Vikan - 24.08.1972, Blaðsíða 26

Ekki
fitnar Björn
ídag
Björn átti nokkur net i mynni Skerjafjarðar
og Öiínur suður i Hafnarfirði.
Fyrst ætlaði hann þó að leggja nokkur
til viðbótar og ákvað
að byrja rétt suður af Gróttu.
,,Maður verður að passa að vera vel i
flútti við húsið þarna,” sagði hann og benti.
,,Það má helzt ekki fara fyrir Esjuhornið.”
TEXTI: ÓMAR VALDIMARSSON MYNDIR: SIGURGEIR SIGURJÓNSSON
Morgunninn var eins fagur og
hægter aðhugsa sér. Sólin skein I
austri, fuglar sungu, varla
bæröist hár á höfði og ekki nema
einstaka ský hékk slyttingslega
úti við sjóndeildarhringinn.
Þegar mig bar að skúrum grá-
sleppukarlanna við Ægisiðu var
einn báturinn að leggja frá, i
honum voru karl og kona. Þau
litu upp og horfðu forviða á
manntnn með bankastjóra-
töskuna en létu sér svo fátt um
finnast og sigldu frá landi.
Klukjkan var ekki nema sjö og á
slaginu gól hani einhversstaðar i
nágrenninu. Þaðvar alls ekki svo
skrítið á meðan maður snéri út að
sjónurr — skúrar grásleppukari-
anna rr inna ekki á nokkurn hátt á
stórborg eða hina svokölluðu sið-
mennirgu — en snúi maður sér á
hæli blasa við skipulagðar raðir
steinkassa með steingirðingum,
allt i kring. Þá er undarlegt, svó
ekki sé meira sagt, að heyra hana
gala klukkan sjö að morgni.
,,Það hefur svo sannarlega
mikið breytzt hérna siðan ég
byrjaði að fara á sjóinn hér”,
sagði við mig gamall maður
nokkrum dögum áður, þegar ég
kom á Ægisiðuna þeirra erinda að
hitta Björn frá Bjarnastöðum,
grásleppukarlinn, sem ég ætlaði
nú með i róður. Gamli maðurinn
sem4alaði--var eitthvað að dytta
aö kofanum sinum þegar mig bai
að og i lúnum augunum blikaði
enn glóð, sem minnti mig ósjálf-
rátt á Suðurnesjamannakvæði
Ólinu Andrésdóttur. „Þegar ég
man fyrst eftir þessu hérna,” hélt
gamli maðurinn svo áfram,
„voru hér tún upp um allt, þá
■ voru hér stórbýli. Nú er ekkert
eftir af þeim nema Garðarnir”,
og hann benti suðureftir heim að
Görðum. „Jón i Görðunum og
Bjössi á Bjarnastöðum eru þeir
einu, sem enn fást eitthvað að
ráði við grásleppuna. Og Bjössi
sá eini, sem gerir ekkert annað,”
bætti hann svo við.
„Saknarðu gömlu bæjanna?”
spurðiég. „Vildirðu að þessi nýju
steinhús væru horfin?”
Hann snýtti sér hressilega.
„Fjandakornið!” sadði hann.
„Nei, það vildi ég svofsannarlega
ekki. Það voru bölvaðir kofar.
Þá held ég að þaðlsé einhver
munur á þessum Húsum”, og
hann sveiflaði hendinni i stóran
boga, sem tók yfir; alla Ægi-
slöuna, stór húsin með stórum
Á milli lagna þarf að róa — og er af
görðum og stórum bilum fyrir
utan. „Þessir litlu kofar voru is-
kaldir, ljóslausir og þröngir ... Og
svo voru þeir svo andskoti ljótir! ”
A þessum fall^ga morgni stóð
ég við sama kofann og beið eftir
Birni Guðjónssyni, sjómanni frá
Bjarnastöðum, sem nú býr i einu
húsanna við Ægisiðuna. Hann lét
ekki biða lengi eftir sér, þvi ég
var vakinn af hugrenningum
minum þegar djúp karlmanns-
rödd sagði: „Er þetta kannski
nýi hásetinn?”
Það tók ekki langan tima að
setja bátinn á flot. Björn setti
taugina úr honum í Broncoinn,
sinn og lét bátinn renna niður
eftir brautinni, ryðguð er hún að
vlstí, en gerir sama gagnið og
glansbrautirnar á Arnarnesinu.
Kojnin var gola og Björn sagði að