Vikan - 29.01.1970, Side 13

fulla grein fyrir því að kinn-
arnar áttu eftir að kala örlítið
og sá eftir að hafa ekki orðið sér
úti um nefband eins og Bud var
vanur að nota í miklum kuld-
um. Svoleiðis bönd voru strengd
yfir kinnarnar um leið og þar
með hefði ekki verið nein hætta
með þær. En það skipti ekki svo
miklu máli, þegar á allt var lit-
ið. Kal í kinnum var aldrei al-
varlegt, aðeins örlítill sársauki
til að byrja með, en svo var
það búið.
Þó svo að maðurinn gengi
áfram, svo til hugsunarlaust, var
hann varkár og tók vel eftir því
sem var í kringum hann. Vík-
inni, sem breyttist smátt og
smátt, trjádrumbum hér og þar
sem stóðu upp úr snjónum, hól-
um, hæðum og beygjum og hann
gætti þess alltaf vandlega að
vera viss um hvar hann setti
niður fæturna. Einu sinni, er
hann fylgdi beygju sem var í
slóðinni, hrökk hann skyndilega
til baka, eins og fælinn hestur,
og gekk nokkur skref aftur á
bak. Auðvitað var víkin botn-
frosin, en hann vissi að litlir
lækir komu niður úr fjallshlíð-
inni og söfnuðust í polla á ísn-
um — huldir snjó.
Þetta var uppsprettuvatn, og
því var það ómögulegt að það
frysi — sem þýddi hætta! Þetta
uppsprettuvatn var gildra. Það
var ekkert grín að stíga niður
í vatn, allt að 10 sentimetra
djúpt, og sérlega þegar maður
vissi ekkert af því, þar sem það
var hulið örþunnri ísskán og
snjór þar ofan á. Það var nú 55
stiga frost. Og stundum voru
lögin mörg, þannig að um leið
og maður var kominn niður úr
einu lagi þá tók annað við og
maður átti það á hættu að síga
svona allt upp undir hendur.
Þessvegna hafði hann hrökkl-
ast burtu, dauðhræddur. Hann
hafði heyrt braka í ísnum und-
ir snjónum um leið og fótur-
inn fór eitthvað aðeins dýpra en
eðlilegt var. Og að bleyta á sér
fæturna í svona veðri þýddi
mikla hættu. Að minnsta kosti
væri það töf, því þá væri hann
neyddur til að stoppa, kveikja
eld og reyna að þurrka fótabún-
að sinn á meðan hann reyndi að
halda fótunum sjálfum sæmilega
hlýjum í skjóli eldsins. Hann
stóð nokkuð lengi og grandskoð-
aði víkina og bakka hennar, og
komst að þeirri niðurstöðu að
vatnið kæmi frá hægri. Maður-
inn nuddaði á sér nefbroddinn
og kinnarnar um stund, gekk
síðan rólega upp í hallann vinstra
megin og bar fótinn varlega fyr-
ir sig í hverju skrefi. Er hann
taldi sig lausan úr allri hættu,
fékk hann sér nýja, stór og góða
tuggu af tóbaki — og hélt áfram,
með fjögurra mílna. hraða á
klukkustund.
Á næstu tveimur klukkustund-
um varð hann var við fleiri
svipaðar gildrur, en var fær um
að varast þær, því venjulega var
ógreinileg hola, sem stakk í stúf
við flatt landið, til vitnis um
hættuna. Einu sinni munaði þó
ekki miklu, og í annað skipti
ýtti hann hundinum út á. Hund-
urinn vildi ekki fara, en maður-
inn ýtti honum út á, og þá hljóp
dýrið léttilega yfir hvítan og
ósnortinn ísinn. Allt í einu brast
ísinn undan dýrinu og það féll
á hliðina, en tókst svo að jafna
sig og ná öruggri fótfestu til að
komast í öruggt skjól á ný.
Hundurinn hafði bleytt á sér
framfæturna, og það var orðið
að ís áður en hann hafði náð upp
á bakkann. Hann fór strax að
reyna að sleikja af sér ísinn og
lagðist síðan niður í snjóinn til
þess að naga burtu klakann sem
hafði sezt á milli tánna. Þetta var
eðlisávísun hundrsins er sá fyr-
ir þessu. Hundurinn vissi ekki
að ef hann léti ísinn vera á milli
tánna, fengi hann sára fætur.
Nei, hann hafði ekki hugmynd
um það, heldur hlýddi í blindni
dularfullum kvöðum líkama
síns. En maðurinn vissi hættuna
sem í þessu lá, því hann hafði
lært um það í skólanum, og hann
beygði sig niður til að hjálpa
hundinum, eftir að hann hafði
tekið af sér vettlingana. Hann
var ekki vettlingalaus í meira en
50—60 sekúndur, og furðaði sig
á því hversu fljótt fingur hans
dofnuðu í kuldanum. Drottinn
minn, hvað það var kalt. Hann
flýtti sér að setja á sig vettling-
ana aftur og barði sér hraust
lega.
Klukkan tólf var dagurinn
bjartastur, en sólin var enn of
iangt í suðri á vetrarferð sinni,
svo að hún kæmi í ljós við sjón-
deildarhringinn. Manninum
fannst það undarlegt að hann
skyldi vera að labba þarna í
Henderson-víkinni á hádegi. í
heiðríkiu, en skuggar voru eng-
ir. Og á mínútunni hálf eitt kom
hann í botninn. Hann var ánægð-
ur yfir því hversu vel ferðin
gekk. Ef hann lenti ekki í nein-
um vandræðum myndi hann
ábyggilega vera hjá strákunum
fyrir klukkan sex. Hann hneppti
frá sér jakkanum og skyrtunni
og dró fram matinn sinn. Þetta
tók hann í mesta lagi 20 sekúnd-
ur, en hann varð samt var við
að kuldinn vann markvisst að því
að deyfa tilfinninguna í fingr-
um hans. Hann setti þó ekki á
sig vettlingana, heldur sló fingr-
unum duglega við legginn á sér,
tíu eða tólf sinnum. Síðan settist
hann á trjábol og ætlaði að fá
sér að borða, en stingurinn sem
hafði farið um fingur hans eftir
að hann hafði lamið þeim við
legginn á sér hvarf svo fljótt,
að hann varð alveg gáttaður.
Fingurnir dofnuðu svo að segja
strax, svo hann hafði ekki nokk-
urn möguleika á því að bíta í
kexkökuna. Hann lamdi fingrun-
um aftur og aftur utan í sig og
setti að lokum á sig annan vettl-
inginn, þar sem hann ætlaði að
nota hina hendina við máltíð-
ina. Hann reyndi að bíta í, en
þá gat hann ekki opnað munn-
inn vegna íssins, sem hafði hlað-
'ist upp í kringum munninn á
honum. Hann hafði gleymt að
kveikja eld og þýða aðeins
af sér. Hann svekktist yfir
fíflsku sinni og fann um leið
dofann sem umlukti fingur hans
og hendi. Hann varð einnig var
við að stingurinn sem hann hafði
orðið var við á tánum þegar
hann fyrst settist niður, var að
hverfa. Eitt andartak velti hann
vöngum yfir því hvort tærnar á
honum væru svona dofnar eða
þá bara notalega hlýjar, en eft-
ir að hann hafði hreyft þær inn
í mokkasínunum komst hann að
þeirri niðurstöðu að þær væru
dofnar.
Maðurinn setti vettlingana á
sig í flýti og stóð upp. Hann var
örlítið hræddur og hoppaði upp
og niður þar til hann fann aftur
fyrir stingnum í fótunum. Mik-
ið andskoti var kalt. Maðúrinn í
Sulfur Creek hafði sannarlega
haft rétt fyrir sér þegar hann
var að segja frá kuldunum hér
i landinu. Og þá hafði hann hleg-
ið. Ja, það sýndi bara að mað-
ur gat aldrei verið viss. Það var
ekkert um það að efast, það var
kalt. Hann hoppaði upp og nið-
ur og barði sér um leið, eins og
gamall sjómaður, þar til hann
var ánægður með hlýjuna sem
streymdi um líkama hans. Þá tók
hann eldspíturnar upp úr pússi
sínu og fór að undirbúa eldinn.
Hann týn(ii saman grannar
greinar og atllt upp í stóra
drumba, og innan skamms log-
aði eldurinn glatt, og honum
tókst að þýða ísinn úr andlitinu
á sér svo hann gat tekið til við
að borða kexið. Um stund fann
hann ekki fyrir kuldanum og
hundurinn naut þess að standa í
varma eldsins; nægilega langt
í burtu þó, til þess að fá ekki
neista í feld sinn.
Þegar maðurinn hafði lokið
við að borða og hlýja sér, tók
hann fram pípu og fékk sér að
reykja. Síðan festi hann aftur á
sig eyrnaskjólin og vettlingana
og hélt áfram eftir vinstri slóð-
Framhald á bls. 34.
5.tb!. VIKAN 13