Vikan - 11.12.1969, Blaðsíða 23

Liddy vafði um hana sjalinu.
Liddy var við hlið hennar og yildi
hjálpa henni. Allir hinir vildu líka
hjálpa henni. Gabriel , hún
gat treyst þeim öllum, — öllum
nema Frank. Frank hafði svikið
hana. Frank hafði aldrei elskað
hana. Og hún huldi andlitið í hönd-
um sér og grét beizklega.
Frank Troy hafði ekki augun af
steinsmiðnum, eina einustu mín-
útu. Hann varð að gera þetta vel,
hann mátti ekki gera nokkur mis-
tök. Þetta var það eina sem hann
gat gert fyrir Fanny, sem hvíldi
þarna í fátæklegu kistunni sinni.
I köldu haustregninu rogaðist hann
með legsteininn til kirkjugarðsins í
Weatherbury, og setti hann upp þar.
Þegar hann var búinn leit hann ekki
á steininn, hann vissi svo nákvæm-
lega hvernig hann var og hvað á
honum stóð. Hann hafði sjálfur
ákveðið hvert atriði. En eitt átti
hann eftir að gera, og þar var að
setja niður páskaIiIjulauka á leiðið
Fannyar. Næsta vor myndu þessi
blóm upprisunnar blómstra á gröf
hennar, það var það eina sem hæfði
henni, — henni, sem í raun og veru
var eiginkona hans!
Hann tók ekkert eftir regninu,
sem lamdi steininn og áletrunina
á honum: Frank Troy reisti þennan
stein, til minningar um Fanny Robin,
sem dó 9. október 1866, tvítug
að aldri.
Hann gróf laukana niður, og
hjarta hans var þungt af sorg.
— Fanny, hvíslaði hann angur-
vært, — Fanny .
Rödd hans var grátþrungin, og
hann sá fyrir sér sorgmæddan svip-
inn á andliti Fannyar, svipinn, sem
hann skildi ekki. Hún varð að berj-
aumi
ast ein við erfiðleikana, — alein . .
Þegar Frank hafði lokið við að
setja niður laukana, hljóp hann upp
að kirkjunni og flýtti sér inn í
forkirkjuna, til að leita skjóls und-
an regninu. Þar settist hann, sat
grafkyrr og starði fram fyrir sig.
Kinnar hans voru votar, hann vissi
ekki hvort það var af tárum eða
regninu, og enginn varð hans var.
Hann gat ekki farið heim til Bats-
hebu. Hann gat ekki snúið aftur
heim í hjónasængina, eins og ekk-
ert hefði skeð. í stóru dagstofunni
hafði hann horft á Fanny í kistunni
og barnið þeirra, hvernig gat hann
gleymt þeirri sjón, ef hann átti að
eyða ævinni í húsi Batshebu? Hann
stóð upp, gekk aftur út í regnið og
hvarf milli hæðanna í grárri morg-
unskímunni. Hann vissi ekki að
regnvatnið úr þakrennu kirkjunnar
hafði skolað burt moldina frá
laukunum, sem hann var nýbúinn
að gróðursetja með svo mikilli ná-
kvæmni.
..
1 % #
1 3
1 |Í|
§ ■■ Jpl ® 1
- :: il:

r § +■' p®. |m;

— Þetta verður þitt verk framvegis,
sagði Batsheba.
Frank hafði tekið ákvörðun. Hann
fór burt, — burt frá Weatherbury.
Enginn vissi hvert hann fór, og eng-
inn leitaði hans. Ekki einu sinni
Batsheba. Hún var að mestu leyti ein
með Liddy. Legsteinninn í kirkju-
garðinum hafði sagt henni það sem
hún þurfti að vita.
Það sá heldur enginn Frank Troy,
þegar hann gekk niður hæðardrög-
in að hafinu. Sólsetrið speglaðist í
haffletinum, og hann stóð kyrr um
stund og virti fyrir sér litadýrðina
og hafið: — úfið og breytilegt, eins
og mannlífið, eins og hann sjálfur
Svo afklæddist hann hægt og ró-
lega.
Hann skildi fötin sín eftir á steini
við fjöruborðið, þegar hann óð út
í. Vatnið lagðist að nöktum líkama
hans; þegar það náði honum upp
undir hendur lagðist hann til sunds.
Hann synti frá landi með rólegum
en sterklegum sundtökum. Við og
Boldwood bar Batshebu inn á
skrifstofuna bak við korn-
skemmuna.
við leit hann um öxl, en hélt svo
áfram. Oldurnar skullu saman yfir
höfði hans, og brimniðurinn varð
æ veikari.
Hann kom ekki aftur til lands.
Fötin hans lágu þar sem hann hafði
lagt þau. Nokkur fótspor lágu niður
að sjónum, engin til baka
Smátt og smátt færðist lífið á
búgarði Batshebu aftur í sitt gamla
horf. Batsheba fór að sjá um bú-
sýslu og tók á sig alla ábyrgð á
búskapnum. Hún var ekki lengur
kona manns, hún var einráð, réði
yfir búgarði sínum og starfsfólki.
Augnsvipur hennar var öðruvísi
en áður, — dýpri, dekkri.
Hún brosti biturlega með sjálfri
sér, þegar hún einn morguninn
gekk inn í kornskemmurnar, til
að kaupa sáðkorn. Hún mundi eft-
ir því hvernig alla hafði sett hljóða,
þegar hún kom þangað í fyrsta
sinn; hvernig allir karlmennirnir
höfðu snúið sér við til að virða
hana fyrir sér, — og hvernig reynt
hafði verið að pretta hana. Nú vissu
þeir hver hún var. Hún renndi
fingrunum í gegnum kornið í sýn-
ingarsekkjunum, og fann að því
sem var slæmt að hennar áliti. Hún
heyrði bændurna í kringum sig jag-
ast um verðið. Hún kom auga á
William Boldwood, nokkuð langt í
burtu, og hún sneri sér við. Þess-
vegna sú hún ekki ókunna mann-
inn, sem kom inn um hliðið.
— Ég er að leita að frú Troy, sagði
hann lágt við einn bændanna. —
Hvar finn ég hana?
— Frú Troy stendur þarna, sagði
maðurinn og benti með höfðinu í
áttina til Batshebu.
Okunni maðurin gekk til henn-
ar og tók ofan barðabreiðan hatt
sinn. — Frú Troy?
— Já, hvað er það?
Það varð allt í einu dauðaþögn í
skemmunni. Nokkrir bændanna
læddust nær, til að heyra betur
hvað sagt væri. William Boldwood
gekk nokkrum skrefum nær henni,
og það var auðséð að hann beit á
jaxlinn.
— Ég ber yður slæmar fréttir,
sagði maðurinn, jafn lágt og áður.
— Það lítur út fyrir að maðurinn
yðar hafi drukknað
Batsheba stóð hreyfingalaus, and-
lit hennar var eins og meitlað í
stein.
— Straumurinn hlýtur að hafa
sogað hann með sér, hélt ókunni
maðurinn áfram. — ég
Hann þagnaði snögglega. Bats-
heba var orðin föl sem nár, og
rétti fram hendurnar, eins og til
að leita stuðnings. Maður, sem stóð
bak við hana, reyndi að styðja hana,
en William Boldwood var fljótari
til.
— Hvað hefur komið fyrir, sagði
hann.
— Maðurinn hennar hefir drukkn-
að, sagði ókunni maðurinn. Strand-
vörðurinn fann fötin hans og skóna
í fjöruborðinu. Það voru nokkur
bréf í vösum hans, oq á þann
hátt komst lögreglan að þvi hver
hann var. Straumurinn er mjög
stríður þarna við klettana.
Dáinn! Frank Troy dáinn! Bold-
wood lyfti Batshebu upp á arma
sér. Hún !á grafkyrr og máttlaus
Framhald á bls. 50.