Vikan - 29.01.1970, Blaðsíða 40

finning sem ég fékk allt í einu
og ég veit ekki hvers vegna!
— Ben, þú ert bara yfir-
spenntur
Benjamín hristi höfuðið.
— Farðu nú og vhíldu þig.
— Ég get það ekki.
— Ben, fjögur undanfarin ár
hafa verið þau erfiðustu í lífi
þínu, þarna fyrir austan.
— Þau voru fáránleg.
— Hvað?
— Já, sagði Benjamín og leit
upp á föður sinn, — þau voru
hreint ekki neitt. Allt sem ég
gerði var og er einskis virði. Allt
sem ég lærði og gerði. Allt í einu
virðist þetta svo algjörlega til-
gangslaust.
Faðir hans yggldi sig. — Hvers
vegna segirðu það?
— Ég veit það ekki, sagði
Benjamín og gekk yfir herberg-
ið. — En ég verð að fá að vera
einn. Ég verð að fá að hugsa þar
til ég veit hvað er að ske með
mig.
— Ben-------
— Pabbi, ég verð að fá að
pæla í þessu áður en ég verð
vitlaus. Hann opnaði dyrnar. —
Eg er ekki bara að grínast. Hann
fór út á ganginn.
— Ben, sagði hr. Robinson og
rétti fram höndina. — Það bíður
skjólstæðingur í Los Angeles.
Benjamín kinkaði kolli og tók
í höndina á honum.
— Ég er svo sannarlega
hreykinn af þér, sonur sæll, sagði
hr. Robinson.
Benjamín beið þar til hann var
farinn en þá gekk hann upp stig-
ann og inn í sitt eigið herbergi.
Hann lokaði á eftir sér og settist
við skrifborðið. Langa lengi sat
hann og starði í teppið en svo
stóð hann upp og gekk út að
glugganum. Hann starði út og
var að velta fyrir sér löguninni
á ljósastaur þegar frú Robinson
kom inn með glas í annarri hend-
inni og stórt veski í hinni.
— Ó, sagði hún. — Þetta er
varla baðherbergið?
— Nei, það er hinum megin á
ganginum.
Hún kinkaði kolli, en í stað
þess að fara út stóð hún kyrr og
horfði á hann.
— Það er hinum megin á
ganginum, endurtók Benjamín.
Frú Robinson var í grænum,
aðskornum kjól, sem var svo
fleginn að lá við að sæist niður
á maga á henni og á öðru brjóst-
inu var stór gullnæla.
— Fæ ég ekki að kyssa kandi-
datinn? spurði hún.
— Hvað?
Hún brosti.
— Frú Robinson, sagði Benja-
mín, og hristi höfuðið. — Ég er
örlítið utan við mig í augnablik-
inu. Mér finnst leiðinlegt að vera
dónalegur, en ég þarf að fá að
hugsa í næði.
Hún gekk yfir herbergið og
kyssti hann á kinnina.
— Það var gaman að sjá þig,
44 VIKAN 5 tbl-
frú Robinson. Baðherbergið er
hinum megin á ganginum.
Frú Robinson horfði á hann í
stutta stund en síðan sneri hún
sér við og settist á rúmbríkina
hans. Hún fékk sér sopa af glas-
inu. — Hvernig líður þér? sagði
hún svo.
— Sjáðu nú til, frú Robinson:
Mér þykir fyrir því að vera
svona en ég er að reyna að hugsa.
Hún setti glasið á gólfið og tók
sígarettur upp úr töskunni sinni.
Hún rétti pakkann í áttinna að
Benjamín.
— Nei, takk.
Hún fékk sér eina sjálf. — Er
nokkur öskubakki hérna inni?
— Nei.
— Ó, sagði hún. — Ég gleymdi
því alveg að íþróttastjarnan
reykir ekki. Hún blés á eldspýt-
una og setti hana á rúmábreið-
una.
Benjamín tók ruslafötuna og
setti útbrunna eldspýtuna þar í.
— Þakka þér fyrir.
Hann gekk aftur að gluggan-
um.
— Hvað gengur að þér? spurði
hún.
— Það er persónulegt.
— Viltu ekki tala um það?
— Ég efast um að þú hefðir
nokkuð gaman af að heyra það,
frú Robinson.
Hún kinkaði kolli og sat hljóð.
Reykti sína sígarettu og sló ösk-
una í ruslafötuna við hliðina á
sér. — Stúlka? spurði hún svo.
— Ha?
— Áttu í einhverjum vand-
ræðum með stúlku?
— Nei. Mér bykir þetta leiðin-
legt, en ég er bara að pæla í
málunum.
— Svona yfirleitt . ?
— Akkúrat. Gerðu það. . . .
Hann hristi höfuðið og fór aftur
að horfa út um gluggann.
Frú Robinson kláraði úr glas-
inu og sat síðan hljóð og reykti
sígarettuna.
— Má ég drepa í henni í rusla-
körfunni?
Benjamín kinkaði kolli.
Frú Robinson bögglaði síga-
rettuna innan í ruslafötunni og
sat svo með hendurnar í kjöltu
sér. Það var dauðaþögn í stutta
stund.
— Baðherbergið er hinum
megin á ganginum.
— Ég veit það.
Hún sat hreyfingarlaus þar til
Benjamín gekk að dyrunum. —
Afsakaðu mig, sagði hann, — ég
ætla að fá mér göngutúr.
— Benjamín?
— Hvað’
— Komdu aðeins.
— Ég vil ómögulega vera
dónalegur, frú Robinson, en
ég....
Hún rétti fram hendurnar. —
Bara aðeins....
Benjamín hristi höfuðið og
gekk að rúminu Hún tók báðar
hendur hans og horfði á hann í
nokkrar sekúndur.
— Hvað viltu? sagði hann svo.
— Viltu keyra mig heim?
— Ha?
— Maðurinn minn fór á bíln-
um. Viltu keyra mig heim?
Benjamín fór í vasann og rétti
henni lyklana. — Hérna, farðu
sjálf á bílnum.
— Hvað?
— Ég lána þér bílinn. Ég kem
svo á morgun og sæki hann.
— Viltu ekki keyra mig heim?
spurði hún og lyfti augnabrún-
unum.
— Ég vill fá að vera einn, frú
Robinson. Veiztu hvernig á að
nota beinskiptingu?
Hún hristi höfuðið neitandi.
■— Þú veizt það ekki?
— Neil.
Benjamín hikaði andartak en
setti svo lvklana í vasann. —
Gott og vel, sagði hann, — við
skulum koma.
Hr. Braddock stóð við útidyrn-
ar og var að kveðja gestina. —
Frú Robinson þarf að komast
heim, sagði Benjamín. — Eg verð
enga stund.
— Indælt samkvæmi, sagði
frú Robinson og fór í kápuna.
Hún elti Benjamín út í bílskúr-
inn og settist við hliðina á hon-
um í nýja bílnum.
— Hvaða tegund er þetta?
spurði hún um leið og hann setti
bílinn í gang.
-—- Ég veit það ekki.
Hann bakkaði út úr bílskúrn-
um og keyrði síðan alla leiðina
heim til hennar án þess að segja
orð. Þá stanzaði hann og hún
hristi hárið frá augunum til að
þakka fyrir sig; hún brosti til
hans.
Hann sat kyrr og hún hreyfði
sig ekki. Loksins fór hann út og
opnaði dyrnar fyrir henni.
— Þakka þér fyrir, sagði hún.
— Það var ekkert.
— Komdu með mér inn, Ben.
Framhald í næsta blaði.
The Band
Framhald af bls. 33.
anna og víða í Kanada. Síðar
léku þeir að baki konungs þjóð-
lagatónlistarinnar, sjálfs Bob
Dylan's, og á því urðu þeir fyrst
þekktir. Dvlan kenndi þeim
mikið og þeir kenndu honum
sitthvað í staðinn.
Hljómsveitin heitir einfaldlega
„The BAND“ (Hljómsveitin). —
Nú eru þeir ekki lengur hljóm-
sveitin „sem spilar með Bob
Dylan“; þeir eru viðurkenndir,
sjálfstæðir músikantar, sem
margir álíta að standi sjálfum
Bítlunum ekki að baki — hvað
tónlistargetu og hæfni snertir.
En músikin þeirra er hljóðlát.
Einu sinni léku þeir hávaðasama
rock-tónlist, sem skar í eyrun.
Þeir gerðu það af hreinustu
snilld. Það er hægt að spila með
geysilegum hávaða af snilld, því
popp-tónlistin krefst þess á viss-
an hátt. En Hljómsveitin er hætt
því. Þeir spila lágværa tónlist
sem er töluvert jazzblönduð; tón-
list sem krefst þess að á hana sé
hlustað af mikilli eftirtekt —
vilji fólk fá eitthvað út úr því
sem það er að hlusta á. Og fólk
fær svo sannarlega ,.eitthvað“
út úr því að hlusta á Hljómsveit-
ina. Þeir spila fyrir fólkið, eins
og fleiri, en þeir eru mannlegir
og þess vegna eru þeir um leið
að spila það sem þeir eru að
hugsa um.
Þó nýjasta LP-plata þeirra,
The Band, sé mjög ofarlega á
vinsældalistum beggja vegna At-
lanzhafsins er það engin „kúlu-
tyggjómúsik“. En þeir sem hafa
þroska til að skynja og skilja
tónlistina þeirra, vita að hún er
himnesk. Bókstaflega.
Upprunalega hét hljómsveitin
„The Hawks“, skírð eftir fyrr-
verandi forsprakka hennar —
sem skipaði sjálfan sig er hann
kynntist þeim. Þá höfðu þeir
leikið lengi saman, en ekki haft
mikið að gera, jafnvel þó þeir
geti leikið á 15 hljóðfæri sam-
tals. Þessi forsprakki hét Ronnie
Hawkins, ákafur hljóðfæraleik-
ari sem þeir eiga mikið að þakka.
Hawkins kom þeim inn á fína
staði og mótaði stíl hljómsveit-
arinnar á margan hátt. Hann
auglýsti sjálfan sig sem „Kon-
ung hins stórkostlega Rocka-
billy“, og var rokkari af lífi og
sál. Hann hefur nú gaman af
því að rifja upp gamlar endur-
minningar frá þessum dögum:
„Þessir staðir voru skemmti-
legir en erfiðir. Maður varð að
brosa tannburstabrosi og sýna
þeim rakvélina tvisvar áður en
þeir hleyptu manni inn á þá,“
segir hann. „Svo voru þeir flott!“
Einn af mörgum hæfileikum
Hawkins var að tala fólk á sitt
band og þannig kom hann hljóm-
sveitinni á þessa ,.fínu“ staði
sem hann talar um. En meðlimir
„The BAND“ eru honum ekki
alveg sammála um glæsileik
þessara staða.
„Á dansstað í Dallas, sem
heitir „The Skyliner Club“ voru
dansmeyjar,“ segir Robbie Ro-
bertson, ,og ein þeirra var ein-
hent. Hugsaðu þér: Þarna dans-
aði hún hálfnakin — og einhent!
Þetta var ribbaldastaður; kúlu-
göt á öllum veggjum!"
í fyrrasumar var haldin mikil
tónlistarhátíð í New York, venju-
lega kölluð .,'Woodstock-hátíðin“.
Þar léku „The BAND“ með Bob
Dylan og svo einir. Síðan hafa
þeir verið í fremstu víglínu
hljómsveita heima og heiman.
Þeir hafa gefið út tvær LP-
plötur, og í hvorugt skiptið höfðu
þeir nokkur afnot af venjuleg-
um upptökusal. The Band keypti
gamla hlöðu í Bethel, New York
(þar sem Woodstock-hátíðin var
haldin), máluðu hana bleika ut-
an sem innan og þar hafa þeir
hljóðritað plötur sínar. Beint
inn á segulband, og án nokkurra