Vikan - 11.12.1969, Blaðsíða 50

liverri breytingu á líðan hans.
Tvisvar eða þrisvar virtist
þeim sem sjúklingurinn væri
hættur að anda, og Cather-
ine fannst hennar eigin lijart-
sláttur stöðvast líka. Margar
klukkustundir kraup liún og
haðst fyrir, þrátt fyrir þreyt-
una, en Xaintrailles og Sara
skiptust á um að horfa á
sjúklinginn. Þessi nótt varð
að eins konar tákni í hennar
augum. Hún hafði sannfært
Krommenie
Vinyl gólfdúkur og vinyl
flísar með áföstu
filti eða asbest undirlagi.
Mýkri, áferðarfallegri,
léttari í þrifum, endingarbetri.
KYNNIÐ YÐUR ÞAÐ BEZTA
Krommenie
Gólfefni
KLÆÐNING H.F., Laugavegi 164
LITAVER S.F., Grensásvegi 24
MÁLARINN H.F., Bankastræti.
Grensásvegi 11
VEGGFÓÐRARINN H.F.,
Hverfisgötu 34
GÖLFTEPPI YFIR ALLT GÓLFIÐ - EÐA STÖK TEPPI?
Wilton teppadreiglar 365 cm.
Teppin lögS með stuttum fyrirvara.
Ryateppi mikið úrval. - Teppahreinsarar.
Baðmottusett mikið úrval, Handklæðasett, Mottur.
Jólagjafir sem koma að notum.
PERSÍA Laugavegi 31, sími 11822.
sig um, að þessar klukku-
stundir væru mjög mikil-
vægar. Ef hann væri enn lífs
í dögun, myndi hann hjarg-
ast.... En myndi honum
auðnast á sjá sólina aftur
ylja jörðina? Áður en Rabhí
Moshe fór. hafði hann látið
þá skoðun í ljós, að liann
bæri mestan kvíðhoga fyrir
því, hve veikburða Arnaud
væri orðin af ytri ástæðum.
Hann liafði matað hann af
nokkrum skeiðum af mjólk
og hunangi og síðan seyði af
draumsóleyjarfræjum, til að
róa hann, en það var einmitt
hreyfingarleysi veika manns-
ins, sem Catherine stóð mest-
ur stuggur af. Henni fannst
ekki þurfa nema svo örlítið,
lil að þurrka út ]iann daufa
lífsneista, sem enn brann i
honum.
Xaintrailles kom varla
blundur á brá heldur. Hann
sat á stóli og horfði á vin
sinn. Endrum og eins sagði
hann eitthvað eins og til að
hressa sig upp.
— Hann nær sér aftur,
sagði liann með sannfæring-
arkrafti. -— Hann getur ekki
geispað golunni núna. Mundu
eftir Compiégne, Catherine.
Þá héldum við líka, að hann
væri að deyja!
En stundum lokaði hann
augunum og neri þau með
handarbakinu. Var liann að
strjúka burtu tár eða þoldi
hann ekki lengur að horfa á
hreyfingarlausa veruna með
baksturinn yfir augunum?
Úti heyrðu þau fótatak Júð-
anna, sem nú voru að fara í
útlegð, með bær fáu eigur,
sem þeir liöfðu fengið heim-
ild til að taka með sér.
Hversu margir þeirra myndu
ná til Carpentras eða Beau-
caire eða suðlægu borganna,
þar sem nýlendur Gyðinga
voru valdamiklar og vel
varðar?
Hanarnir hoðuðu dögun.
Bjöllur Jakohinaklaustursins
hljómuðu, og ofurlítill fölvi
læddist upp á himininn. Ljós-
rák myndaðist í austri, og
dreifðist þar til hún stökkti
nóttinni á flótta. Lúðrar voru
þeyttir á horgarmúrnum til
að tilkynna, að hliðin hefðu
verið opnuð, og varðmanna-
skipti farið fram. Og þá . . .
iireyfði Arnaud sig.
Hann strauk yfir ábreið-
una og teygði síðan úr hönd-
unum fyrir framan andlit
sitt, eins og hlindum er títt.
Xaintrailles og Catherine
störðu á hann og þorðu ekki
að anda. Catherine hafði svo
ákafan hjartslátt, að henni
varð illt. Átti hún að voga að
hreyfa sig? Hann muldraði
eins og upp úr svefni:
— Nótt . . alllaf nótt!
☆
Fjarri heimsins glaumi
Frmhald af bls. 23
í faðmi hans, og hann fann fyrir
heitum gleðistraum, en skammað-
ist sín fyrir það. Hann var fær um
að hjálpa henni. Hann var hjá
henni nú, þegar henni lá mest á.
Hún hafði fallið í arma hans.
Hann hraðaði sér með hana inn
á skrifstofuna bak við kornskemm-
una, og lagði hana þar á legubekk.
Bókhaldarinn flýtti sér út eftir
vatni.
— Ég vil komast héðan, sagði
Batsheba, og varir hennar voru ná-
fölar. Hún sneri höfðinu. leit á
William Boldwood og hvíslaði lágt:
— Hjálpaðu mér til að komast
heim.
Hann kinkaði kolli. Veðurbarið
andlit hans Ijómaði viðkvæmnislega.
Hann ætlaði að standa við hlið
hennar, nú og framvegis ....
Hún gat ekkert gert. Frank var
dáinn og horfinn. Já, hann hlaut
að vera dáinn. Straumurinn við
klettana hafði tekið fleiri en hann.
Lík hans fannst ekki, en það gat
liðið langur tími, þar til því skol-
aði á land, ef hafið skilaði honum
þá nokkurn tíma. Það var svo sem
sama úr þessu ....
Batsheba sneri sér frá gluggan-
um, þar sem hún stóð og starði út
á veginn. Þjónustufólk hennar kom
í smáhópum upp að húsinu. Það
var launagreiðsludagur. Hún var
neydd til að fara niður, — neydd til
að sjá meðaumkunina ( augum
þeirra, og hlusta á vingjarnleg orð
þeirra. Hún tók þungan léreftspoka
með peningum og gekk niður. Það
skrjáfaði í svarta kjólnum hennar,
þegar hún gekk inn á skrifstofuna.
Gabriel beið þar til að hjálpa
henni. Jan Coggan var sá fyrsti sem
gekk inn. Heiðarlegt andlit hans
var alvarlegt, og vingjarnleg með-
aumkun skein úr því, og þá varð
Batshebu það skyndilega Ijóst að
hún gat ekki afborið að hlusta á
hluttekningarorð þeirra, það var
svo greinilegt að Coggan var að
búa sig undir að segja nokkur orð.
Hún ýtti bókunum til Gabriels. —
Þetta verður þitt starf. Ég fel þér
alla bústjórn frá þessum degi.
Það varð dauðaþögn í stofunni
og roði hljóp upp í dökkar kinnar
Gabriels. Svo kinkaði hann rólega
kolli. — Já, frú Troy, sagði hann.
Jan Coggan, tíu shillingar og sex
pens?
— Já, takk, það er rétt, herra.
— Henery?
— Atta shillingar, herra.
Framhald í næsta blaði.
50 VIKAN 50-tbl-