Vikan - 24.08.1972, Blaðsíða 11

Anh Dick þurfti oft að sækja skjólstæSinga sína í Te Ban-fangelsið
þegar þeim hafði verið stungið inn f' 'ir vasaþjófnað.
legt hjá þér, Dick“, og svo
flýtti hún sér út í límosínuna.
Daginn eftir sendi hún drengj-
unum sjónvarp. — Það var
reyndar ekki það sem okkur
vanhagaði mest um, sagði Dick.
Tvö bensínfyrirtæki, sem
hafa auðgazt geysilega á Viet-
nam-stríðinu, sendu Dick 100
dollara. Dick var svo sár yfir
grútarhætti þessara aðila að
hann var að hugsa um að end-
ursenda peningana, en gerði
það ekki vegna þess að hann
var í svo sárri þörf fyrir þá,
hann er alltaf í þörf fyrir pen-
inga, því hvergi í heiminum er
dýrtíðin meiri en í Saigon.
Sú starfsemi, sem Dick hef-
ur reynt að halda áfram af
veikum mætti, væri líklega al-
veg úr sögunni, ef blaðamaður
frá ,,New York Times“ hefði
ekki hitt hann og sagt frá hon-
um í blaði sínu. Rétt á eftir
var sagt frá Dick og drengjun-
um hans í sjónvarpi og þá var
myndaður félagsskapur til að
safna fé til starfseminnar. En
í Ameríku er fólk orðið þreytt
á Vietnam, svo Dick er ánægð-
ur ef hann fær við og við senda
20 dollara.
Nokkrir Vietnambúar hjálpa
honum þó; stúdentar, kaþólsk-
ur prestur og maður frá æsku-
lýðsfélagi. En eins og allir
Ameríkanar, er Dick illa séður
á götum Saigon, fólkið gerir
engan greinarmun, Amerikan-
ar eru yfirleitt illa séðir.
En Dick er ekki að flýta sér
í burtu, eins og landar hans.
Til viðbótar heimilinu við
Pham-Ngu-Lao eru nú þrjú
önnur í Saigon, eitt í Da Nang.
Viðgerðarverkstæði frá Honda
fyrirtækinu hefur verið sett á
stofn í Saigon og landspilda
við borgarmörk Saigon hefur
verið ræktuð og þar sett upp
kanínubú, til að afla fjár og
reyna að halda þessum ungl-
ingum við vinnu. Nú hefur
líka þýzka evangeliska hjálp-
arstarfsemin „Brot fúr die
Welt“ lofað 80.000 mörkum og
þégar það verður að raunveru-
leika, þá verður kannski hægt
að setja upp heimili fyrir götu-
börn og unglinga í Mið-Suður-
Vietnam eða við Mekong-ós-
hólmana.
— Það er bráðnauðsynlegt
að setja upp slík heimili um
allt. Það eru hundruðir þús-
unda barna og unglinga, sem
hvorki eiga foreldra eða nokk-
urt athvarf, líka um regntím-
ann. Það verður að gera eitt-
hvað fyrir þessi börn, annars
farast þau, ef til vill eru þau
nú þegar glötuð.
— Ef til vill reyndi ég ekki
nóg til að bjarga Hung, sem
Framháld á bls. 45.
inn laus, vegna þess að hann
reyndi að fremja sjálfsmorð.
Nokkrum dögum seinna var
þessi drengur liðið lík, hann
hafði orðið undir vörubíl, vegna
þess að hann var svo fatlaður
að hann gat ekki forðað sér.
Hann var aðeins sextán ára.
„Það getur enginn gert sér í
hugarlund hvað þessi börn eru
búin að ganga í gegnum, segir
Dick. — Og þess vegna get ég
ekki hugsað mér að yfirgefa
þá, fyrr en ég veit að þeir hafi
sæmileg lífsskilyrði.
En þess verður víst langt að
bíða, vegna þess að mannslífin
eru ekki hátt metin í Vietnam.
Siðspillingin í Saigon er með
slíkum endemum að ekki er
hægt að lýsa því.
Dick er undrandi yfir því hve
hinir auðugu láta sig litlu skipta
eymdina, sem þeir geta ekki
komizt hjá að sjá og vita um.
Oft koma fyrir nokkuð kát-
broslegir atburðir, eins og þeg-
ar ein af fínu frúnum úr sendi-
ráði Bandaríkjanna kom í
heimsókn í hreysið við Pham-
Ngu-Lao. Ilmurinn frá henni
smaug út í hvert horn og hún
hældi Dick á hvert reipi. „How
loyely", skríkti frúin, „dásam-
í Saigon einni eru yfir 30.000 götudrengir, sem enginn skiptir sér af og þeir ciga ekki í nein hús að venda.
Þeir sofa þar sem þeir eru staddir, stundum á kyrrstæðum vélhiólum.
34. TBL. VIKAN 11