Vikan - 29.01.1970, Side 35

urðu stíf og óöruggar hreyfing-
arnar urðu ákveðnari: Maðurinn
skyldi fá að sitja þarna einn. En
maðurinn fór upp á fjóra fætur
og skreið í áttina að hundinum
sem forðaði sér í burtu. Maður-
inn var vanur að ganga á tveim-
ur fótum, svo það var eitthvað
grunsamlegt við þessa óvanalegu
stellingu.
Maðurinn settist í snjóinn og
barðist við að vera rólegur. Síð-
an beit hann á sig vettlingana
og stóð upp. Hann varð að líta
niður til að fullvissa sig um að
hann stæði í raun og veru, því
tilfinningaleysið í fótum hans
gerði það sð verkum að honum
fannst fætur sínir vera í algjöru
sambandsleysi við jörðina. Þessi
venjulega staða hans róaði hund-
inn og er maðurinn talaði til
hans í venjulogum tón; röddin
eins og svipuhögg, kom hundur-
inn í humátt til hans, eins og til
að votta honum hollustu sína. En
er hann var kominn það nálægt
manninum að hann næði til hans
missti hann stjórn á sér. Hann
baðaði út örmunum í áttina að
dýrinu en uppgötvaði þá að hann
gat hvorki beygt né teygt hand-
leggina. í örskamma stund hafði
hann gleymt því að hann var
hálffrosinn og var að frjósa
meira og meira. Þetta skeði allt
ákaflega fljótt og áður en dýrið
vissi hafði maðurinn fleygt sér
á það og hélt því föstu. Og þarna
ast maðurinn í snjónum, hald-
andi hundinum sem barðist og
ýlfraði.
En það var það eina sem mað-
urinn gat gert; að halda hundin-
um svona og sitja á rassinum í
snjónum. Hann gerði sér grein
fyrir því að hann gæti ekki drep-
ið hundinn. Með hendurnar í
svona ásigkomulagi gæti hann
hvorki náð upp hnífnum né
kyrkt hundinn. Hann sleppti
dýrinu, sem hörfaði burtu með
skottið milli fótanna og enn ýlfr-
andi. í ca. 15 metra fjarlægð
stanzaði hann og horfði á mann-
inn með forvitni í augnaráðinu;
eyrun voru stíf. Maðurinn leit
niður til að gera sér grein fyrir
því hvar hendurnar á honum
voru og sá þær hanga niður með
handleggjunum á sér. Honum
fannst það hjákátlegt að þurfa
að nota augun til að staðsetja á
sér hendurnar og fór að berja
sér af djöfulmóð. í fimm mín-
útur hélt hann því áfram og þá
hafði hjarta hans pumpað upp
nægilegu blóði svo að hann hætti
að skjálfa. En enn fann hann
ekki neina tilfinningu í höndun-
um á sér. Hann hafði það á til-
finningunni að þær héngu eins
og lóð á handleggjunum á sér en
tilfinningin hvarf út í buskann
er hann reyndi að fylgja henni
eftir.
Ótti greip hann. Nístandi ótti
við dauðann. Og hann jókst
skyndilega er hann gerði sér
grein fyrir því að þetta var ekki
aðeins spurning um það hversu
margar tær og hversu marga
fingur hann myndi missa, held-
ur var þetta spurning um líf og
dauða. Möguleikarnir voru dauð-
anum í vil. Hann varð hræddur
og fór að hlaupa. Hundurinn
hljóp á eftir og var fast á hæla
honum. Maðurinn hljóp í blindni
og hafði aldrei verið haldinn
slíkri hræðslutilfinningu áður.
Hann vissi ekki hvert hann var
að fara en er hann fór að hægj-
ast á ný fór hann að sjá hlutina
í kringum sig aftur. Bakka vik-
urinnar, trén og gömlu slóðina
— og himininn. Honum leið bet-
ur eftir hlaupin, og hann skalf
ekki. Kannski ætti hann að
hlaupa áfram og þá myndi hann
ná til strákanna rétt strax. Auð-
vitað myndi hann missa nokkrar
tær og fingur en strákarnir
myndu sjá um hann og bjarga
því sem eftir var. Og í sömu and-
rá ásótti hann sú hugsun að hann
myndi aldrei ná til strákanna;
að hann væri alltof langt í burtu;
að hann væri þegar of langt
leiddur; að fljótlega yrði hann
stífur og dauður. Hann barðist
við að halda þessari hugsun á
bakvið og neitaði að viðurkenna
hana. Öðru hvoru ruddist hún
þó fram og kraíðist þess að vera
tekin til greina en hann ýtti
henni til baka og barðist við að
hugsa um annað.
Það var hálf kjánalegt að hann
gæti hlaupið á fótum sem hann
fann ekki einu sinni fyrir. Hann
gat með engu móti fundið það
er fæturnir snertu jörðina og
honum fannst hann fljúga án
þess að nokkuð væri til sem héti
jörð. Einhverju sinni hafði hann
séð fálka á flugi og nú braut
hann heilann um það hvort það
væri svipuð tilfinning að vera
fálki.
Hann viðurkenndi fyrir sjálf-
um sér að sú kennið ahns að
hann gæti hlaupið alla leið til
strákanna hafði einn galla: Hann
hafði ekki nægilegt þol til þess.
Nokkrum sinnum hrasaði hann
og ráfaði til eins og drukkinn
maður og að lokum datt hann.
Hann reyndi að standa upp en
gat það ekki. Hann ákvað að
sitja aðeins og bíða og þegar
hann stæði upp ætlaði hann ein-
faldlega að ganga og ganga stöð-
ugt. Þar sem hann kastaði mæð-
inni tók hann eftir því að hon-
um var alls ekki kalt lengur.
Honum leið t rauninni ósköp
þægilega. Hann skalf ekki og
þægileg hitatilfinning færði sig
upp eftir brjósti hans og niður
eftir líka. E nsamt, þegar hann
snerti á sér andlitið fann hann
ekki fyrir neinu. Nei, hann gæti
ekki ahft það af að þíða sig all-
an með hlaupum. Hvorki andlit
né útlimi. Þá fékk hann það á
tilfinninguna að kalið hlyti að
vera að breiðast út um líkama
hans. Hann reyndi að útiloka
þessa hugsun; reyndi að gleyma
þessari vitleysu; reyndi að hugsa
um eitthvað annað. Hann gerði
sér grein fyrir því að þetta jók
hræðslutilfinninguna sem var
fyrir í honum og hann var dauð-
hræddur við það að verða virki-
lega hræddur. En hugsunin ásótti
hann og að lokum var svo kim-
ið að hann sá sjálfan sig fyrir
sér, liggjandi á slóðinni, frosinn
eins og grýlukerti. Þetta var of
mikið af því góða og hann hljóp
af stað í æði. Hann hægði á sér
eftir stutta stund en sama sýnin
ásótti hann og hann fór að hlaupa
aftur, hraðar en fyrr.
Alltaf var hundurinn á hælum
húsbónda síns og þegar maður-
inn datt íannað sinn lagðist
hundurinn fyr.ir framan hann,
hringlagði skottið yfir framlapp-
irnar og horfði á manninn með
ákafa og eftirvæntingu í svipn-
um. Hlýjan og öryggið sem
streymdi af dýrinu ergði mann-
inn og hann bölvaði dýrinu hátt
og lengi. Hundurinn varð sneypt-
ur og lagði eyrun aftur. Maður-
inn var farinn að skjálfa aftur
og nú meira en áður. Hann var
að tapa stríðinu við frostið. Það
smaug inn í líkama hans frá öll-
um hliðum Hann varð gripinn
æði og hljóp af stað, en eftir 30
metra endasteyptist hann. Hann
varð ekki hræddur eftir það. —
Þegar hann hafði náð andanum
aftur og endurheimt sjálfsstjórn-
ina settist hann upp og ákvað að
mæta dauðanum með virðingu.
En það var ekki af því að hann
væri svo innrættur að hann tók
þessa ákvörðun. Nei, hann var
sár út í sjálfan sig fyrir að hafa
verið að þessum bansettu hlaup-
um, rétt eins og afhausuð hæna.
Hann var dæmdur til að frjósa í
hel og því gat hann alveg eins
gert það eins og maður. Hann
varð latur í þessu nýja hugar-
ástandi sínu. Stórsniðug hug-
mynd, fannst honum, að fara
bara að sofa og vakna ekkert
meir. Það væri eins og að taka
svefntöflur. Það var ekki nærri
eins slæmt að frjósa í hel og fólk
hélt. Nei, það var sko æhgt að
deyja á verri hátt en það.
Hann sá strákana fyrir sér
finna líkið af sér morguninn eft-
ir. Og skyndilega fannst honum
hann sjálfur vera með þeim. Já,
þarna var hann sjálfur labbandi
á gömlu slóðinni og nú fann
hann líkið af sjálfum sér liggj-
andi í snjónum. Maðurinn til-
heyrði ekki sjálfum sér lengur,
því þegar var hann standandi
þarna á slóðinni með strákunum
og horfði á frosið líkið. Púff,
mikið andskoti var kalt, hugsaði
hann. Þegar ahnn kæmi heim til
Florida gæti hann sko sagt fólk-
inu sögur af því hvað raunveru-
legur kuldi væri. Og upp í huga
hans skaut myndinni af gamla
manninum í Sulf urCreek. Já,
hann sá þann gamla mjög greini-
lega, þar sem hann sat í hlýjunni
með pípuna sína.
„Þú hafðir rétt fyrir þér,
gamla geit; þú hafðir sannarlega
NÝTT FRÁ RAFHA
NÝ ELDAVÉL GERÐ 6614. MEÐ 4 HELLUM, ÞAR AF 1 MEÐ
STIGLAUSRI STILLINGU OG 2 HRAÐSUÐUHELLUR, STÓRUM
STEIKAR- OG BÖKUNAROFN. Yfir- og undirhiti fyrir steikingu
og bökun stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element
(grill), stór hitaskúffa, Ijós ( ofni. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ OÐINSTORG - SlMI 10322
s. Ibl. VJKAN 89