Vikan - 25.03.1970, Blaðsíða 39

Flugfélagið býður
tíðustu og fljótustu ferðirnar
með þotuflugi til
Evrópulanda og nú fara í
hönd hin vinsælu
vorfargjöld Flugfélagsins.
Við bjóðum yður 25% afsiátt af
venjulegum fargjöldum til helztu
borga Evrópu í vor með fullkomnasta
farkosti nútímans. Það borgar sig að
fljúga með Flugfélaginu.
Hvergi ódýrari fargjöld.
FLUGFÉLAG ÍSLANDS
ÞJÓNUSTA - HRAÐI - ÞÆGINDI
5
D
vona, og við vitum það líka. Við
getum ekkert gert við því, segir
Duncan.
Fólk gerir ekki ráð fyrir að
ná hárri elli í landi, þar sem
meðalaldurinn er þrjátíu og
fimm ár. Mæðurnar gera ekki
ráð fyrir að meira en helmingur
barnanna, sem þær eignast, nái
fullorðinsaldri. Þegar barn deyr,
ber móðirin litla líkið út fyrir
þorpið og jarðar það þar við hlið
bróður þess eða systur sem dó
árið áður eða þar áður. En móð-
irin grætur ekki; hún fer heim
í þorpið og fæðir eitt barn enn.
Kannski það fái að lifa....
ÞAU MÖRGU, SEM EKKI
VERÐUR BJARGAÐ
Duncan hefur keppinaut, sem
hann ekki þekkir.
— Hann er einhvers staðar
hér fyrir utan og segir fólki, að
hann geti læknað það, að hann
geti bjargað lífum barnanna
þess. Éíg veit ekki hver hann er.
Það segja þeir mér ekki. É'g veit
að flestir sjúklingarnir fara til
hans áður en þeir leita til mín,
alveg eins og fólk í Evrópu fer
í lyfjabúð áður en það leitar
læknis. En ég held ekki að marg-
ir töfralæknar verði eftir að tíu
árum liðnum. Fólk sér smátt og
smátt að við náum betri árangri.
Stjórnin heldur því fram op-
inberlega að galdralæknarnir séu
af hinu illa, að þeir séu fram-
þróuninni til trafala, að þeir
verði að hverfa. Þetta hefur haft
í för með sér eins konar galdra-
ofsóknir, sem ekki kemur ein-
göngu niður á þeim seku. Þeir
sem uppvísir verða að kukli og
galdralækningum eru hafðir
að háði og spotti og flæmdir úr
þorpunum.
En ekki er það alltaf töfra-
mönnunum að kenna að fólk
deyr, þótt hægt hefði verið að
bjarga því.
— Ég veit að meðan ég sit
hérna eru kannski fjórar eða
fimm manneskjur að deyja
drottni sínum einhvers staðar
vegna þess eins, að þær treysta
mér ekki og koma því ekki til
mín. Það er eðlilegur ótti við
allt, sem er nýtt og öðruvísi en
það, sem fólkið hefur þekkt. Ég
hef reynt að ganga í kofana og
finna sjúklingana, en það tekst
aldrei. Það er eitt það versta sem
maður getur hugsað sér: að vita
af deyjandi fólki sem hægt hefði
verið að bjarga, hefðum við bara
fengið það.
MÚRINN SEM AÐSKILUR
Ekki veit Duncan hve mörg-
um mannslífum hann bjargaði
þennan hálfa dag í Lunsemfwa-
dal. Þetta fólk deyr kannski
hvort sem er innan skamms, en
hann hjálpar þeim í bráðina, því
ekki er að vita hvort þeim tekst
að komast til Lunsemfwa-dals
þegar hann kemur þangað næst.
Það er aldrei að vita. Það er svo
margt, sem aldrei er að vita í
Afríku.
Duncan getur ekki talað við
sjúklinga sína. Yfir sjötíu tungu-
mál eru töluð í Sambíu, og ef
ekki væri túlkurinn hans, Ed-
ward, væri vonlaust fyrir hann
að ná nokkru sambandi við fólk-
ið. Edward gerir meira en að
þýða; hann segir Duncan hvað
Mosfes eigi eiginlega við, þegar
hann talar um að hann finni til
13. tbi. vncAN 39