Vikan - 24.08.1972, Blaðsíða 42

skýrslu Partingtons, að vélin
hefði lent rétt, en slðan steypzt
kollhnls, og hefðu skrúfublöðin
brotnað við veltung.
Aðspurður, hvort sllk slys væru
algeng, svaraði Wentworth, að
ekki gætu þau talizt það, en þó
hefði hann vitað um tvö eða þrjú
sllk slys I seinni tið, sem eftirlits-
maður. Ef flugmaðurinn beitti
stýritækjunum ofmjög fram I
lendingu, væri hætta á því, að
vélin ræki nefið I jörðina og ef svo
færi, mundi kastið á henni fleygja
henni fram yfir sig. Þar sem
þarna væri um að ræða renn-
sléttan völl, væri sér nær að
halda-, að flugmaðurinn hefði
misbeitt stýrinu, með þeim af-
leiðingum, að vélin hefði steypzt.
Sýnilegt væri, að hún hefði verið á
talsverðri ferð, þegar hún
steyptist á jörðinni. Benzlnlekinn
stafaði frá gati, sem komið hafði
á geyminn við áreksturinn.
Wentworth höfuðsmaður
kvaðst hafa sannfært sig um, að
Vilmaes hefði verið útlærður
flugmaður. Einnig hafði hann
fengiðskeyti frá Bruxelles um, að
vélin hefði komið þangað um há-
degi þann 2. júli. Partington hafði
sagt honum, að hún hefði lagt af
stað klukkan 7 um morguninn.
Flugið hafði þvl tekið um 5
klukkustundir, sem mátti teljast
hæfilegt, miðað við vélina og
vegalengdina.
Flugmaðurinn hafði farið af
flugvellinum, en komið þangað
aftur, skömmu fyrir klukkan 10
að kveldi. Þar hafði hann spurt
um veðurútlit, og heyrði, að það
væri gott, en þö hvass vestan-
vindur sunnantil á Norður-
sjónum. Hann vissi, að það
mundi tefja fyrir sér, en hins-
vegar gerði það ekki til, þar sem
hann vildi ekki lenda I dimmu,
hvort sem var. Hann lagði þvl af
stað frá Bruxelles kl. 10 og ætlaði
að lenda um kl. 4 næsta morgun.
Skjöl þau, er fundust á flugmann-
inum, voru að öllu leyti I lagi.
Nú var vitnaleiðslunni lokið og
dómarinn tók að gefa yfirlit, sem
var óþarflega langort. Hann gat
þess, að enn hefði engin grein
verið gerð fyrir þvi, hversvegna
hinn látni hefði allt I einu tekið
það I sig að snúa tafarlaust aftur
til Englands, en ástæðan hlaut að
vera sú, að hann hefði frétt eitt-
hvað, eftir að hann kom til
Bruxelles, sem gerði það nauð-
synlegt, og meira að segja að
fljúga að næturlagi. Það virtist
styrkja þessa tilgátu, að hann
hafði veifað til Partingtons, eins
og hann hefði eitthvað árlðandi að
tilkynna honum. Hvað það var,
yrði sennilega aldrei vitað, enda
væri það þessu réttarhaldi óvið-
komandi. Orsökin til slyssins
væri augljös, af vitnisburðum
þeim er fram hefðu komið.
Sennilega hefði ungi maðurinn
verið svo ákafur að flýta sér að
tala við húsbónda sinn, að hann
heföi ekki gætt nægilegrar var-
kárni við lendinguna, og því farið
sem fór.
Dómarinn talaði enn um stund,
óþarflega langort, en að llkindum
ætlað fréttariturum blaðsins þar
á staðnum, og kvað loks upp þann
úrskurð að maðurinn hefði látizt
af slysi, sem ekki væri hægt að
kenna neinum öðrum um.
Everley fulltrúa létti sýnilega,
þegar þetta var loks á enda.
— Það var nú það, tautaði hann
við sjálfan sig.
3. kafli.
Þegar Everley loksins slapp út
úr hinu kæfandi andrúmslofti I
veitingahúsinu, sá hann Heath
lækni, sem var að tala við nokkra
þorpsbúa þar úti fyrir. Læknirinn
var mjög vinsæll maður I
Quarley-þorpi og alltaf til I að
skrafa við hvern, sem hann hitti.
Þetta vissi Everley og ætlaði þvi
að láta sér nægja að kinka til hans
kolli og komast að bilnum slnum.
En Heath læknir losaði sig við
mennina og kom til hans. — Ég
var að biða eftir þér, sagði hann.
— Þér liggur vonandi ekki svo
mikið á til Waldhurst strax? Þú
getur eins vel komið til mln og ég
skal gefa þér te eða viski, hvort
sem þú heldur vilt. Sjálfur þarf
ég að fá einhverja hressingu, ef
ég á að halda lifi.
Everley hikaði. Hann vissi, að
ef hann gæfi lækninum þetta færi
á sér var ekki vist, hvenær hann
slyppi frá honum aftur. — Þakka
þér fyrir, læknir, en ....
— Vitleysa! greip læknirinn
fram I. — Ég sé alveg, að þú
hefur ekkert áriðandi fyrir stafni.
Komdu nú!
Hann leiddi fulltrúann með sér,
næstum með valdi, og dró hann
inn I húsið sitt, sem var vistlegt
og var eKki nema I nokkurra
skrefa fjarlægð þaðan sem þeir
stóöu.
— Gerðu svo vel! sagði hann og
setti viskl og sódavatn fyrir gest
sinn — Fáðu þér nú einn. Ég er
viss um, að hvaða læknir, sem er,
mundi fyrirskipa þér einhverja
hressingu, áður en þú færir að
aka til Waldhurst. Þetta var
heldur ekki loftslag I salnum
þarna I knæpunni, eða hvað
fannst þér? Ég var að búast við,
að liði yfir einhvern á hverju
augnabliki.
Everley blandaði sér I glas og
smakkaði á drykknum með
ánægjusvip.
— Það er ekki nema satt,
læknir! Ég held mér hafi ekki
orðið I annan tlma heitara á
ævinni. Ég hlýt að hafa létzt um
ein tlu pund á þessum tveim
klukkutímum.
Læknirinn leit á risavaxinn
skrokk fulltrúans og skríkti. —
Það hefði nú ekki skaðað þig
neitt, sagði hann. — Jæja, en nú
er þetta allt afstaðið, sem betur
fer. En þetta er meira umstangið
áður en hægt er að koma mann-
greyinu kristilega I jörðina. Mér
fannst alveg greinilegt, hvernig
hann dó, og alveg óþarfi að eyða
svona mörgum orðum að þvi.
— Það er ekki nema satt. Það
er nokkurnveginn greinilegt,
hvernig vélin hefur steypzt.
Mannauminginn hlýtur að hafa
beitt stýrinu eitthvað vitlaust.
Annars er það ótrúlegt, að vanur
flugmaður geri slíkar vitleysur.
En var hann ekki eitthvað ör-
geðja? Ég þekkti hann aldrei
sjálfur, meðan hann lifði.
VIÐTAL VIÐ
GRÁSLEPPUKARL
Framhald af bls. 28.
Við sigldum enn á milli og
hirtum úr netum. 1 allt hafa þetta
sennilega verið svona 40-50 fiskar
sem fengust i þessum túr og sömu
sögu var að segja af hinum grá-
sleppukörlunum, Jóni I Görð-
unum og öðrum, sem ég kann
ekki að nefna. Björn sigldi upp að
þeim og kallaðist á við þá: „Nei,
ekki nokkur andskotans fiskur.
Það er fjandans brimið, ekki bein
að fá.”
Sjálfur heyrði ég minnst af þvl
sem þeir sögðu, vélarskellirnir
yfirgnæfðu það, en Björn talaði
við kollega sina jafnvel þegar við
vorum komnir 1 15-20 metra fjar-
lægð frá þeim. Sá ókunni sagði
eitthvað og glotti við og Björn hló
dátt, æfingin skapar meistarann.
„Það var gaman að fást við
þetta á meðan nóg var veiðin”,
sagði Björn á leiðinni I land. „í
góðu veðri var þetta alveg stór-
flnt, þá fór maður út um fjögur-
leytið á morgnana og keyrði þetta
bara eins og I strætó. Nú er tlðin
bara yfirleitt svo slæm, að ekkert
fiskast.”
Og ekki fitnar Björn á Bjarna-
stöðum, fornu stórbýli á Grims-
staöaholtinu, I dag. Allavega ekki
af grásleppu. En aðra daga veið-
ist sæmilega og nóg til þess, að
Björn situr inni yfir vetrarmán-
uðina með konu og börnum,
dyttar öðru hverju að kofa sinum
og horfir út á miðin. A meðan er
afli hans etinn með góðri lyst bæði
á Islandi og I Belgiu, sjálfsagt
vlðar, saltaður og hertur.
Það var komið hádegi þegar við
komum I land og haninn var enn
að gala. Hann stóð bisperrtur
innan um hænurnar, sem trltluðu
I kringum kofana, en forðaði sér
þegar ég ætlaði að skoða hann
nánar. Grásleppurnar ætluðu aö
skoða net Bjössa á Bjarnastöðum
nánar og tókst það.
ó.vald.
42 VIKAN 34. TBL.