Vikan - 28.10.1971, Qupperneq 25

1
Dietrich í hléi eftir erfitt atriði,
taugaspennt að biða eftir því
næsta — sú Marlene er allt
öðruvísi. Sú er viðkvæmnisleg,
grannvaxin kona sem verður
67 ára í desember. Kona, sem
aldrei hefur hlíft sér enda hef-
ur lífið ritað sögu hennar í and-
lit henni. Hún veit þetta, og
þess vegna er hún næstum full
ofstækis, þegar hún á að velja
og viðurkenna myndir af sjálfri
sér, sem ætlaðar eru til aug-
lýsinga. En hún hafði lofað
þessum manni viðtali og hans
eina tækifæri til að taka það
var nú í hléinu og með því að
,,sjá“ hana með höndum sínum.
Og þá skal svo vera.
,,Hann spurði mig hvort nokk-
urt slavablóð væri í æðum mín-
um“, segir hún, „hann hefur
víst spurt að því vegna minna
háu kinnbeina. En ég er ekki
brotabrot af slava, en ég hef
rússneska sál. Jú, það er áreið-
anlegt“, og hún tekur áköf í
handlegginn á mér. „Og hvað
það var dásamlegt þegar ég
kom fram í Rússlandi! Rúss-
arnir og ég, við skiljum hvert
annað“.
Hún talar um „það eilífa
Rússland“, Rússland Tjechovs
og Dostojevskís. Hið pínda og
þjakaða Rússland sem hefur
kærleikann og manngæzkuna
að nokkurs konar eiþ'fðar goð-
sögn. Það er með þessu Rúss-
landi sem Marlene finnur til
djúprar vináttu og betta Rúss-
land þekkir hennar „rússnesku
sál“.
Ég segi eitthvað um allar
rómantísku, tilfinningaþrungnu
vísurnar sem hún syngur í
Kaupmannahöfn. í mínum aug-
um hefur Marlene ævinlega
verið eitthvað ferskt og óvænt.
„Blái engillinn", Marlene — og
svo seinna það hættulega glæsi-
kvendi sem alla heillar. „En
það er nú einu sinni mitt hlu.t-
verk“! segir hún og horfir fast
á mig með sínum ljósbláu aug-
um, „Bláa engilinn" Marlene
Dietrich hef ég sjálf skapað, en
það er jú ekki ég. Væri ég létt-
lætiskona eða glæsikvendi, þá
hefði ég aldrei getað leikið það.
Nei, sjálf er ég svo allt önnur“.
Offíseradóttirin frá Berlín?
Alla vikuna sem ég tróð hér upp
reglum, tamin við hlýðni og
hefðarframkomu? prófa eg að
spyrja.
„Einmitt sú,“ segir hún. „Ég
mun alltaf vera sterk, ég mun
alltaf hafa kraft. Ég ætla al-
drei að gefast upp. Alla vik-
una sem ég tróð hér upp
hafði ég innflúensu, og í kvöld
Framhald á hls. 39.
43. TBL. VIKAN 25