Vikan - 16.03.1972, Qupperneq 32

hennar var afbrot
Framhaldssaga eftir Pierre Duchesne.
Þriðji hluti
Ast
SkítkastiS og ofsóknirnar létu ekki á sér
standa. Það kom eins og holskefla yfir þau
bæði. Hve lengi gátu þau þolað þetta ástand?
Daniéle hlýddi skipun hans
vélrænt. Herra Leguen fleygði
sér á bílinn og reif upp hurð-
ina. Gérard færði sig frá, en
þá skall hann á öxl Daniéle.
Hann greip stýrið. Framundan
var vegatálmun vegna götu-
viðgerðar. Gérard tók aft-
ur á bak og steig á bensín-
gjafann. Bíllinn fór í gang með
rykk. Hurðin, sem Leguen hélt
í með hjálp Noblets rifnaði frá
að hálfu leyti, en mennirnir
misstu takið.
Gérard bakkaði á fullri ferð
út úr götunni. Annar bíll kom
frá hliðargötu og það munaði
minnstu að árekstur yrði.
Nokkur blótsyrði kváðu við í
svölu kvöldloftinu. Gérard
varð að halda í hurðina með
annarri hendinni en stýra bíln-
um með hinni, burt frá fólk-
inu, eins langt burt og hann
komst.
Þegar þau voru komin heim
í íbúð Daniéle, var eins og þau
væru komin í notalegt virki,
sem skýldi þeim fyrir hinni
köldu og hatursfullu veröld
fyrir utan. Þau voru sem dofin
og riðuðu á fótunum. Þegar þau
gengu inn, þrýstu þau sér hvort
að öðru eins og til að fullvissa
sig um að þau væru saman,
enginn hafði getað aðskilið
þau.
Þegar Daniéle var búin að
kveðja barnfóstruna, slökkti
hún ljósið og fleygði sér upp
í legubekkinn. Hún var með
kuldaskjálfta.
— Þau koma örugglega hing-
að á eftir okkur, sagði Dani-
éle. — Finndu hvernig ég titra.
Ég hef aldrei staðið andspænis
slíku hatri. Þú getur ekki ver-
ið hér. Ég veit ekki hvað við
eigum að gera, Gérard. Ég þoli
ekki öllu meira.
— Þú mátt ekki gefast upp,
sagði Gérard lágt.
Hann setti plötu á fóninn.
Tónlistín virtist koma langt að,
einhvers staðar langt bak við
dauft suðið í nálinni.
— Segðu ekkert, hlustaðu,
sagði Gérard og strauk hend-
inni um enni Daniéle.
Þau lokuðu bæði augunum
og létu berast með tónlistinni.
Þau heyrðu ekki fótatakið í
stiganum. Þau vildu alls ekki
heyra það.
Svo glumdi dyrabjallan og
þeim fannst þessi óendanlegi
hljómur væri að negla þau föst.
Daniéle settist upp.
— Þetta er faðir þinn, hvísl-
aði Daniéle, skelfingu lostin.
Það var hringt aftur, lengi.
Hljóðið var óþolandi og þeim
fannst það væri óendanlegt.
Gérard varð ofsareiður og hristi
höfuðið þegar hann stóð upp
til að opna. En Daniéle hélt
aftur af honum.
Að lokum hætti hrigningin.
Þögnin varð ennþá verri. Hring-
ingin hafði þó útilokað þau frá
að hugsa. Svo heyrðist haturs-
full rödd bóksalans.
— Ég kem aftur, þegar þið
hafið lokið ykkur af. Ég kem
aftur.
Þau heyrðu þungt fótatakið,
þegar hann gekk niður stig-
ann.
Daginn eftir kallaði rektor
Daniéle á sinn fund í miðri
kennslustund.
Ég hef lokað augunum
fram að þessu, sagði rektor í
upphafi máls síns. — É'g hef
leyft yður að nota yðar kennslu-
aðferðir. Ég hef umborið setu
yðar á kaffihúsinu með nem-
endum. sunnudagaferðirnar og
samkomurnar heima hjá yður.
Ég hef þangað til nú látið hjá
líða að minna yður á að þér
hafið vissar skyldur í þá átt að
sýna myndugleik gagnvart
nemendum.
Daniéle hlustaði undrandi á
hann. Hann hafði „umborið"!
Henni hafði fundizt hann hrein-
lega eggja sig til að reyna nýj-
ar aðferðir í kennslu og sam-
neyti við nemendur og státaði
af því að hafa í sinni þjónustu
unga kennslukonu, sem ekki
hikaði við að breyta aldagöml-
um venjum og hafði sýnt að
það hafði mjög jákvæð áhrif
á námsafköst. Nú var vindátt-
in breytt. nú vildi rektorinn
sjálfur sýna myndugleik, sem
hann talaði svo mikið um.
— Það sýnir sig, sagði rekt-
orinn kuldalega, — að þér haf-
ið misnotað það vald sem yður
var fengið . . . Hann pataði
fyrirlitlega með höndunum.
— Þér svífizt jafnvel ekki
að ,,hýsa“ einn af nemendum
yðar. Það get ég ekki umbor-
ið og vil það ekki heldúr.
— Einkalíf mitt kemur yður
ekki við, sagði Daniéle.
Hún talaði rólega. Rektorinn
leit reiðilega á hana.
— Einkalíf yðar kemur mér
við, þegar það snertir nemanda
úr skóla- mínum.
— Ég skil ekki, sagði Dani-
éle, — ég skil ekki á hvaða hátt
einkalíf mitt truflar starfsemi
skólans.
- Starfsemi! sagði rektor. —
Starfsemi skólans er ekki til
umræðu hér! Þér stofnið til
hnevkslis og svo eruð þér undr-
andi yfir því að ég skuli vilja
víkia yður frá starfi!
Hann reis úr sæti sínu, eins
og til að leggja meiri áherzlu
á orð sín. Hann var mjög há-
vaxinn, með útstandandi augu
og ójafnar tennur.
— Þér verðið að fara! sagði
hann. — Þér verðið að segja
upp starfi yða'r, fá yður flutta
Loksins var þá komin
ástæða, ekki einungis hatrið.
Aþreifanlegur tálmi, sem Dani-
éle gat tekið til meðferðar.
— Ég hef ekki hugsað mér
að sækja um að verða flutt,
sagði Daniéle, næstum fegin. —
Þér skuluð refsa mér eins og
þér þorið. Líf mitt truflar ekki
nokkra manneskju. Námsár-
anffur í bekknum mínum er
mjög góður. Nemendur 'mínir
eru síður en svo hneykslaðir.
— En foreldrar þeirra?
— Ekki foreldrarnir heldur!
Rektorinn hló aðeins, hann
var líkastur malandi ketti, sem
er nýbúinn að gleypa kanarí-
fugl.
— Jæja, svo þér haldið það?
spurði hann með lymskulega
mildri rödd.
Augu Daniéle gneistuðu. Hún
hafði hugboð um það sem
koma skyldi. En hún vildi ekki
trúa því. Henni fannst sem hún
væri að missa fótfestuna.
— Yður skjátlast, sagði rekt-
orinn í smjaðurslegum upp-
gerðartón. Hér er mótmæla-
skjal . . .'
Hann settist aftur og fór að
leita í skjölunum á skrifborð-
inu, án þess að taka af henni
augun. Hún fann að augu henn-
ar fylltust reiðitárum.
— Já, það má segja að þetta
sé bænaskjal, hélt hann áfram
og veifaði framan í hana blaði,
sigri hrósandi. — Og það er
undirskrifað af foreldrum nem-
anda yðar! Þeir fara fram á að
skólayfirvöld taki í taumana
til að binda endi á þetta
hneyksli. Hneyksli! Skiljið þér
það?
Daniéle var orðin náföl. Hún
stóð upp, eins og ósjálfrátt og
hörfaði aftur á bak að dyrun-
um.
Rektorinn reis upp til hálfs
og sló hnefanum í borðið.
— Ég skal sjá til að þetta
hneyksli verði stöðvað!
Daniéle tók til fótanna.
Það fór þytur um skólastof-
una, þegar konan kom inn.
Hún þóttist ekki verða vör við
það og gekk upp að kennara-
borðinu. Svo sneri hún sér að
nemendunum. Hún sá alvarleg
og hatursfull andlit . . .
- Frú Guénot, sagði konan,
— hefur sagt upp starfi af
heilsufarsástæðum. Frá og með
deginum í dag er ég frönsku-
og latínukennari ykkar.
Ekkert svar.
Svo ýtti ein stúlkan orða-
bókinni sinni út á borðbrún-
ina. Konuna langaði til að vara
hana við, segja henni að orða-
bókin væri að detta, en það
var of seint, — bókin féll á
gólfið með dynk. Konan kipr-
aði varirnar.
Henni var ekki ljóst hvort
32 VIKAN ll.TBL.