekki með að þér komizt yfir
meira en baðherbergin, eldhúsið og svefn-
herbergin, þegar þér komið svona seint. Hún
varð ennþá fýlulegri á svipinn. — En hér er
allt sem þér þurfið til vinnunnar. Þarna er
fatan.
Þetta ílát var nú ekki það sem ég hefði
kallað fötu, frekar kerald eða stór ketill, svo
belgviður að ég ætlaði aldrei að geta náð
honum út úr skápnum.
— Þér eruð ekki beint sterklega vaxin,
sagði hún, með sama fýlusvipnum.
Eg viðurkenndi þessa sorglegu staðreynd
og hélt áfram að rogast með þessa svokölluðu
fötu, sem ég að lokum náði út úr skápnum.
— Jæja, sagði konan og beygði sig yfir
fötúna, — þarna er allt sem þér þurfið. Hér
er sápan fyrir keramikflisarnar, og þarna er
hreinsiefni fyrir vinylflísarnar. Þetta er fægi-
lögur fyrir ryðfría stálið, og þetta fyrir kop-
arinn. Ilún tók upp eitt ílátið af öðru. —
Þér megið alls ekki nota stálfægilöginn á
koparinn. Og þetta er . . . .
Ég reyndi að fvlgjast með; satt að segja
reyndi ég af alhug. Ég var varla búin að
átta mig á einu, þegar hún hóf það næsta
á loft, ojjnaði einn skápinn af öðrum, með
allskonar tækjum. Það var teppahreinsari,
ryksuga, bónvél, og þetta átti ég að nota allt
á vfirborðinu. Ég mundi á þessu augnabliki
ekki eftir öðru vfirborði en yfirborð tungls-
ns.
Ég elti hana, og var sannarlega ekki létt
í spori, með allt þetta drasl hangandi utan á
mér. Þegar ég kom upp, sagði hún að það
hefði verið óþarfi að taka bónkústinn upp,
hann væri ætlaður aðeins fyrir eldhúsið og
baðherbergið, svo hvarf hún.
Þar sem hún hafði eiginlega storkað mér,
sagt að ég gæti ekki komizt yfir nema nokk-
uð af verkunum, þá fór ég í leik við sjálfa
mig; ég hamaðizt við hvert herbergið af
öðru, og tilkvnnti henni í hvert sinn sem ég
hafði lokið við hvert fyrir sig. Ég þurfti yfir-
leitt ekki að leita hana uppi, hún var alltaf
við hendina, annaðhvort í dyragættinni eða
rétt fyrir framan, þegar hún var ekki í sama
herbergi og var hreinlega að hafa gát á því
að ég' héldi áfranl við vinnuna. Þetta sparaði
mér auðvitað mörg sporin.
Viðbrögð hennar og tilsvör voru hvert öðru
lík: — Tókuð þér stólinn fram, eða þá að
það var borðið, til að ryksjúga á bak við til-
greint húsgagn; eða hún sagði: — Þarna skild-
uð þér einn blett eftir .... Henn varð aldrei
á að segja eitt einasta orð til viðurkenning-
ar. Þegar kominn var tími til að ég færi
heim, þá hafði ég hreinsað baðherbergin, eld-
húsið, dagstofuna, borðstofuna, öll svefn-
herbergin og tómstundaherbergið, og hún
ré.tti mér átta dollara og sagði: — Þér náðuð
Framhald á bls. 36.
5°. tbi. viKAN 15
ég gerdist
hreingern-
ingnkonn
Hér verður sagt frá því
að ung húsmóðir (dul-
búin) gerist hreingern-
ingakona, til að kom-
ast að því hversvegna
sumar konur eru alltaf
að leita að húshjálp
og helzt aldrei á þeirri
sem þær fá, en aðrar
hafa sömu húshjálpina
ár eftir ár og segjast
hafa hreinustu perlu á
heimilinu .... Hún
segir sjálf frá.
MARY MCSHERRY: