Vikan - 29.01.1970, Page 29

Þessi mynd var tekin á Woodstock-hátíðinni. A3 ofan eru Robertson, Helm
og Hudson ,og að neðan eru Manuel og Danko.
Hljómsveitin
sem margir taka
fram yfir the Beatles.
Þeir eru fimm saman,
spila á 15 hljóðfæri
og léku leng undir
hjá konungi
þjóSlagatónlistarinnar,
Bob Dylan.
Fimm snillingar
og sankallaðir synir
náttúrunnar.
í suðurrikjum Bandaríkjanna,
sem kallað er „the Deep South“,
eru menn vanir að segja að því
nær sem maður komist að ánni
Mississippi, því betri verði tón-
listin. Á þeim slóðum geta tón-
listarunnendur auðveidlega
greint á milli þeirrar tónlistar
sem er upprunnin 50 mílum aust-
an árinnar og þeirrar sem er
upprunnin 50 mílum vestan
hennar. Með öðrum orðum, þá
getur fólk á þessum slóðum sagt
til um það á stundinni hvort
þetta er blues frá austurhluta
Texas; svokallaður „Delta-blues“
eða blues sem er sunginn af
fjallabúunum í Georgíu. En ef
maður er kominn sunnar — eða
bara lengra en 50 mílur í burtu
— þá hættir fólk að hafa áhuga
á því hvaðan þessi og hin tón-
listin kemur.
Því var það varla aÖ undra, þó
ugnur maður, að nafni Jaime
(,,Robbie“) Robertson, frá Tor-
onto, hafi pakkað saman föggum
sínum árið 1959 (þá 16 ára gam-
all) og haldið í suðurátt, með
gítar á öxlinni.
„Blessaður maður “ segir hann,
„ég fæddist til þes:s að fara.
Hreinlega fæddur til að pakka
saman og halda niður eftir Miss-
issippi-ánni Ég var brjálaður í
músik, hreinn ,,fanatíkus“ á því
sviði og vildi fyrir alla muni sjá
þessa stórkostlegu staði sem ég
hafði heyrt talað um: Chatta-
nooga, Tennessee, Shreveport,
Lu-zee-ana; jibbí! Svo gat ég
ekki beðið lengur eftir því að
komast. Bezta músikin kom það-
an og beztu mennirnir, eins og
Robert Johnson, Bo Diddley,
Chuck Berry og Junior Parker
— og þeir voru sífellt að minn-
ast á þessa staði í því sem þeir
voru að spila og syngja."
Og í Simcoe, Onario, var ung-
ur slátrarasveinn, sem spilaði á
gítarbassa í frístundum, Rick
Danko. Honum leið mjög svipað.
Kvöld eitt keyrði hann upp að
húsi foreldra sinna á Cadillac
sem hann hafði fengið lánaðan
hjá kunningja sínum og hróp-
aði: „Ég verð að fara í kvöld;
annað hvort nú eða aldrei!“ —
Hann pakkaði saman og fór.
Svipuð var saga hinna þriggja.
The Band
Garth Hudson fór frá heimili
sínu í London, Ontario; Richard
Manuel fór frá Stratford, On-
tario og í Marvell, Arkansas, tók
Levon Helm upp á því einn dag-
inn að fara með gítarinn sinn í
hendinni Helm hafði búið á
bóndabæ alla ævi og sennilega
var hann einna ákafastur í að
fara:
„Maður losnaði úr skólanum í
maí og þá var maður meira að
segja byrjaður að vinna við
baðmullarakrana. Og þangað til
í september var maður á kafi £
baðmull — jú, við fengum frí 4.
júlí (þjóðhátíðardagur Banda-
ríkjanna). Þegar ég var tólf ára
komst ég að því, að eina leiðin
til að losna við þennan fjandans
traktor og þennan ógeðslega hita
var að fá sér gítar og láta sig
hverfa."
Fljótlega hittust þessir fimm
ungu tónlistarmenn og stofnuðu
hljómsveit. Nú hafa þeir leikið
saman í heilan áratug. Þeir hafa
séð alla þessa staði sem einu
sinni voru umluktir glæstum
töfraljóma. Nú hafa þeir sjálfir
verið teknir í tölu þeirra sem
„búa til“ tónlistina við Missis-
sippi. Og nú vita þeir ekki að-
eins allt um uppruna tónlistar-
innar í „the Deep South“, held-
ur vita þeir líka hvert hún stefn-
ir og hvert hún á að stefna.
f öll þessi ár hafa þeir leikið
saman og æft allt upp í 8 klukku-
stundir á dag. Þeir hafa spilað
um allan suðurhluta Bandaríkj-
Framhald á bls. 44
Lengi vel var „the Band“ aðeins þekkt sem
hljómsveitin „sem spilaði undir hjá Bob Dylan."
Nú eru báðir aðilar fullkomlega sjálfstæðir en
hittast þó við og við. Með Dyian á myndinni er Svona leit hljómsveitin út árið 1964, á þeim tíma sem Hawkins var orðinn umboðsmaður þeirra. Frá vinstri:
Robertson. Jerry Penfound (nú hættur), Danko, Helm, Manuel, Hudson og Robertson.
5. tbi. VIKAN 33