Vikan - 24.08.1972, Blaðsíða 38

„Að hverju dáist hann Francois
mest hjá yður?”
„Ætli honum geðjist ekki jafn-
vel að öllu ...”
„Ætlið þér að giftast honum?”
„Það hefur hann alltaf viljaö.
Hann hefur alltaf verið að skrifa
mér og hefur fengið mig til að lofa
þvi að biða eftir sér. Þess vegna
er það nú, sem ég hef hagað mér
eins og siðsöm telpa i Paris. En
þetta er nú vist þreytandi að
hlusta á”.
„Ekki þreytir það mig. Ég hef
aídrei talað svona við neina unga
franska stúlku fyrr, og þér verðið
vafalaust sú eina, sem ég tala
þannig við. Ætli ég komi ekki
framvegis til með að dæma þær
allar eftir yður ...?”
„Þá ábyrgð er ég mjög ófús að
taka á mig”.
„Það er nú um seinan að skor-
ast undan þvi. Ég hef notið mjög
yndislegs kvölds, og það á ég yður
að þakka”.
„Það sama get ég sagt”.
Þau lyftu glösunum.
„Skál fyrir hamingju yðar!”
„Og skál fyrir yðar!”
„Við látum þá æskuár yðar
vera gleymd og grafin”.
„Ætli það sé nú ekki kominn
timi til þess”.
Seinna um kvöldið lagðist bát-
urinn að Solferinobakkanum.
Þau stigu upp i bflinn og óku hægt
eftir götunum, þar sem enn var
slangur af fólki. Aimée var öll
önnur en hún var vön að vera og
botnaöi ekkert i þvi. Hún hafði
svaraðbeinskeyttum spurningum
þessa alvarlega manns með opin-
skárri játningum en hún heföi
svarað.sjálfri sér.
„Mikið mundi mig langa til að
dansa núna”, sagði hún.
Og eins og til aö afsaka tilmæli
sin, lagöi hún höndina á bflstýrið
viö hönd Péturs og dró hana ekki
að sér, þó hann gældi við fingur
hennar.
Klukkan 6 um morguninn óku
þau um Boulogneskóginn. Aimée
hallaöi sér aftur á bak i sætinu og
horföi á trjákrónurnar llða fram-
hjá, þar sem þær bar við ljós-
gráan himininn. Hún hafði liöið
áfram I ljúfum dansi I örmum
manns, sem hún gat ekki sagt, að
hún heföi þekkt daginn áður. Hún
haföi hlegið og verið hamingju-
söm. Þau höfðu eytt heilli nótt
með fullmikilli léttúð. Hás rödd
hans hafði nægt til þess, aö
stúlkan hafði gleymt stað og
stund. Allt hafði virzt svo dásam-
lega auðvelt I návist hans. Hún
hafði notið þess að láta dekra við
sig, hún, sem haföi unnið fyrir sér
við nám sitt með kennslu, hún,
sem aldrei hafði heyrt móður slna
tala um annað en sparneytni,
hún, sem átti aö giftast Francois
landmælingamanni i Bamako.
En núna — i morgunsárinu —
komu eftirköstin. Hátlðastundir
eru alltaf of skammvinnar.
Stúlkan fann til höfuðverkjar af
MIÐAPRENTUN
Takiö upp hina nýju aðferð og látið prenta
alls konar aðgöngumiða, kontrolnúmer, til-
kynningar, kvittanir o.fl. á rúllupappír. Höf-
um fyrirliggjandi og útvegum með stuttum
fyrirvara ýmis konar afgreiðslubox.
LEITIÐ UPPLÝSINGA
HILNIR hf
Skipholti 33 - Sími 35320
eintómri þreytu. Þau komu að
litlum vínveitingastað við ár-
bakkann. Hann var opinn vegna
sjómannanna. Þar settust þau
við litið borð og hresstu sig á
brennheitu kaffi án þess að mæla
orð frá vörum. Paris var að
vakna og umhverfið að verða
krökkt af fólki á' hjóli, i strætis-
vögnum og hópum, sem komu
upp úr neðanjarðarlestunum.
Þegar þau stigu aftur upp I bilinn,
hallaði hún örþreyttu höfðinu að
öxlinni á Pétri og lokaði aug-
unum. Hann tók aftur til máls, og
hún heyrði orð hans'milli svefns
og vöku, en varð þess naumast
vör, þegar vagninn nam staðar/
Samt fann hún, að maðurinn
strauk enni hennar ástúðlega.
„Nú eiga litlar stúlkur að fara
að hátta”, sagði hann.
Hún heyrði sjálfa sig malda I
móinn með þvi að segja, að hún
væri ekki lengur litil stúlka, en
hann þaggaði niður I'henni með
kossum. Andardráttur hans var
mettaður léttum tóbaksþef, en
ilmurinn af honum hafði löngu
heillað hana. Hún opnaði augun
og sá andlit með smáhrukkum
kringum augun og djúpum við
munnvikin. Hún hagræddi með
fingrunum silfurgráum hárlokki,
sem stóð út I loftið fyrir ofan
eyrað á manninum.
„Ætlið þér að koma aftur I októ-
ber?”
„Ég veit það ekki, ef til vill”.
„Lofið mér þvi”.
„Ég þori ekki að lofa þvl, en
mig langar til þess”.
Hún staönæmdist v'ið útidyrnar,
þar sem hún bjó, meðan hún
horfði á stóra bílinn beygja niður
á Soufflotgötu. Þegar hann var
horfinn, fékk hún ákafan hjart-
slátt. Hún tók lykilinn sinn af
spjaldinu og flýtti sér upp I her-
bergið sitt. A gólfinu stóðu tvær
opnar ferðatöskur. Hún lokaði
þeim með fætinum, háttaöi i
skyndi og fleygði sér upp I rúm,
ekki til að flýja hugsanir sínar,
miklu fremur til að reyna að
höndla brot af þeirri hamingju,
sem nú var liðin hjá.
Klukkan var orðin 3, þegar
Aimée kom til sendiráðsins. Það
var óveður I lofti. Fótmál stúlk-
unnar var öruggt, og eins og til að
sannfæra sjálfa sig, endurtók hún
isifellu: „Ég kem aftur, ég kem
aftur”. t töskunni hennar lá bréf,
semkvaldi hana.Það var seinasta
bréfið, sein Francois haföi
skrifað henni, áður en hann kom
heim. Hann minntist þar á allt
það, sem þau ættu að gera, alveg
eins og þau höfðu áður gert:
skreppa I ferðalög á hjóli, synda.I
Leiru. (Hann vonaði, að hún væri
oröin betur synd en áður, svo að
hann þyrfti ekki að bjarga henni
frá drukknun.) Hann minntist á
stundirnar, sem þau ættu að verja
til þess að segja hvort öðru frá
öllu ... og að þau ættu að gifta sig
næsta haust... Bréfið þjáöi hana.
38 VIKAN 34. TBL.