Vikan - 25.03.1970, Side 14

Þegar verið var að rífa gamla húsiS, fannst dýrmætur fjársjóður í því. í þessu húsi hafði alltaf
búið heiðarlegt fólk. - Einhver sérvitringur hefur átt þetta. Honum hefur ekki unnizt tími til að
koma því annars staðar fyrir áður en hann dó, sagði fólkið. Síðar kom í Ijós, að sitthvað mis-
jafnt hafði gerzt í þessu húsi...
Það átti að rífa húsið við
Vinarveg 85 vegna götuvið-
gerðar. Ibúum hússins hafði
öllum verið sagt upp hús-
næðinu, og hinir síðbúnustu
l'luttu viku áður en verka-
mennirnir hófu vinnu sína
þar.
Þeim fannst húsið ekkert
eftirtektarvert, nema livað
þeir bjuggust við að erfitt
yrði að rifa það, því nr. 85
var hyggt á uppgangstímum
iðnaðarmannanna og ákaf-
lega traustbyggt. íbúar þess
liöfðu alltaf verið heiðarlegt
fólk, sem hvorki gaf tilefni
til blaðaskrifa né slúður-
sagna.
Þess vegna urðu þeir mjög
undrandi þegar þeir fundu
skyndijega dýrmætan fjár-
sjóð. Hann hafði verið fólg-
inn i gólfi einnar af liinum
minni íbúðum liússins. Þetta
var skartgripasafn, liringar,
hálsfestar, gullúr og fleira,
og margir þeirra voru setlir
gimsteinum.
Leynilögreglumennimir
Flindt og Jeppesen voru
sendir þangað, til að líta á
hlutina. Flindt, sem var hár
og grannur, klifraði eins og
köttur um hálf niðurrifið
liúsið, en Jeppesen, sem var
mun holdugri, átti í meiri
erfiðleikum. Einn af verka-
mönnunum, sem þekkti
leynilögreglumennina, spurði
hispurslaust:
— Hvern fjárann viljið
þið hingað? I þe:ssu húsi bjó
eingöngu lieiðarlegt fólk. Það
hlýtur að liafa verið einhver
auðugur sérfræðingur, sem
hefur átt þetta drasl; honum
liefur ekki unnizt tími til að
koma þessu fyrir annars
staðar, áður en hann dó.
— Ef til vill, svaraði
Flindt rólega. — Við Jeppe-
sen munum komast að raun
um, ef svo er.
Leynilögreglumennimir
tóku skartgripina í sínar
vörzlur. Hver gripur lá
snyrtilega í silkifóðraðri
öskju. Á hverri öskju stóð
gullnum stöfum: Karl Bov-
ense, gullsmiður.
— Karl Bovense hlýtur að
muna eftir slíkum viðskipta-
vini, sagði Jeppesen.
Flindt var honum sam-
mála. — Ef til vill er þetta
ekkert leyndardómsfullt,
sagði hann.
Hálftima siðar voru leyni-
lögreglumennirnir tveir
staddir í hinni glæsilegu
skartgripaverzlun Karl Bov-
ense og það var síður en svo
eðlileg skýring, sem þeir
fengu á málinu.
Um leið glataði hið virðu-
lega hús við Vinarveg ofur-
litlu af dýrðarljómanum.
Gullsmiðurinn starði sem
dáleiddur á dýrgripina, sem
lágu fyrir framan liann á
borðinu.
— En þetta eru gripirnir,
sem stolið var frá mér, sagði
liann, og horfði órólega á
lögreglumennina.
— Stolið, hvenær? spurði
Flindt.
— Þegar brotizt var inn
hjá mér fyrir fimm árum . ..
— Já, alveg rétt, innbrol-
ið, sem aldrei var upplýst. . .
— Já.
Flindt og Jeppesen mundu
greinilega eftir því máli. Það
hafði vakið mikla athygli, en
varð þó aklrei upplýst.
— Eru þetta gripirnir, sem
stolið var, tautaði .Teppesen
og hnyklaði brúnir.
— Ja, ég held það, svaraði
Karl Bovense.
Það verður elcki erfitt
að komast að raun um það.
Við geymum ennþá slcrána,
sem þér gerðuð vfir gripina,
i skjalasafninu, sagði Flindt
og setti gripina aftur í öskj-
urnar.
— Annars er alveg eins
heppilegt að geyma þá hérna,
sagði gullsmiðurinn. — Ég
verð að gera upp reikningana
við tiyggingarfélagið, sem
hætti mér skaðann, þegar
þessu var stolið
En Flindt innsiglaði þegar
safnið.
— Fyrst um sinn verður
safnið í vörzlum lögreglunn-
ar. Þessum hlutum var stol-
ið, og við höfum ekki enn
fundið þjófinn. Við tökum
málið upp að nýju . ..
Flindt var ekki sérlega
hjartsýnn, þegar hann kom
aftur úr rannsóknarferðinni
um húsið við Vinarveg. Hann
hitti Jeppesen á skrifstofunni
og skýrði svo frá:
— Ég talaði við fyrrver-
andi eiganda hússins. Fyrir
f'imm árurn bjó gömul kona,
Ingeline Poulsen að nafni, í
ibúðinni, sem skartgripirnir
fundust i. Hún lézt um það
bil þremur mánuðum eftir
að brotizt var inn í verzlun
Bovense, af völdum byltu,
sem hún hlaut í eldliúsinu
hjá sér. Eftir það var ihúðin
cndurbætt og leigð rikis-
starfsmanni. Hann bjó þar
þangað til húsið var selt til
niðurrifs.
•— Hm . . . Hvaða ályktan-
ir dregur þú af þessu?
14 VIKAN 13 tbl