Vikan - 29.01.1970, Side 39

liún valdi fyrir liann bæk-
urnar. Jack elslcaði hana.
Hann reyndi að flýta sér að
lesa bækurnar, svo að hann
gæti séð hana aftur sem
fyrst.
Drengurinn las alls staðar,
í rúminu, við borðið. í frí-
mínútunum og þegar liann
gekk á milli skólans og heim-
ilisins. Hann hafði komizt að
því í bókunum, að Oakland
væri einmitt staðurinn til að
leggja af stað frá, og heim-
urinn og ævintýrin biðu
hans, þegar hann kæmist af
stað.
Frú Robinson
Framhald af bls. 19.
farir ekki hjá þér þótt ég segi
þér að ég er virkilega montin
af því að þekkja þig.
— Nei, sagði Benjamín, — ég
fer ekki hjá mér. En ég er að
hugsa um.. . .
— Hérna er eitthvað smáræði
fyrir þig, sagði hr. Carlson og
rétti Benjamín flösku vafða inn-
an i rauðan silkipappír. — Ég
vona að þú hafir líka lært að
fara með vín þarna fyrir austan,
hló hann svo um leið og hann
dró Ben aftur með sér inn í hús-
ið.
Benjamín beygði sig undir
handlegginn á Carlson og setti
flöskuna frá sér á stéttina. —
Heyrðu! Viljið þið vera svo væn
og leyfa mér að fara? Ég ætla í
göngutúr.
— Hvað?
— Mér þykir fyrir því að vera
svona ófélagslyndur.... Eg er
mjög ánægður yfir því að fólk
vildi leggja það á sig að kíkja
inn, en. . . .
— Jæja, Ben, sagði frú Carl-
son, um leið og maður hennar
tók af henni kápuna, — nú vil
ég að þú segir mér allt um þenn-
an styrk sem þú fékkst. Hann var
fyrir kennslu, var það ekki?
Benjamín greip um hurðarhún-
inn en áður en hann gat snúið
honum birtist faðir hans við lhið-
ina á honum og skellti hand-
leggnum um öxlina á honum. —
Fáðu þér nú í glas, sonur sæll.
— Pabbi — —
— Láttu ekki svona, Ben,
sagði faðir hans hljóðlega. —
Þetta er orðið hálf-vandræðalegt.
— Leyfðu mér þá að fara út!
— Svona, svona, sagði hr.
Braddock, og teymdi Ben frá
dyrunum.
— Jæja þá, sagði Ben um leið
og hann gekk af stað á undan
föður sinum inn í stofuna og
hristi höfuðið.
— Jæja, Ben . . . sagði kona
nokkur.
Benjamín kinkaði kolli.
— Ertu bara ekki alveg í
rússi?
Hann gekk í gegnum stofuna
og inn í borðstofuna, 'kinkaði
kolli til gestanna og stanzaði síð-
ast við borðstofuborðið, þar sem
var fyrir bakki með vínflöskum,
ísfata og glös. Hann tók stærsta
glasið sem hann fann og hellti
það fullt af bourbon. Hann tók
nokkra stóra sopa, lokaði síðan
augunum í nokkrar mínútur og
kláraði síðan úr glasinu. Benja-
mín fyllti glasið aftur og sneri
sér við; móðir hans stóð beint
fyrir framan hann.
— Hvað er þetta? spurði hún,
og benti á glasið sem hann hélt á.
— Þetta?
— Já.
-— Ég veit það ekki. Kannske
vín.
Móðir hans leit beint á hann.
— Ben, hvað er að?
-—- Bara það að ég er að reyna
að komast héðan út!
— En um hvað ertu að hugsa?
— Bara hitt og þetta, mamma.
— Geturðu ekki haft áhyggjur
af þessu seinna?
— Nei
Frú Braddock tók af honum
glasið. — Komdu aðeins hérna
inn í eldhús.
Benjamín hristi höfuðið en fór
þó á eftir móður sinni inn í eld-
húsið, í gegnum vængjadyrnar.
Frú Braddock gekk rakleiðis að
vaskinum og hellti úr glasinu.
Síðan fyllti hún það með vatni.
— Geturðu ekki sagt mér hvað
það er sem angrar þig? spurði
hún svo um leið og hún þurrk-
aði af glasinu með vizkustykki
sem lá við hliðina á vaskinum.
— Mamma! það er bara hitt
og þetta sem ég hef áhyggjur af.
Ég hef áhyggjur af framtíðinni.
— Um það sem þú ætlar að
gera í framtíðinni?
— Akkúrat.
Hún rétti honum glasið aftur.
— Þú ætlar vonandi samt að fara
að kenna?
— Nei
— Nei? endurtók hún. — En
hvað um styrkinn?
— Ég ætla að afþakka hann.
—- Afþakka hann?
— Já.
— Ben. sagði hún. — Þetta
hljómar hálf-kjánalega, að henda
í götuna því sem þú hefur unnið
fyrir í fjögur ár.
Hr. Terchune kom blaðskell-
andi inn í eldhúsið haldandi á
glasi. — Ég vissi að ég myndi
finna þig hérna. Segðu mér eitt-
hvað um þennan styrk sem þú
fékkst.
— Ég ætla....
— Segðu honum frá styrkn-
um, Ben, sagði móðir hans.
— Ja, þetta er kallað Frank
Halpingham Education Award,
sagði Benjamín. — Skólinn veit-
ir þessi heiðurslaun, sem eru
nægilega mikil til að maður
kemst frítt í gegnum tvö ár, á
meðan maður vinnur að meist-
aragráðu sinni — ef maður
ákveður að fara út í kennslu.
— Og af hverju voru þeir að
velja þig?
Benjamín svaraði ekki.
— Hann hefur verið að fást
við æfingakennslu þarna fyrir
austan, svaraði móðir hans fyrir
Ben. — í fyrra kenndi hann
meira að segja fyrir sjálfan há-
skólann.
Hr. Terchune dreypti á glas-
inu. — Hefurðu fengið skólavist
einhvers staðar?
— Já.
— Hann hefur fengið jákvæð
svör bæði frá Harvard og Yale,
sagði frú Braddock. — Og hvaða
skóli var sá þriðji, Ben. . . .?
— Columbia.
Hr. Terchune fékk sér stóran
sopa í þetta skipti. — Það lítur
út fyrir að þér gangi hlutirnir í
haginn í augnablikinu, ha?
Benjamín snerist á hæli og
gekk hratt í gegnum eldhúsið og
að bakdyrunum. Hann fór út og
gekk að barminum á sundlaug-
inni sem var í garðinum. Þar
stóð hann í stutía stund og starði
á blátt vatnið. Þá heyrði hann
allt í einu dyrum skellt og ein-
hver gekk hrat* til hans.
— Ben? sagði frú McQuire. —
Mér finnst árbók skólans alveg
stórkostleg!
Benjamín kinkaði kolli.
— Á nokkur fleiri myndir af
sér í henni heldur en þú?
— Já, Abe Frankel.
Frú McQuire hristi höfuðið. —
Þú hefur staðið þig alveg stór-
kostlega þarna, ha?
— Benjamín! Hr. Calendar
birtist allt í einu og hristi hönd
Benjamíns hjartanlega. — Til
hamingju!
— Ertu búinn að sjá árbókina
hans? spurði McQuire.
— Nei, reyndar ekki.
— Ég ætla að vita hvort ég get
munað þetta allt, sagði hún. —
Ben, þú verður að segja mér ef
ég gleymi einhverju. Hún ræskti
sig og taldi á fingrunum: —
Fyrirliði frjálsíþróttaliðsins, for-
maður málfundafélagsins, efstur
í bekknum. ...
— Nei, ég varð ekki efstur.
— Nú?
— Við Abe Frankel urðum
jafnir.
— Ó, jæja, ég ætla að halda
áfram. Ritstjóri skólablaðsins,
æfingakennari . . . verst að ég
skuli ekki hafa 30 fingur . . .
formaður hússnefndar og svo
þessi dásamlegu verðlaun.
— Má ég leggja fyrir yður
eina spurningu? sagði Benjamín
skyndilega og sneri sér snöggt að
henni.
— Já, auðvitað.
■—• Af hverju eruð þér svona
hrifnar af þessu öllu?
— Því sem þú gerðir?
— Afsakið mig, sagði hr. Cal-
endar og lyfti glasi sínu. — Ég
held ég fari og fái mér annan.
Hann gekk aftur inn í húsið.
— Gætuð þér sagt mér það,
frú McQuire?
Hún horfði vandræðalega nið-
ur í blátt vatnið. — Ja, sagði
hún, — ertu ekki hreykinn sjálf-
ur . . . af öllu sem þú hefur gert?
— Nei
— Hvað? Þú ert ekki hreyk-
inn?
— Mig langar til að vita hvers
vegna þér eruð svona hrifnar,
frú McQuire?
— Ja, sagði hún aftur, — ég
held að ég viti ekki alveg hvað
þú ert að fara.... Hún hristi
höfuðið.
— Þér vitið ekki hvað ég er
að tala um, eða hvað?
— Nei, ekki alveg.
-— Gott og vel, en hvers vegna
. . . hvers vegna.... Hann hristi
höfuðið og gekk upp að húsinu.
— Afsakið, sagði hann.
— Ben, hrópaði hún á eftir
honum, — mér þykir fyrir því
að hafa ekki orðið að neinni
hjálp, en ef það skiptir einhverju
máli, þá vil ég að þú vitir að ég
væri ekki hrifnari þó þú værir
minn eigin sonur.
Benjamín gekk inn um fram-
dyrnar. Hann gekk í gegnum
stofuna og hélt augunum límd-
um við teppið þar til frú Cal-
endar stöðvaði hann.
— Ben, sagði hún, — mér
finnst þetta svo stórkostlegt að
ég á ekki eitt einasta orð yfir
það.
Hann gekk framhjá henni og
inn ganginn. Þegar hann var að
fara upp stigann kom faðir hans
og hró hann inn í svefnherbergi.
— Láttu mig í friði.
— í Guðs bænum, Ben, hvað
er að?
— Ég veit það ekki.
— Það virðist eitthvað vera
að.
— Nú, hvað?
— Ég veit það ekki! svaraði
Benjamin. — En allt — allt er
svo fáránlegt. allt í einu.
— Fáránlegt?
— Þetta fólk er fáránlegt. Þú
ert fáránlegur.
— Ben!
— Ég er fáránlegur, þetta hús
er fáránlegt! Þetta er bara til-
5. tbi. VIKAN 43