Vikan - 29.01.1970, Page 23

Svetlana kemur oft í háskólann i Princeton. T.d. var hún þar, þegar stúdentar, sem útskrifuðust árið 1940, héldu
daginn hátíðlegan. Sjálf útskrifaðist Svetlana það ár frá Moskvuháskðla.
- Christopher Shepherd Cush-
man . . . Reyndar veit ég vel hver
þér eruð. Við eigum bókina yðar
heima, og mér finnst kápumynd-
in af yður ekki nógu góð. ííg
gæti tekið miklu betri mynd af
yður.
Svetlana stóðst ekki hreinskilni
og hispursleysi þessa unga
manns. Hún bauð honum að
koma heim til hennar einhvern
daginn og taka af henni góða
mynd. Hún lofaði honum, að ef
myndin yrði góð, skyldi hún nota
hana á næstu bók sína.
Myndin varð góð. Og nú eru
þau góðir og nánir vinir.
GJAFIR OG JÓLAKORT
Á hinu nýja heimili Svetlönu
er margt gjafa, sem hiin hefur
fengið frá vinum sínum og ó-
kunnugu fólki, sem hefur fundið
þörf hjá sér til þess að skrifa
henni og senda henni gjöf í vin-
áttu skyni. Á skrifborði hennar
stendur bréfamappa og lindar-
penni á marmarafæti. Á hann er
letrað: „Til Svetlönu. í von um
að afnot af þessum grip færi þér
hamingju. Al. og George.“ Þetta
er gjöf írá ungversku lífvörðun-
um tveimur, sem gættu öryggis
hennar, þegar hún kom til
Bandaríkjanna.
Á borðinu í matkróknum í eld-
húsinu stendur stórt koníaksglas
með þurrkuðum blómum.
— Mig hefur aldrei dreymt
um að hafa slíkt á borði í heim-
ili mínu, segir hún. — En þegar
ég hafði keypt ryksugu af sölu-
manni, hljóp hann út í bílinn
sinn og kom aftur með blómvönd.
Það kom reyndar í ljós, að hann
seldi einnig blóm, en vöndinn
þann arna fékk ég ókeypis.
í eldhúsinu hangir einnig uppi
á vegg teikning eftir átta ára
gamlan dreng, Marco að nafni.
Hann er sonur fulltrúans í sviss-
neska utanríkisráðuneytinu, sem
hjálpaði Svetlönu, þegar hún
kom til Freiburg eftir flóttann
frá Nýju Dehli. Teikningin er af
Svetlönu og flugvélinni sem hún
kom með til Sviss. Þegar Marco
litli gaf henni teikninguna, lét
hann þau orð falla, að hann vildi
giftast henni. Nýlega skrifaði
Svetlana föður hans, sem nú er
ambassador Svisslands í Buenos
Aires, og spurði, hvort Marco
vildi ennþá giftast henni. „Hann
segist alltaf standa við orð sín,“
sagði ambassadorinn í svarbréfi
sínu.
Víða í húsinu hanga eftirprent-
anir af rússneskum helgimynd-
um, og er þar um að ræða gjafir
sem hún fékk frá rómversk-ka-
þólskum presti í Ítalíu fyrstu
jólin, sem hún dvaldist í Banda-
ríkjunum. Svetlana hengir engan
hlut upp á vegg nema því aðeins
að hún eigi við hann tengdar per-
sónulegar minningar. Ef hún ætti
ekki slíka gripi, mundi hún hafa
veggina auða. Henni er vináttu-
vottur annars fólk fjarska mikils
virði. Til að mynda geymir hún
öll jólakort, sem hún hefur feng-
ið, og er það orðinn stór og mik-
ill hlaði.
— Heima í Rússlandi mundi
enginn trúa. að það væri satt, að
ég hefði eignast svo marga vel-
viljaða vini hér. Menn vilja helzt
trúa því í Sovétríkjunum, að ég
lifi í einangrun og einmanaleika.
Rússar eru tvimælalaust gest-
risnir, svo að til fyrirmyndar er.
Þeir eru vísir til að bjóða þér
heim og gefa þér allt hið bezta
og dýrasta að borða, sem þeir
eiga. En þeim myndi aldrei detta
í hug að senda þér kveðju úr
fjarlægðinni löngu seinna til þess
eins að óska þér góðs gengis og
velfarnaðar.
MINNINGAR UM HEIMILIÐ
f SOVÉTRÍKJUNUM
Hinir mörgu vinir Svetlönu í
Bandaríkjunum hjálpuðu henni
Framhald á næstu síðu.
5. tbi. VIKAN 23