Vikan - 29.01.1970, Blaðsíða 21
mmmmm
wmm
■■
liilli
Éöiiísii!
»1
p|g|*s
j§$&& 6 \ v'^ N'
.
:MÍi
\
■
§ 1
My'mmmmyÆ
liiiiiiiiiil
■ . .■
:
„Eftir hádegisverðinn á ég alltaf smástund í félagsskap fjölskyldunnar einnar," skrifar sjainn. „Þegar vinnu er lokið, býð ég börnunum góða nótt og síðan
verjum við hjónin kvöidunum í ró og næði með öðrum úr fjölskyldunni."
skránni rétt á keisarynjutitli, en
ég vildi gera ennþá meira fyrir
hana. Mildi hennar og þolinmæði,
gáfur og hæverska höfðu gert
hana elskaða af öllum — og það
hafði orðið mér til ómetanlegs
stuðnings.
ííg fór fram á viðbót við
stjórnarskrá okkar, þannig að ég
gæti veitt Föru titilinn „Ríkis-
stjóri keisaradæmisins". Eg er
ekki ódauðlegur, allt getur kom-
ið fyrir. Á einum degi, einu and-
artaki get ég orðið ófær um að
stjórna ríkinu, af völdum slyss,
veikinda eða annars. Sonur minn
var barn ennþá, einhver varð að
vera reiðubúinn unz hann næði
fullorðinsaldri. Og hver hentaði
betur í það hlutverk en hún?
Ég vona að aldrei komi til þess
að hún þurfi að gegna þessari
skyldu, en ef Guði skyldi þókn-
ast svo yrði hún þá fyrsta kon-
an, sem stýrði múhameðsku ríki.
Fyrir aðeins nokkrum árum
hefði þetta valdið þjóðarupp-
reisn. En konan mín hefur gert
mikið fyrir konurnar og komið
á jafnrétti kynjanna í landi
okkar. í dag geta íranskar kon-
ur orðið skurðlæknar, lögfræð-
ingar, verkfræðingar, embættis-
menn og þingmenn.
Samtímis þessu gaf ég henni
annan titil, „sjabanú“, sem orð-
rétt þýðir „konungsins frú“ og
samsvarar keisarynjutitli. Tvær
fyrri konur mínar báru titilinn
„maleke“, sem þýðir „drottning".
Að lokum ákvað ég að við yrð-
um bæði krýnd. Aldrei í tuttugu
og fimm alda sögu lands okkar
hafði kona verið krýnd. En Fara
hafði gefið mér soninn, sem gerði
að verkum að ég gat látið krýna
mig. Hvers vegna þá ekki að
setja einnig kórónu á hennar
höfuð?
RÆTT VIÐ OFBELDISMANN
Tíunda apríl 1965 var mér
veitt annað banatilræði. Það
gerðist í Vetrarhöllinni. Allt í
einu fór einhver að skjóta á mig.
Sex manns í námunda við mig
voru drepnir. Sá seki var tvítug-
ur maður í varðliði hallarinnar.
Að morðtilræðinu stóð hópur
ungra menntamanna, sem sögð-
ust vera Maókommúnistar. For-
ingi þeirra hét Mansúri. Hann
var dæmdur til dauða af hér-
rétti, og fylgdust fréttamenn frá
blöðum og sjónvarpi hvarvetna
í heiminum með réttarhöldun-
um. Þeir ákærðu voru tólf tals-
ins, og þeir lögðu mál sitt fyrir
heimspressuna. Þeir vildu skapa
nýtt fran, sögðu þeir. Þeir jusu
ákærum yfir mig og fjölskyldu
mína. Þeir vissu að þeir gátu all-
ir átt von á dauðadómi og höfðu
því engu að tapa.
Dag einn lét ég sækja Mansúri
í fangelsið til að kynnast honum
persónulega. Við sátum og rædd-
umst við tveir einir í klukku-
stund. Ég vildi vita hvað honum
og jafnöldrum hans þætti um
stjórnina og okkar aðferð við
landsstjórnina. Ég get ekki gefið
samtal okkar upp í smáatriðum,
því að það var mjög persónulegt,
en harm talaði mikið um fjöl-
skyldu sína og persónuleg vanda-
mál. Þegar við skildumst, þótt-
ist ég finna að við hefðum nálg-
ast hvor annan lítillega.
Ég náðaði hann og hann var
dæmdur í tíu ára fangelsi. Nú
er hann frjáls og getur varið
allri ævi sinni hér eftir til að
hjálpa okkur við að byggja upp
nýtt og hamingjusamt íran.
Hvernig lifir svo keisari á ár-
inu 1969? Því skal ég reyna að
svara.
Frá því ég var ungur hef ég
haft fyrir vana að rísa árla.
Klukkan sjö á hverjum morgni
er ég á fótum og borða morgun-
verð einn. Eg borða þá vel, því
að frá hálfníu til tvö vinn ég
kappsamlega. Við morgunverðar-
borðið les ég írönsk og erlend
blöð.
Fyrri hluti dagsins fer í að
lesa bréf, fara yfir áæt.lanir og
skýrslur ræða við ráðherrana og
taka á móti. erlendum ambassa-
dorum. Síðustu skrifstofutímana
tek ég á móti óbreyttu fólki, sem
sækir um áheyrn til að leggja
fram sjónarmið sín og vandamál.
Þegar ég aftur kem til einka-
herbergja minna í höllinni hafa
Fara og börnin oft lokið hádeg-
isverði. Eg flýti mér þá að borða
og er síðan smástund í félags-
skap fjölskvldunnar. Flestir ír-
anar taka sér miðdegishvíld —
síestu — eftir hádegisverð, en
ég hef aldrei getað vanizt því.
Klukkan fjögur er ég aftur
kominn á skrifstofuna. Undir lok
dagsins gerir ritari minn yfirlit
um allt, sem skeð hefur þá á
hinum ýmsu svæðum landsins.
Ekki fyrr en klukkan átta hætti
ég að vinna og fer heim til að
bjóða börnunum góða nótt.
Kvöldunum verjum við í kyrrð,
gjarnan í félagsskap annarra í
fjölskyldunni. Við erum ákaflega
ættrækin cg höfum það mjög
skemmtilegt saman. Stundum
horfum við á kvikmynd, spilum
á spil eða hlustum á plötu. Rétt
fyrir miðnætti háttum við. Og
áður en ég sofna bið ég bæn:
Megi guð hjálpa mér að ljúka
því verki, er ég hef hafið fyrir
land mitt.
Teheran í september 1969.
5. tbi. YIKAN 21