Vikan - 28.10.1971, Blaðsíða 49

CSendið jólapakkana til vina og ættingja erlendis tímanlega
Athugið að það er mun ódýrara að senda með skipapósti
Við pökkum og sendum án aukagjalds.
Allar sendingar fulltryggðar.
íslnzkír miiiagriiiir í mikli árvali
Handprjónaðar ullarvörur
Prjónaðar og ofnar slár
Skinn og skinnavörur
Silfurmunir
Ymsar gjafavörur.
Lögreglumennirnir handlanga
fallna og sserða inn í annan
jeppann. Tveir eru dauðir. Stór-
vaxinn lögregluforingi kemur
til okkar og spyr, hvernig þetta
hafi borið að. Við segjum frá.
Hann hristir höfuðið.
— Já, segir hann, — þessir
andskotans apar geta aldrei lát-
ið almennilegt fólk í friði!
Reynið að halda ykkur utan
þessara svörtu hverfa framveg-
is! Og flýtið ykkur nú heim og
lappið upp á ykkur. Þið lítið
ekkert of glæsilega út.
Um kvöldið sitjum við á bar
einum, þar sem við erum fasta-
gestir. Barinn er á svæðinu,
þar sem við búum. Við ræðum
atburðinn við nokkra aðra
stráka. Flestir eru þeirrar skoð-
unar að negrunum sé sæmst að
hegða sér skikkanlega. Við Lee
höldum því fram að ofbeldi
leiði af sér ofbeldi og að bæta
ætti kjör þeirra svörtu. Hinir
segja að negrarnir hefðu aldrei
getað náð svo góðum lífskjör-
um, sem þeir búa við nú, án
hjálpar hvítra manna. Það get-
ur verið rétt, en þau kjör hafa
negrarnir mátt gjalda dýru
verði.
Að lokum erum við Lee ein-
ir eftir á barnum. Þá kemur
svarti þjónninn til okkar og
segir:
— I want to talk to you
please!
Hinn húðdökki þjónn, sem
heitir Mark, segir okkur nú
með hástemmdu orðalagi frá
andspyrnuhreyfingu þeirri, sem
til er í landinu en við höfðum
aldrei heyrt minnst á. í henni
eru bæði hvítir menn og svart-
ir. Mark er spurn hvort við
höfum áhuga á hreyfingunni,
þar eð hann hafi heyrt hvað
við sögðum við hina.
Well... segjum við og drög-
um við okkur svarið. Þetta gæti
vel verið gildra lögð af yfir-
völdunum, sem væru þannig að
prófa hvort okkur væri treyst-
andi.
— Við negrarnir erum tutt-
ugu sinnum fleiri en þeir hvítu,
segir Mark. — Allir bíða eftir
deginum F, og F stendur fyrir
Freedom! Ykkur þykir kannski
fróðlegt að heyra að margar
voldugar stofnanir erlendis
hafa lofað okkur aðstoð, þegar
byltingin verður gerð. Við vilj-
um sjálfir stjórna Zimbabwe!
En Zimbabwe er það heiti,
sem negrarnir vilja hafa á Ró-
desíu.
Tveimur vikum eftir sam-
talið við Mark verðum við vitni
að uppþoti í verksmiðjunni, þar
sem við vinnum. Einn verka-
mannanna segist vera veikur og
þegar verkstjórarnir vilja
neyða hann til að halda áfram
við vinnuna, koma félagar hans
honum til hjálpar. Skotum er
hleypt af og verkstjórarnir ráð-
ast á hópinn með kylfunum.
Þegar uppþotið hefur verið
bælt niður segir einn yfirmað-
urinn við okkur:
— Við neyddumst til að
skjóta tvo í sjálfsvörn!
Nú þurfum við Lee ekki
meira. Við erum á einu máli
hvað gera skuli. Um kvöldið
förum við á barinn, þar sem
Mark vinnur. Við segjum að við
teljum okkur standa hans meg-
in. Mark ljómar allur. Þegar
við segjum honum frá morð-
unum í verksmiðjunni, kemur
sorgarsvipur á andlit hans.
Eftir að barnum hefur verið
lokað, ræðum við einslega við
Mark um stund. Hann vjll að
við reynum allir þrír að kom-
ast út úr landinu og til Vestur-
Evrópu. Þar eigum við að ráða
til okkar hvíta menn, sem geti
smyglað sér inn á fyrirtæki og
stofnanir í Ródesíu og beðið
F-dags. Mark hefur falskt,
franskt vegabréf, sem hann
getur notað utan Ródesíu, en
innanlands eru honum allar
ferðir bannaðar. Við Lee höfum
auðvitað báðir vegabréf, en
megum ekki fara fyrr en ráðn-
ingartími okkar er runninn út.
Og þangað til er hálft annað ár.
Við ákveðum að strjúka. Við
höfum fengið okkur meira en
fullsadda af stjórn Ian Smiths.
Næsta vandamál er að velja til
stroksins dag, þegar við allir
eigum frí daginn eftir. Með því
móti fengjum við dálítið for-
hlaup.
Fjórtán dögum síðar á Mark
frí sunnudag einn, og það hent-
ar okkur ágætlega. Ef við leggj-
um af stað undireins og hann
hefur lokað barnum á laugar-
dagskvöld höfum við þrjátíu
klukkustunda forhlaup. Á laug-
ardaginn stingum við Lee því
nauðsynlegasta niður í töskur.
Bensíngeymarnir á bifhjólum
okkar eru fullir, og auk þess
höfum við sinn varageyminn
hvor. Kvöldinu verjum við á
barnum. Þegar Mark sér sér
færi, stingur hann að okkur
búnti seðla af mynt ýmissa
landa. Við sjálfir höfum á okk-
ur sem svarar hundrað og
fimmtíu þúsund krónum, sem
við höfum sparað af launum
okkar.
Klukkutíma fyrir lokun för-
um við Lee heim, tökum bif-
hjólin okkar og þjótum af stað.
Við förum framhjá hliðvörð-
unum, sem veifa vingjarnlega
til okkar. Við stefnum í áttina
að hverfinu þar sem Mark býr,
en það er í um tveggja kíló-
metra fjarlægð. Á miðri leið
þangað stönsum við og bíðum.
Eftir hálftíma kemur Mark
hjólandi sem mest hann má. Við
spennum litlu töskuna hans á
hjól Lees en sjálfur sest hann
aftaná hjá mér.
Austur til landamæranna er
um fjögur hundruð kílómetra
vegalengd. Við ættum, ef
heppnin er með, að geta smog-
ið fram hjá lögregluvarðflokkn-
um, ef við forðumst fjölförn-
ustu vegina. Mark hefur dregið
hettu yfir höfuð sér, svo að
hörundslitur hans sjáist ekki.
Við Lee höfum að sjálfsögðu
ekkert að óttast af hálfu lög-
43. TBL. VIKAN 49