Vikan - 11.12.1969, Blaðsíða 13

niður, og þrýsti Trygg að sér, og þegar klukkan sló níu, fór
liún í rúmið.
En hún gat ekki sofnað. Hún hafði legið lengi og hlustað
á glaðværar raddir harnanna í hinum íbúðunum blandast
saman við tifið í klukkunni. Þetta var klukkan hans Hen-
riks, gömul og falleg veggklukka, sem hann liafði erft eftir
lierragarðseiganda, sem hann hafði unnið lijá i gamla daga.
Þessi ldukka hafði alitaf verið dýrgripur i hans augum, og
liún var líka dýrgripur i liennar auguni. Hún var eins og
lifandi minning um manninn sem liún hafði búið með. Það
var eins og klukkan minnti hana svo raunverulega á liann,
eins og hún væri að Iilusla á rödd Henriks þessa jólanótt.
Það var ekki fyrr en klukkan sló fjögur að hún hætti að
hlusta. Hún var sofnuð, en koddinn hennar var votur af tár-
uin.
Framhald á bls. 40