Vikan - 28.10.1971, Síða 46

Hutchinson. „Láttu þau taka
áhættuna.“
„Dætur draga með fjölskyld-
um eiginmanna sinna, Tessie,“
sagði herra Summers blíðlega.
„Þú veizt það jafn vel og allir
aðrir.“
„Þetta var ekki réttlátt,“
sagði Tessie.
„Sennilega ekki, Joe,“ sagði
Bill Hutchinson mæðulega.
„Dóttir min dregur með fjöl-
skyldu mannsins síns, það er
ekki nema réttlátt. Og ég á
ekki aðra fjölskyldu en krakk-
ana mína.“
„Þá dregur þú fyrir fjöl-
skylduna," sagði herra Sum-
mers til skýringar, „og hvað
varðar heimilisfólkið, þá dreg-
ur þú líka. Rétt?“
„Rétt,“ svaraði Bill.
„Hversu mörg börn, Bill?“
spurði herra Summers form-
lega.
„Þrjú,“ svaraði Bill Hutchin-
son. „Það er litli Bill og Nan-
sy og svo Dave litli. Jú, og svo
ég og Tessie."
„Jæja, allt í lagi,“ sagði
herra Summers. „Harry, ertu
búinn að fá miðana þeirra aft-
ur?“
Herra Graves kinkaði kolli
og hélt miðunum á loft. „Settu
þá í kasann,“ stjórnaði herra
Summers. „Taktu miðann hans
Bills og settu hann inn.“
„Mér finnst að við ættum að
byrja upp á nýtt,“ sagði frú
Hutchinson eins hljóðlega og
henni var unnt. „Ég segi það
alveg satt, að það var ekki
réttlátt. Þú gafst honum ekki
nógu góðan tíma til að velja.
Allir sáu það.“
Herra Graves valdi fimm
miða og setti þá í kassann.
Allir hinir miðarnir fóru á
jörðina og vindurinn svipti
þeim burtu.
„Viljiði aðeins hlusta á mig,“
sagði frú Hutchinson við fólk-
ið í kringum sig.
„Tilbúinn Bill?“ spurði herra
Summres og Bill Hutchinson
leit snöggt á konu sína og börn.
Hann kinkaði kolli.
„Munið,“ sagði herra Sum-
mers, „að taka miðana og halda
þeim lokuðum þar til allir háfa
fengið sinn. Harry, þú hjálpar
Dave litla.“ Herra Graves tók
um hendina á litla drengnum,
sem kom viljugur með honum.
„Taktu miða úr þessum kassa,
Dave,“ sagði herra Summers.
Dave setti hendina í kassann og
hló. „Bara taka eitt bréf,“ sagði
herra Summers. „Harry, haltu
á honum fyrir hann.“ Herra
Graves tók um hönd barnsins
og tók miðann úr krepptum
hnefanum. Hann hélt á honum
og Dave litli stóð við hliðina
á honum og horfði undrandi á
hann.
„Nancy er næst,“ sagði herra
Summers. Nancy var 12 ára og
skólafélagar hennar önduðu
þungt þegar hún fór upp að
kassanum, pilsið sveiflaðist
þegar hún tók miðann . . .
hægt og rólgea. „Bill vngri,“
sagði herra Summers og Billy,
með eldrautt andlit og fílafæt-
ur, var rétt búinn að velta
kassanum um koll þegar hann
tók miðann sinn. „Tessie,“
sagði herra Summers. Hún
hikaði andartak, leit ögrandi í
kringum sig, herpti saman var-
irnar og gekk að kassanum.
Hún hrifsaði einn miðann og
hélt honum fyrir aftan sig.
„Bill,“ sagði herra Summers
og Bill Hutchinson teygði hend-
ina niður í kassann og þreifaði
fyrir sér. Hann kom upp með
síðasta miðann.
Hópurinn var þögull. Lítil
stúlka hvíslaði: „Ég vona að
það sé ekki Nancy,“ og það
heyrðist um allan hópinn.
„Þetta er ekki eins og það
var,“ sagði Warner gamli hátt
og skýrt. „Fólk er ekki eins og
það var.“
„Jæja,“ sagði herra Sum-
mers. „Opnið miðana. Harry,
opna þú fyrir Dave litla.“
Herra Graves opnaði miða
barnsins og allur hópurinn varp
öndinni léttar þegar hann lyfti
miðanum hátt upp og allir sáu
að á honum var ekkert. Nan-
cy og Bill yngri opnuðu sína
um leið og ráku upp gleðióp
með hlótrasköllum þegar þau
sneru sér við og sýndu þorps-
búum að miðarnir voru auðir.
„Tessie," sagði herra Sum-
mers. Það var þögn og svo leit
herra Summers á Bill Hutch-
inson. Bill opnaði sinn miða
og sýndi hann. Hann var auð-
ur.
„Það er Tessie,“ sagði herra
Summers og átti erfitt með
mál. „Sýndu okkur miðann
hennar. Bill.“
Bill Hutchinson gekk að
konu sinni og þröngvaði mið-
anum úr hendi hennar. Á hon-
um var svartur punktur, punkt-
urinn sem herra Summers hafði
gert kvöldið áður á skrifstofu
kolafyrirtækisins. Bill hélt
miðanum hátt á loft og kurr
fór um mannfjöldann.
„Allt í lagi, gott fólk,“ sagði
herra Summers. „Við skulum
koma þessu af í hvelli.“
Þrátt fyrir að þorpsbúar
hefðu gleymt öllum ritúölum
happdrættisins og upphaflega
kassanum, mundu þeir ennþá
hvernig átti að nota steina.
Steinahrúgan sem drengirnir
höfðu hlaðið var tilbúin; um
allt torgið lágu smásteinar og
allt í kring fuku miðarnir sem
afgangs urðu. Frú Ðelacroix
valdi sér svo stóran stein, að
hún varð að halda á honum
með báðum höndum. Hún sneri
sér að frú Dunbar. „Komdu,"
sagði hún. „Flýttu þér.“
Frú Dunbar greip andann á
lofti og hélt á tveimur stein-
um, sínum í hvorri hendi. „Ég
get ekki hlaupið. Þú verður að
fara fyrst og ég næ þér svo.“
Börnin voru þegar búin að
fá sér steina og einhver gaf
Dave litla Hutchinson nokkr-
ar smávölur.
Tessie Hutchinson var í miðj-
um hringnum og hélt höndun-
um út í örvæntingu þegar
þorpsbúar nálguðust hana.
„Þetta er ekki réttlátt,“ sagði
hún. Steinn lenti í höfði henn-
ar.
Warner gamli var ákafur.
„Komið þið,“ sagði hann. „Kom-
ið þið öll.“ Steve Adams var
fremstur í flokki þorpsbúa og
frú Graves að baki honum.
„Þetta er ekki réttlátt, þetta
er ekki rétt,“ æpti frú Hutchin-
son um leið og þorpsbúar réð-
ust til atlögu.
☆
FLÓTTIN
FRÁ RÓDESlU
Framhald af bls. 17.
apartheid, hristir hann höfuðið
og segir allt blaður, sem um það
mál sé rætt og ritað erlendis.
Ródesía, segir hann, er hrein
paradís; þar er lífið eins og það
gerist best. Þeir svörtu hafa þar
BRISTOL
LfTIÐ INN TIL OKKAR
BRISTOL
BANKASTRÆTI 6
46 VIKAN 43. TBL.