Vikan - 11.12.1969, Blaðsíða 46

erine hefði viljað gefa mörg
ár af ævi sinni til að sjá hann
opna augun og brosa.
Koma nýs manns inn í
herbergið, batt enda á þess-
ar drungalegu liugsanir
hennar og færðu hana aftur
nær raunveruleikanum. Hinn
nýkomni var þess háttar, að
það fór ekki hjá því að lion-
um væri veitt athygli. Hann
var hávaxinn, grannur og
ofurhtið álútur. Hann var
langleitur, andlitsliúðin gul-
leit, varirnar þykkar og rjóð-
ar. nefið stórt og krókbogið,
augun lítil undir loðnum
augnabrúnum. Sítt, einkenni-
lega fléttað hár náði honum
niður á axlir og blandaðist
að framan saman við skegg,
sem til að sjá virtist samsett
úr svartviðarspónum. Hann
var klæddur í þykka, svarta
skikkju með einkennilegum,
gulum hring á bringunni, og
Catherine starði á þennan
hring, undrandi á svip. Mað-
urinn sá hvert hún horfði, og
hló stuttaralega.
— óttizt þér börn Israels,
Madame? Ég sver, að ég hef
aldrei drepið bam og malað
það duftinu smærra, ef þér
haldið það. . . .
Jacques Cæur greip fram
i, áður en Catherine gæti
svarað.
— Rabbí Moshe ben Ye-
liuda er lærðasti læknir i
borginni. Hann nam við liá-
skólann í Montpellier og það
er enginn hæfari til þess en
hann að sinna gesti minum.
Ég hef oft leitað til hans
sjálfur, því hann er bæði vit-
ur og leikinn.
— Er enginn kristinn
læknir í þessari borg? spurði
Xaintrailles og yggldi sig. —
Ég hef heyrt, að Maitre Au-
bert. ...
— Maitre Aubert er asni,
sem myndi drepa vin þinn
auðveldlegar en allar pynt-
ingar la Trémoille. Hebresk
læknavísindi ganga næst
Máriskum að lærdómi til.
Þau eiga rætur að rekja til
Salerno, þar sem hinn frægi
Trotula hafði starfsemi sina.
Meðan Jacques sagði þetta,
gekk Moslie he Yehuda að
rúminu og pírði augun á
sjúklinginn.
— Hann er meðvitundar-
laus, sagði Catherine lágt. —
Stundum opnar hann augun,
en hann sér ekkert. Hann
bablar þýðingarlaus orð.
— Ég veit. sagði læknir-
inn. — Maitre Cæur sagði
mér það allt. Viljið þér fara
frá. meðan ég rannsaka
hann.
Catherine vék, nauðug
viljug, fáein skref. Henni
þótti þessi stóra, svarta vera,
sem laut yfir Arnaud, eins og
illur fyrirboði. Hann var svo
líkur illum anda. En hún
komst ekki hjá því að dást
að leikni hans, þegar langir,
fimir fingurnir rannsökuðu
likama særða mannsins,
dvöldu við langar rákirnar á
baki hans. Hann bað um
hreint vatn í fat, og vin. Sara
og Mahaut flýttu sér að
sækja hvorttveggja.
Hann þvoði sér um hend-
urnar, áður en hann snerti
andlit Arnauds. Catherine
horfði á hann lyfta augna-
lokunum varlega og rann-
saka augun. Hann hlistraði
lágt.
— Er það alvarlegt?
spurði hún mjóróma.
— Ég skal ekki segja. Ég
hef oft séð svona blindu hjá
fólki, sem hefur verið of
lengi í dýflissum. Ég lield að
þetta sé bólga, sem stafar af
slæmu fæði. sem þeim er
gefið. Hijjpókrates kallaði
þetta „keratis“.
Þýðir það að hann
verði alltaf — blindur?
spurði Xaintrailles svo þján-
ingarfullri röddu, að Calber-
ine rétti honum huggandi
liönd. Rabbiinn hristi svart-
ar flétturnar.
— Hver getur sagt um
það? Sumir glata sjóninni,
en aðrir fá liana aftur. Oft
mjög fljótt. Svo er andanum
hæsta fyrir að þakka, að ég
kann fullvel að hugsa um
sjúklinga af þessu tagi.
Hann lét hendur standa
fram úr ermum. Fyrst þvoði
hann sárin vandlega úr víni,
svo smurði hann á þau
smyrslum úr sauðafitu,
muldu reykelsi og terpentínu,
og batt loks um þau með
fínu líni. Siðan lagði hann
bakstur úr kóngalilju og
pálmalaufum yfir augu Ar-
nauds með fyrirmælum um,
að skipta daglega um bakst-
ur.
— Gefið honum geita-
mjólk og huuang, sagði hann
að lokum, þegar verkinu var
lokið. — Gætið þess, að hann
sé alltaf tandurhreinn. Ef
hann finnur til, gefið honum
þá nokkur korn af draumsól-
eyjarfræjum. Ég skal skilja
dálítið eftir af þeim. Og loks
skuluð þið biðja Jave að
miskunna sig yfir hann, þvi
hann einn ræður lífi og
dauða.
— En komið þér ekki aft-
ur á hverjum degi? spurði
CatheHne undrandi, um leið
og hann tók um liönd Ar-
nauds.
Rabbí Moshe brosti dauf-
lega og svaraði ekki. Það var
Jacques Cæur, sem svaraði,
vandræðalegur í bragði: —
Þvi miður getur hann ekki
komið aftur. Rabbi Moshe
verður að fara frá borginni
í kvöld - ósamt trúfélögum
sínum. Konungurinn hefur
látið þau boð út ganga að
við sólarupprás verði allir
Júðar að vera komnir út úr
borginni að viðlagðri dauða-
refsingu. Ég hef þegar tafið
brottfararundirhúning Rabbí
Moshe.
Dauðaþögn rikti að þess-
um töluðum orðum. Cather-
ine reis hægt á fætur og leit
á víxl á Jacques og lækninn.
— En — hvers vegna?
Xaintrailles svaraði með
iskulda: — La Trémoille fær
aldrei nóg gull. Þess vegna
lítur út fyrir. að liann liafði
46 VIKAN 50- tbl-