Vikan - 16.03.1972, Page 17

FRAMHALDSGREIN
FRÁSÖGN BARBÖRU
Ég heyrði ekki þegar barið var að
dyrunum að mótelherbergi okkar.
Mammg.talaði við einhvern og ég man
að það fyrsta sem hún sagði var: Ó,
nei. nei.
— Hvað er það? spurði ég.
— Stewart hefur orðið fyrir slysi,
sagði hún við mig. — Það er hérna
maður frá lögreglunni.
Stewart var strákurinn sem ég var
með og hann hafði heilsað upp á okk-
ur fyrr um daginn.
Mamma byrjaði að draga frá slag-
brandinn til að opna dyrnar.
— Opnaðu ekki! hrópaði ég. Ég veit
ekki hversvegna. En ég vildi ekki að
hún opnaði.
Ég sá byssuna áður en ég sá mann-
inn. Hann hélt henni fyrir framan sig
er hann hratt upp hurðinni.
Han'n var stór vexti, í skinnjakka,
gulri treyju og svörtum buxum. Hann
hélt dyrunum opnum með vinstri hendi
og allt i einu kom önnur manneskja
rjúkandi inn. Ég hélt að hún væri lítill
drengur. Hann var með andlitshlíf af
þeirri gerð, sem skíðamenn setja á sig
þegar mjög kalt er.
Ég var eiginlega ekki hrædd. Þið
kannist við að stundum, þegar manni
bregður verulega í brún, verður mað-
ur sallarólegur. Mamma fékk heldur
ekkert móðursýkiskast, hún varð bara
reið. Við héldum að það ætti að hirða
af okkur allt fémætt. Hún sagði:
— Takið peningana okkar og skart-
gripina og hypjið ykkur svo!
— Við gerum yður ekkert mein,
sagði maðurinn. — Setjist á rúmið.
Hafið hendurnar fyrir aftan bak. Við
ætlum að binda yður, en við gerum
yður ekki mein.
Hann otaði byssunni að höfði mér.
Ég sat og sneri mér til veggjar og
hlaupið snart vinstri þunnvanga minn.
Ég var sem frosin. Ég var ekki í neinu
nema síðum náttkjól og nærbuxum.
Ég vék til höfðinu og sá móður mína
á rúminu. Drengurinn hafði lagt hana
á rúmið og var nú að binda druslu fyr-
ir andlit henni. Hún barðist á móti.
— Það er bara klóróform, alveg
hættulaust, sagði maðurinn.
Ég hlýt að hafa trúað honum, því að
ég sagði: — Mamma, ekki veita mót-
spyrnu!
Maðurinn dró mig á fætur og ýtti
mér t.il dyranna. Drengurinn kom
hlaupandi á eftir. Þetta hefur allt tek-
ið í hæsta lagi tvær-þrjár mínútur.
Maðurinn hélt traustataki um hand-
legg mér. í annarri hendi bar hann
byssuna. Fyrir utan stóð bíll með vél-
Ég var enn í hálfgerðum svima
af klóróforminu þegar karl-
maðurinn lagði mig á jörðina.
Fætur mínir héngu fram af
grafarbarmi . . .
mamma hafði komið fljúgandi frá Mi-
ami til að annast mig á móteli.
Ég varð þess var að bíllinn ók yfii
nokkur járnbrautarspor. Síðan var
beygt til vinstri og bíllinn stanzaði.
Bifreiðin hafði ekið tæpan stundar-
fjórðung.
Maðurinn steig út úr bílnum og nú
sá ég andlit hans allgreinilega. Bezt
man ég eftir augunum, litlum og eins
og áfjáðum. Hann var myndarlegur og
eitthvað djöfullegt við hann. Ég vissi
ekki ennþá hvernig hún leit út. Hún
var alveg svartklædd — í svartri treyju,
svörtum stretsbuxum.
Maðurinn sagði: — Haltu niður á
henni höfðinu svo að hún sjáj ekki hús-
ið. Og í þetta sinn verðurðu að svæfa
hana!
Stúlkan dró á sig stóran. svartan
hanzka og bjó sig undir að hlýða skip-
uninni. — Nei, mótmælti ég. — Hef ég
ekki hlýtt ykkur í einu og öllu? Ég
ætla ekki að reyna að strjúka.
Maðurinn kom nær. — Jake og strák-
arnir höfðu gröfina of djúpa.
Þau ætla að drepa mig og grafa, flaug
mér í hug. Ég verð að taka eitthvað
til bragðs.
Ég reyndi að kasta mér út um bíl-
dyrnar. En hann stillti sér í veg fyrir
ina i gangi. Maðurinn ýtti inér inn i
aftursætið. Drengurinn settist í það við
hlið mér.
Maðurinn sagði: — Svæfðu hana.
En ég vildi ekki láta svæfa mig með
klóróformi. Ég flýtti mér að segja: —
Nei, það er engin þörf á því. Ég skal
halda höfðinu niður í staðinn. Ég skal
ekki líta á ykkur. Ég vil ekki vita
hvernig þið lítið út.
Ég lagði höfuðið á hné drengnum.
Mér var kalt og ég skalf. Hann lagði
hönd á kin'n mér. — Hún er veik. Hún
er með hita.
Þetta var alls enginn drengur. Þetta
var stúlka. Hún talaði með sterkum,
spænskum hreim. Það fyrsta sem mér
datt í hug var: Hún er kúbönsk, sjálf-
sagt frá Flórída. Þetta hlýtur að standa
í einhverju sambandi við pabba. Faðir
minn og bræður hans Frank og Elliott
eiga eitt stærsta byggingafyrirtækið í
Flórída.
Ég fór nú að skilja að mér hafði ver-
ið rænt, að fyrirhugað var að krefjast
lausnarfjár fyrir mig. Ég var nú orðin
hrædd og mér var enn kaldara en fyrr.
Ég var með inflúensu. Ég las þjóðhag-
fræði í Emory-háskólanum í Atlanta,
og svo margir stúdentar þar höfðu
smitast af flensunni að sjúkradeildin
var yfirfull. Það var þessvegna að
IKLÓM
RÆNING7A
Si'ytjdinlu srplrinbrr tiHiH uur Iiarhurn, ti>itu</ri ilúltur /• lúriilu-aiiúkijfiniisin.s
Robrrts F. Macklr ni’iit o</ luin grufin lifuncli i /iröiu/ri kislti. /iur srin i/rrt
uur rúð fi/rir uð súrrfnið rntist i sjö sólurbritu/u.
Rtrnini/jurnir. tiittiu/u o</ /iriiji/ju úru i/unuill tiu/tluislinuir uð nufni (iuri/ Strn-
rn Krist o</ liittiu/u o</ srx útru i/öinnl ústkonu luins, Rutli Fisriiuuin-Srhrirr
kröfðust húlfrur inilljónur ilolluru i la usnitri/jultl <></ /xið (júrnuu/n útori/-
uði Robrrt Murklr /x'f/ur i stuð.
Fn /xitt sdo uð i rinu o</ ölht oieri furið <ið fi/rirnueluni iiuinnrtrniiu/juiuui,
Iwcrnii/ nur /><i htetjt uð vrru öriu/gur iim uð />rir t/rðu rkki i/ri/mir ofboði o</
drtvpii Rurböru nu/ti uð siður? ()</ ini/iuli Rurburu. srm oftin ú ullt ixir urik,
luililu út iloölinu i jörðu niðri tin ju'ss uð vrrðu brjúluð? Kruftuvrrk nui kullu
uð luin ski/ltli konuist lífs uf úr ivvintijri />rssii. kuð rr ntvstiun óskiljunlrt/t
uð luin ski/ltli liftt uf /><i uiullrt/u rttun, snn ilvölin i kistunni vur brnni.
mig og lýsti framan í mig með vasa-
ljósi.
— Mig minnir þú segja að þú ætlað-
ir að hegða þér vel!
— Ég get ekki andað, sagði ég. —
Nefið er stiflað.
Stúlkan virtist kenna í brjósti um
mig. Hún lagði hönd á handlegg mér.
— Ó, en hvað þér er kalt. Þú mátt fá
treyjuna mína.
— Ó, þakka þér fyrir, sagði ég. —
Þú ert góð . . . Ég reyndi að koma mér
í mjúkinn hjá henni.
Nú kom maðurinn inn afturí og batt
hendur mínar og fætúr.
— Þú skilur auðvitað að þér hefur
verið rænt, sagði hann.
Ég þagði.
— Við förum fram á smáupphæð i
skiptum fyrir þig, sagði hann og hló
við. — Það getur tekið smátíma, en
faðir þinn borgar áreiðanlega. En hlust-
aðu nú á. Það er mikilvægt. Við hugs-
um okkur að setja þig í herbergi neð-
anjarðar. Það er svo stórt að þú getur
gengið þar um. En þú getur ekki feng-
ið loft nema með rafhlöðu. Hún dugar
í sjö sólarhringa. Það er lampi þarna
niðri líka, en ef þú hefur alltaf kveikt
á honum, endist rafhlaðan ekki nema
fimm sólarhringa . . .
Herbergi neðanjarðar? Rafhlaða? Ég
skildi hvorki upp né niður.
Hann hélt áfram: — Það er hús hérna
nálægt og við komum hingað aðra
hverja klukkustund til að sjá til þess
að þú reynir ekki að komast út. Þú
verður undir vatni.
Undir vatni? Herbeigi undir vatni?
í Atlanta i Georgíu?
Hann hélt áfram: — Það er dæla í
herberginu. Ef vatn fer að streyma inn
skaltu setja dæluna í gang. Þá kvikn-
ar á lampa i húsinu og kiukka hringir,
svo að við vitum hvað er á seyði. En
gerðu enga tilraun með það. Takist þér
að gera þó ekki -sé nema smárifu í
vegginn, streymir vatnið inn og drekk-
ir þér.
Fleira sagði hann en ég botnaði ekki
neitt í neinu. Ég tók fram í fyrir hon-
um: — Nei! Nei! Ég skil ekkert. Þið
getið ekki gert það! Þið skiljið ekki
hvernig það verður!
-— Ójújú, sagði hann. — Ég hef setið
i fangelsi.
Ofsahræðsla var að ná tökum á mér.
— Elsku góöu, lofið mér að vera i
húsinu, næstum æpti ég. — Bindið mig,
gerið hvað sem ykkur sýnist, en grafið
mig bara ekki lifandi!
— Nei, það gengur ekki, sagði hann
byrstur. En hann virtist hugsa málið,
því að hann bætti við: — Það verð ég
að bera undir foringjann. Skilur þú
fyrirmælin?
— Nei, nei! Ég botna ekkert í þvi,
sem þér voruð að segja!
— Allt í lagi, sagði hann. — Ég skal
þá fara yfir þau aftur.
Og hann fór með þuluna á nýjan
leik, hraðmæltari að þessu sinni og
hljóp yfir smáatriði. Hann sagði að ef
ég reyndi að brjótast út niyndu skor-
dýr skríða inn til mín. Maurar, sem
gætu étið mig upp til agna. — Kveiktu
ekki á lampanum, nema þú komist
ekki hjá því. Þá endist loftið í viku.
— Vertu ekki hrædd, Barbara, sagði
stúlkan. — Við komum aðra hverja
klukkustund og athugum hvernig þér
líður.
Karlmaðurinn kom auga á hringinn
minn. — Ef faðir þinn fær hann send-
an þarf liann ekki að efast um að þú
ert á okkar valdi, sagði hann og tók
af mér hringinn, sem var með ópal, en
það er hamingjusteinn minn.
— Við ætlum að g«fa þér sprautu,
sagði karlmaðurinn, cn aðeins með
hálfum krafti. Þá verðurðu svo róleg
að þér er sama hvað skeður.
Stúlkan tók náttkjólinn upp um mig.
Framhald tí bls. i7.