Vikan - 25.03.1970, Page 17

Þarna mætast tveir heimar: Þýzki áhugamaðurinn og hið dularfulla frumskógafólk. Hörundslitur þeirra var miög áþekkur.
Jafnvel krókódílarnir gerðu sitt til að hefta för hans. Carsten veiddi þá og
át kjötið.
Fljótið er fullt af pirayas, eitruðum fiski, sem ræðst jafnvel á menn.
Á kvöldin áðum við undir berum himni á ströndinni eða á sand-
hólum í ánni. Þá höfðum við ekki frið fyrir blóðþyrstum leður-
blökum, það eina sem hélt þeim frá okkur var eldurinn. Með jöfnu
millibili skall á hellidemba, svo fljótið flóði yfir bakka sína. Þegar
við vorum um það bil að gefa upp alla von, rákumst við á troðninga.
Það var öruggt merki um það að við vorum komnir nálægt manna-
byggðum, og eftir nokkra klukkutíma komum við auga á tvo kofa,
gegnum regnskúrina.
Þessar byggingar voru mjög frumstæðar, eiginlega ekki annað en
þök á grönnum spírum. í hálfrökkrinu undir þökunum sátu nokkr-
ar hræður samanhripraðar. Ég varð svo æstur að ég fékk hjart-
slátt. Nú átti ég, fyrstur hvítra manna, að fá að sjá hvítu Indíánana,
— þá nöktu.
Hörundslitur þeirra var eins og minn, og mér fannst líkamsbygg-
ing þeirra líkari Evrópubúum en Indíánum. En andlitslagið fannst
mér líkjast Asíubúum. Framhald á bls. 50.
13 tbl- VIKAN 17