Vikan - 24.08.1972, Blaðsíða 45

en þeir skoða sjálfa sig á mynd-
segulbandi strax að aflokinni
æfingu og sjá hvar helztu gall-
arnir eru: „Við hlustum til að
vita hvar við getum gert bet-
ur. Kannski komumst við að
því, að allt sem við spiluðum
gerðum við á röngum forsend-
um. Áheyrendur voru í allt
öðru skapi en við, og svoleiðis
getur náttúrlega ekki gengið á
meðan við erum að spila fyrir
fólk. En það er ekki sárt að
hlusta á svoleiðis tónleika aft-
ur. Við lærum ekki einungis
um hljóðfæraleik, heldur einn-
ig um upptökutækni.“
Og það sem Grateful Dead
vilja helzt gefa áheyrendum
sínum á plötum og tónleikum
er gott skap og góðar víbra-
sjónir. Til að tala fyrir sjálfan
sig eingöngu, þá er nóg um
góðar víbrasjónir á plötunum
þeirra, til dæmis Working-
man's Dead og þá ekki síður á
sólóplötu Garcia's, sem ber
nafn hans. í staðinn fyrir að
fara í Sigtún, Sjallann, Al-
þýðuhúsið, Tónabæ, bíó, fyllirí
eða hvað sem er, þá færi betur
að kaupa eina plötu með Grate-
ful Dead fyrir hálfvirði upp-
talins. Kannski tækist að upp-
lifa eitthvað af goðsögninni.
☆
AMERIKUMAÐUR
1 SAIGON
Framhald af bls. 11.
var sá fyrsti og kom mér út í
þetta, segir Dick. — É'g veit
að hann er ekki raunverulega
vondur. Hann er nú örugglega
kominn á aðrar brautir, brýtur
meira af sér og verður dæmd-
ur til meiri refsingar. En það
er eingöngu vegna þess, sem
stríðið hefur gert honum.
I HOMI
NÆTURINNAR
Framháld af bls. 35.
snögglegu veikindum, greip
hann strax ákveðinn grunur:
meltingartruflun, höfuðverkur,
skjálftaköst, krampi, and-
þrengsli, fölnað hörund . . .
Vitanlega gat þetta allt verið
afleiðing af lifrarsjúkdómi, og
þurfti ekki að standa í sam-
bandi við hvarf eiturs, sem
veldur þessum sömu einkenn-
um. Hann vissi ekki þá, að
Vera þekkti dr. Albers. Grun-
ur hans var ekki annað en
grunur. Hann sagði því ekkert,
því það að koma upp um Veru
var ekki í samræmi við fyrir-
ætlanir hans. En þetta atvik
gaf honum fyrstu upplýsing-
arnar og það einstæðar upp-
lýsingar. Nú var ekki lengur
um að villast.
Það var furðulegt og næst-
um gremjulegt, að Vera, með
alla sína greind, skyldi hafa
vanmetið greind hans og njósn-
arhæfileika. Hann hefði bein-
línis orðið að hafa undirmáls-
greind til þess að rekast ekki á
sannleikann. Til dæmis var,
meðal skjala hans, skýrsla um
viðtalið við skógarhöggsmenn-
ina. Aðeins Vera, eða óþekkta
persónan (og þrátt fyrir klaufa-
lega tilraun hennar, áreiðan-
lega ekki móðir hans!) gátu
hugsanlega hafa skorið á ístaðs-
ólina, og laumað sprengjunni
inn í bílinn, en hvað tréð
snerti, var þriðji möguleikinn
til. Eins og brátt kom í ljós,
höfðu skógarhöggsmennirnir
sjálfir fellt tréð þá um morg-
uninn. Vera hafði bara rekizt
á það af tilviljun. Þær eru all-
ar eins: þær fara að oftreysta
sjálfum sér og halda að mönn-
um sjáist yfir það auðsæjasta.
Veru tókst aðeins í eitt sinn að
blekkja hann til fulls. Hann
hafði í fyrstunni trúað henni
um samband hennar við Timo-
thy. Þá hafði hann orðið skelfd-
ur, af því að það kollvarpaði
öllum kenningum hans. En
hann hafði fljótlega áttað sig
aftur.
Robert greip símann og valdi
númer.
— Heima hjá Reeder. Það
var stúlkan, sem svaraði.
— Dellmer hér. Get ég tal-
að við prófessorinn?
— Því miður er prófessorinn
ekki heima.
— Lofið mér að tala við
frúna.
Þögn, en svo heyrðist róleg
rödd hennar. — Góðan dag-
inn, dr. Dellmer. Er það satt,
sem maður er að heyra, að þér
séuð að yfirgefa okkur? Hann
heyrði hringla í armböndunum
hennar.
— Já, ég verð að fara burt.
— Við söknum yðar. Allir
vita, hve fær þér eruð.
— Það kemur maður í manns
stað.
— Vafalaust. Það er allt fullt
af duglegum ungum mönnum.
Hún hló silfurskæra hlátrin-
um sínum.
— Er stúlkan ennþá inni hjá
yður?
— Nei, hún er nýfarin út.
— Getum við hitzt í kvöld?
— Ég held ekki, Robert.
— Nei, þú hefur aldrei hald-
ið það. En þú hefur samt kom-
ið, öll þessi ár.
— Ég fyrirleit sjálfa mig
fyrir það, sagði hún gremju-
lega.
í huganum sá Robert hana
frammi fyrir sér, með ljósa
hárið greitt aftur af kúptu enn-
inu, en augun skyggð af fyrir-
litningar-skuggum.
— Ég veit það.
— Veizt það? Ég lét aldrei
á því bera.
— Já, það heldur þú, en
gleymdu því ekki, að ég er geð-
læknir. Þú barðist hetjulega. Þú
varst sterk, en ástríðan var
sterkari. Og það var töfrandi
að sjá þig lúta í lægra haldi.
— Þú ert með kvalalosta.
Robert brosti.
— Hittumst við í kvöld? í
í síðasta sinn.
— Nei, sannarlega ekki, Ro-
bert. Hvað verður um húsið?
— Ég hef þegar selt það.
Mundirðu kæra þig um hús-
gögnin?
— Nei. Úr því að Vera kaus
að deyja, gæti ég ekki litið á
þau oftar. Þú verður líka að
taka aftur við armböndunum.
Þau voru keypt fyrir hennar
peninga, og voru alltof dýr.
Þetta var líka alger óþarfi. Ég
er ekki launuð hjákona.
— Kemurðu eða kemurðu
ekki?
— Ákveðið ekki. Nú geturðu
losað þig við lélega bílinn þinn
og keypt þér annan betri. Þó
þú komir til að kveðja, verð
ég ekki heima. Ég kunni ágæt-
lega við Veru. Augun hennar,
Robert! Þessi biðjandi, sorg-
bitnu augu! Ég þoldi beinlínis
ekki að horfa á hana. Eg hef
þjáðst hræðilega, en dauði
hennar hefur gert mig frjálsa.
Ég óska þér alls hins bezta.
— Lisa, bíddu! æpti hann. —
Mona Lisa- því að það hafði
hann skírt hana á viðkvæmum
stundum — vegna þess, hve
órætt brosið hennar var.
En hún hafði þegar lagt sím-
ann á . . . Dásamlegt leikfang
þessi kona. Þessi blekkjandi
hreinlífisrödd og þessi stráka-
legi líkami hennar! Þetta hafði
verið skemmtilegt samband —
án tára, án rifrildis, án vona
eða skuldbindinga, án hættu.
Sérlega yndislegt. En þarna
gat orðið breyting á. Hingað
til hafði hún verið ófáanleg til
að leggja þjóðfélagsstöðu sína
í hættu eða missa hana. Þó
voru nú Halensee-milljónirnar
þungt lóð á metaskálunum. Það
var betra að draga sig í hlé í
tæka tíð.
Robert sendi uppsögn sína.
Margir höfðu alltaf haft andúð
gegn honum. einkum glæpa-
vitfirringar, og þó sér í lagi
konan hans. Þetta hafði honum
dottið í hug meðan á stóð rétt-
arhöldunum yfir Rosemarie
Halensee, og svo hafði þetta
orðið að úthugsaðri ráðagerð.
Strax við byrjunarrannsóknirn-
ar höfðu grunsemdir hans,
styrkzt og orðið að vissu. Hann
brosti þegar honum datt í hug,
hve barnalega Vera hafði lýst
þessari gagnsæju fjarverusönn-
un, sem hann hafði sjálfur lagt
upp í hendurnar á henni: það
hefðu ekki liðið nema sekúnd-
ur áður en Weber sá móður
hennar. Já, það er svei mér
hægt að vera fljótur að hverfa
í skógi!
Þetta hjónaband hans við
sjúka konu hafði verið þreyt-
andi. Eins og allir glæpamenn,
var hún Eifskaplega hégóma-
gjörn. Það hafði orðið að beita
mörgum sálfræðilegum brögð-
um, til þess að koma henni til
að rífa niður þessa upphöfnu
persónu sína. Það var nú meiri
þrautin!
En það hafði borgað sig. Nú ■
var hann forríkur maður. Hann
skyldi skoða heiminn, en í þetta
sinn í heilbrigðum og glöðum
félagsskap. Lífið var girnilegt.
En hann hafði nú samt ekki
fært fórnina vegna peninganna
einna saman. Réttlætiskennd
hans var líka fullnægt. Robert
Dellmer var ofstækisfullur rétt-
lætisdýrkandi. Hann hafði leitt
þetta margfalda morðkvendi
áleiðis til réttlátrar refsingar.
Vera hafði hikað andartak
frammi á hengifluginu, því að
hún var ekki eins hugrökk og
hún hafði sjálf haldið. Hún var
ekki jafnsterk og móðir henn-
ar. Að lokum hafði Robert orð-
ið að hjálpa henni ofturlítið til
— hann hafði hrint henni fram
af brúninni.
(Sögulok).
•u-*’1
— Já, ég hef haft nokkra
sjúklinga með þennan sjúk-
dóm, en þeir eru allir dánir!
34. TBL. VIKAN 45