Vikan - 29.01.1970, Side 26

EFTIR MARY STEWART
Hringur
soldánsins
Hversvegna var Charles orðinn svona dular-
fullur, hvað var það sem hann vildi leyna mig.
Var það eitthvað sem hann vissi eða grunaði,
sem hann vildi ekki segja mér frá .... ?
FIMMTI HLUTI
Ég var í fyrstu hrædd um að
Charles hefði enga möguleika á að
komast inn f höllina. Það var stutt
til myrkurs, en ég náði því að at-
huga nyrðri endann á tjörninni og
súlnagöngin þar, áður en myrkrið
skall á. Ég gekk frá einum glugg-
anum að öðrum og athugaði vel
járngrindurnar. Allt var í bezta
standi, og eini glugginn, sem var
með lélegum grindum, var ræki-
lega lokaður með járnkrók.
Ég skammast mfn fyrir að segja
frá því að ég var einar fimm mín-
útur að hugsa mig um, áður en
mér datt ráð í hug. Það var auðvit-
að þessi gluggakrókur, sem ég varð
að beina athyglinni að, það hlaut
að vera hægt að opna hann að inn-
anverðu. Þegar ég svo komst inn til
að athuga þetta, þá sá ég að krók-
urinn var festur með skrúfum, en
ekki nöglum, svo ég hlaut með ein-
hverju móti að ráða við það.
Ég þurfti ekki að leita langt eftir
áhaldi til að losa skrúfurnar. í næsta
herbergi fann ég pappírshníf.
Ég blés af honum rykið og sá
þá að þetta var ekki pappírshnífur,
heldur forláta rýtingur, með út-
skornu skafti og sterku stálblaði.
Ég flýtti mér að hinum lokaða
glugga, og það fór eins og ég hafði
búizt við, skrúfurnar losnuðu furðu
fljótt. Ég losaði þær lauslega, það
var ekki rétt að láta John Lethman
sjá nokkur verksummerki.
Ég kom inn í herbergið rétt mátu-
lega til að taka á móti Jassim, sem
kom með skilaboð um það að ég
fengi mat klukkan nfu um kvöldið,
og sjálfur ætlaði hann að koma
klukkan tíu, til að fullvissa sig um
að allt væri í lagi hjá mér.
Hann kom á þeim tíma, sem
hann hafði lofað, og fór rétt eftir
klukkan ellefu. Nokkru sfðar slökkti
ég Ijósið og gekk út f trjágarðinn,
yfir að glugganum og losaði glugga-
járnið. Ég hengdi svo hvítan vasa-
30 VIKAN 5-tbl-
klút yfir gluggakarminn, sem merki
um það að þarna væri opin leið,
og flýtti mér svo til baka eftir
súlnagöngunum.
Eitthvað hreyfðist við brúargarm-
inn milli runnanna. Það gat ekki
verið neinn páfuglanna, til þess var
þetta of stórt Ég snarstanzaði, og
fékk ákafan hjartslátt. Þetta kvik-
indi kom út á stéttina og skimaði í
allar áttir. Þetta var annar hund-
anna. Svo heyrði ég eitthvert krafs
hinum megin við mig, það var
hinn hundurlnn, sem kom til mín,
frá tjörninni. Ég var sem steinrunn-
in.Nú stóðu þeir sinn hvorum meg-
in við mig, með hnarreista hausa
og sperrt eyru. Þeir voru geysistór-
ir og virtust sannarlega vera á verði.
Þótt ótrúlegt megi virðast, þá hefði
ég viljað gefa heilmikið til að heyra
fótatak Johns Lethman.
En það heyrðist ekkert fótatak,
hundarnir voru greinilega einir á
ferð. Lethman hlaut að hafa gleymt
að loka hliðinu.
Það var ekkert annað fyrir mig
að gera en að standa grafkyrr.
Tunglið lýsti upp augu þeirra, löng
og mjó trýnin gerðu þá líkasta ref-
um.
— Blessaðir hundarnir mínir,
sagði ég fleðjulega og rétti hikandi
fram höndina.
Það var hryllilega hljótt, en svo
rak annar hundurinn upp hvellt
ýlfur og veifaði skottinu. Minni
hundurinn virtist fylgja dæmi hans,
og veifaði ákaft skottinu og kom
hægt í áttina til mín.
Ég varð alveg máttlaus í hnján-
um og hné niður á eitt steinkerið.
— Góði, litli voffi, komdu til
mín, og þegiðu svo, — fjandinn
hafi þig .... Komdu nú, voffi
minn .... Haldið þið kjafti, árans
fíflin ykkar .... Ó, ræfillinn, en
hve þú ert votur....
Og hundarnir voru himinlifandi.
Ég talaði til þeirra, þangað til ég
mér, og það tók mig langan tíma
að fá þá út í framgarðinn, en það
heppnaðist að lokum.
Ég beið í ofvæni, og allt í einu
heyrði ég þrusk við gluggann, það
var greinilegt að þar var Charles
kominn. Ég vissi að hann var með
vasaljós, og var óróleg vegna þess
að ég var hrædd við að einhver
kæmi á kreik, ef hann kveikti á
Ijósinu, en hann gerði það ekki.
var viss um að þeir höfðu ekkert
illt í huga. Þá þreifaði ég eftir háls-
böndum þeirra og leiddi þá burtu,
svo Charles yrði ekki fyrir árás frá
þeirra hálfu.
— Komið þið nú, flýtið ykkur og
sinnið því sem þið eigið að gera,
komið ykkur héðan, flflin ykkar.
Bráðum kemur innbrotsþjófur, og
þá vil ég ekki hafa ykkur hér.
Þeir voru greinilega hrifnir af