Vikan - 11.12.1969, Blaðsíða 36

r\ /1
SKARTGRIPIR
Modelskartgripur er gjöf sem ekki gleymist.
- SIGMAR 06 PÁLMI -
Hverfisgötu 16a. Sími 21355 og
Laugaveg 70. Sími 24910.
CANADA DRY
HF OLGERÐIN EGILL SKALLAGRIMSSON
Ég gerðist
hreingerningarkona
Framhald af bls. 15
því ekki að hreinsa geymslurn-
ar, en það getið þér gert á morg-
un . . .
Eg sagði henni að ég væri upp-
tekin ,en ég sagði henni ekki að
nú væri mér ljóst hversvegna
henni gengi svona illa að fá
heimilishjálp.
Þessi kona, fyrsti vinnuveit-
andi minn, veitti mér verðmæta
þekkingu. Hún hafði mikið til
síns ágætis. Það var engin óregla
á heimili hennar, og nóg var af
áhöldum. Þarna voru engin börn
eða húsdýr til að tefja fyrir. Það
eina sem var ábótavant, var að
það var ómögulegt að vinna fyr-
ir hana. Hún leit ekki á Kate sem
mannlega veru, heldur sem eitt
af hreingerningaráhöldum sín-
um. Hún borgaði þessum róbót
gott kaup og fannst að þar með
væri hún laus allra mála, hún
gæti aldrei gert sér í hugarlund
hversvegna hún ætti erfitt með
að fá einhvern til að vinna fyrir
sig.
Næsta dag var ég ráðin til hálfs
dags. Það var í eldra húsi hjá
yngri húsmóður, líklega innan
við þrítugt. Hún var í peysu og
síðbuxum, hárið var úfið og hún
hélt á diskaþurrku, þegar hún
kom til dyra. Það var notalegt
að koma þarna.inn. Hún hengdi
kápuna mína í skáp í anddyr-
inu, en ekki inn í kústaskápinn,
og svo spurði hún hvort ég vildi
ekki tebolla. Yfir teinu trúði hún
fyrir því að hún hefði ekki ráð
á að fá húshjálp, nema örsjald-
an, og sagðist þurfa að fá hitt og
þetta gert, og að ég skyldi bara
velja hvað lægi bezt við. Ég hafði
innilega samúð með henni. Hún
fylgdi mér upp á loft, þar sem
tveggja ára barn var sofandi í
vúmi. Ég ákvað að ryksjúga og
þurrka af helminginn af tíman-
um, en hreinsa svo eldhúsið vel
og vandlega. Vinnuveitandi minn
sýndi mér hvar áhöld og ræsting-
arefni voru, (mjög snyrtilega
raðað saman) sagði að ég skyldi
nota það eftir eigin geðþótta, og
svo hvarf hún upp á loft.
Ég var hress eftir teið og vin-
gjarnlegt viðmót konunnar, og
byrjaði á dagstofunni, en það var
eins og að stíga út í kviksand.
Það hefði kannski verið mögu-
legt að ná rykinu úr loðnu tepp-
inu með kraftmikilli ryksugu,
en með því áhaldi sem þarna
var til, var það algerlega óvinn-
andi verk. En hún var elskuleg
kona, og ég var að pæla í að
hreinsa teppið, þegar hún kom
niður, klædd til að skreppa út.
— Ég ætla að nota tækifærið
að skreppa út, sagði hún glað-
lega. — Ef barnið vaknar, áður
en ég kem aftur, viljið þér þá
gefa honum ávaxtasafa og skipta
á honum?
— En . . . . mig langaði til að
segja við hana að hún þekkti
ekkert til mín, ég gæti sem bezt
verið barnaræningi eða morð-
ingi. En ég sagði aðeins: — Já,
sjálfsagt. Það er ekki margt hægt
að segja, þegar maður er hrein-
gerningakona.
— Ef hin börnin koma • heim
frá skólanum, þá segið þeim bara
hver þér eruð og gefið þeim eitt-
hvert snarl. Þau geta svo leikið
sér úti. Og hún gekk til dyra,
Ijómandi í framan.
— Bíðið! Ég gekk hreinlega í
veg fyrir hana. — Hvað heitir
læknirinn yðar? Viljið þér ekki
skrifa það niður?
Það var greinilegt að hún vildi
gera mér til geðs, svo hún klóraði
eitthvað á bréfsnepil. — Ég veit
að börnin verða glöð yfir að sjá
yður. Hún var komin hálfa leið
út, þegar hún sneri sér við.
— Og þegar sá litli vaknar,
ætla ég að biðja yður að hlaupa
fljótt til, hann á það til að tæta
utan af sér fötin og rífa plast-
buxurnar sínar!
— Andaðu rólega, vina mín,
sagði ég við sjálfa mig, og slökkti
við og við á hinum háværa
teppahreinsara, til að heyra
hvort ungi maðurinn væri far-
inn að rumska, en ekkert skeði
um stund. Og ég heyrði ekkert
hljóð úr barnaherberginu, fyrr
en skyndilega .... og þá var það
greinilegt merki um að verið væri
að tæta í sundur hinar umtöluðu
buxur. Ég flýtti mér inn til hans.
Nakið barnið leit á mig, blítt
brosandi, eins og englar Botti-
cellis, og tætti leyfarnar af bux-
unum í sundur.
Það sem eftir var af vinnutíma
mínum, er harla óljóst í huga
mér. Ég man að ég tók saman
plastdruslurnar úr rúminu og
var um það bil að klæða dreng-
inn, þegar bíllinn frá smábarna-
skólanum kom með bróður hans,
sem var fimm ára, og í fylgd
með honum var jafnaldri hans.
Eg gaf þeim mjólk og köku, og
síðan þurfti ég að hlaupa til og
bjarga næstu plastbuxum. Svo
kom þriðia barnið, níu ára telpa,
elskulegt barn. Þau voru svo sem
öll góð og glöð, en mjög fjör-
mikil. Þau eldri léku sér ýmist
úti eða inni og stundum fannst
mér þau vera bæði úti og inni í
einu. Þegar þau voru inni, voru
þau aðallega að renna sér fót-
skriðu á eldhúsgólfinu, sem ég
var að reyna að þvo og bóna. En
þá vissi ég þó hvar þau voru, og
það fannst mér aðalatriðið. Ég
varð svo fegin, þegar ég sá að
vinnuveitandi minn ók upp að
húsinu, að það munaði minnstu
að ég fleygði mér um hálsinn á
henni og gréti af gleði. Ég hugsa
að hún hefði ekki orðið neitt
hissa þótt ég hefði gert það.
— Það var dásamlegt að vita
af yður hér heima, ég var svo
örugg og naut þess að hverfa frá
um stund.
36 VIKAN “•tbl-