Vikan - 25.03.1970, Blaðsíða 23

að vonbrigði Friðjóns Þórð-
arsonar urðu cnnþá sárari
en Þorsteins Þorsteinssonar,
er lionum sveið bak eftir
byltuna 1949. Asgeir sigraði
við svipaðan orðstír 1956, en
þá gáfust Friðjóni þær sára-
bætur að verða landskjörinn.
Hins vegar beið bann tvo
skelli á nýjan leik í glímunni
vorið 1959. Kjördæmabreyt-
ingin kom svo til sögunnar
þá um haustið, og aflur lausl
saman fylkingum. Galt Frið-
jón Þórðarson þá fámennis-
ins i Dölum og varð að þoka
fvrir samherjum úr þéttbýli
Vesturlands. Skipaði hann
þriðja sætið á framboðslista
Sjálfstæðisflokksins i hérað-
inu og sat heima í Búðardal
með sárt ennið að kosning-
unum loknum. Hlutur lians
varð þó sýnu lakari 1963,
])egar liann sætti sig við
fimmta sætið á framboðs-
listanum og virtist aðeins
hafður til sýnis í bardagan-
um á Vesturlandi, talinn
ósigurstranglegri en Ásgeir
Pétursson sýslumaður í
Borgarnesi. Upp úr þessu
vænkaðist hins vegar senn
bagur Friðjóns Þórðarson-
ar. Hann var orðinn sýslu-
maður Snæfellinga í kosn-
ingunum 1967 og erfði þar
pólitískt fylgi Sigurðar Ág-
ústssonar útgerðarmanns í
Stykkishólmi, er lét þá af
þingmennsku, en naut jafn-
framt fyrri liðveizlu i Döl-
um og átti allskostar við Ás-
geir Mýrajarl. Hreppti Frið-
jón annað sæti framboðslist-
ans og varð fjórði þingmað-
ur Vestlendinga við sæmi-
legan orðstir. Telst hann nú
álitlegasta foringjaefni Sjálf-
stæðisflokksins í liéraðinu.
Veldur þvi aldursmunur á
honum og Jóni Árnasyni
framkvæmdastjóra á Akra-
nesi og betri vígstaða í
keppninni við Ásgeir Pél-
ursson, sem likist fremur
Jóni murti og Órækju en
Snorra Sturlusyni i ríki
Mýramanna forðum.
Friðjón Þórðarson er
framgjarn og kappsamur, en
kann sér hóf og seilist hæ-
versklega til valda og mann-
virðinga. Hann þykir drengi-
legur í framgöngu og viður-
eign og hefur grætt á ósigr-
um sínum. Friðjón gat sér
ágætt orð sem yfirvald i Döl-
um og gekk að vísum vin-
sældum hjá samherjum og
andstæðinguin á Snæfells-
nesi, er hann fluttist úr Búð-
ardal i Stykkishólm. Hann
ber snoturlega einkennisbún-
ing og valdsmannshúfu, tem-
ur sér liáttvisi og kurteisi í
samskiptum við þegna sína
og reynist kjósendum lipur
og greiðvikinn án þess að
fara i manngreinarálit um-
fram þau tiléfni, sem naum-
ast verður hjá komizt i landi
kunningsskapar og pólitískr-
ar fyrirgreiðslu. Helzt skorl-
ir á, að hann einbeiti sér,
enda fjölhæfur og marglynd-
ur í eðli sinu. Ilann lætur og
ógjarnan skerast i odda og
þykir ráðamönnum Sjálf-
stæðisflokksins auðsveipur
og þakklátur. Þó mun hann
sjálfstæður í skoðunum og
frjálslyndari og víðsýnni
flestum þeim oddborgurum,
sem hafa atvinnu af stjórn-
málum i íslenzku fásinni.
Nýtur Friðjón ]>ess, að hann
er glaðvær og lireinskilinn
og kýs að láta gott af sér
leiða, þó að stórræði séu
varla á lians færi.
Friðjóni Þórðarsyni er
ekki gefin frásagnarverð
ræðusnilli. Hann flytur raun-
ar mál sitt áheyrilega, en
forðast návígi og hættir sér
aldrei í tvísýna orrahríð. Þó
mun liann drýgstur í mála-
fylgju af liðsoddum Sjálf-
stæðisflokksins á Vestur-
landi, enda samkeppni ósköp
lítil í því efni. Samherjar una
þess vegna forustu Friðjóns
Þórðarsonar möglunarlaust,
og andstæðingar óttast bann
hvorki né liata. Fólki liður
vel að sjá liann og hevra á
málþingi í sveit eða þorpi.
Það ætlast varla til mikils af
lionum, en verður heldur
ekki fyrir teljandi vonbrigð-
um. Maðurinn er sléttur og
strokinn og býður af sér góð-
an þokka. Friðjón kann siði
og háttu menntaðrar en
hæglátrar og værukærrar
borgarastéttar. Eigi að síður
leynast i fari lians eiginleik-
ar, sem teljast arfur ættar og
uppruna. Hann telur sér
sæmd að þvi að vera af
bændum kominn og honum
er hlýtt til átthaganna fögru
við Breiðaf jörð, sem skarta
björtu skini og lykjast
mjúkri kyrrð i grænum sum-
arfaðmi.
Hégómagirnd F riðjóns
Þórðarsonar er slík, að hann
Framhald á bls. 44
13. tbi. VIKAN 23