Vikan - 24.08.1972, Blaðsíða 16

KONAN í
SNÖRUNNI
Ný og spennandi framhaldssaga eftir Bruce Graeme
Fyrsti hluti.
Þegar vélin stöðvaði hreyfilinn, svo að ekki var
vafi á þvi, að hún ætlaði að lenda,
flýtti ég mér út úr vinnustofunni. Hann hlýtur
að hafa séð mig, þvi að hann veifaði
til min, eins og honum væri eitthvað mikið
niðri fyrir, svo að ég hélt, að hann hefði
einhver mikilsverð skilaboð að flytja mér.
Hann lenti svo, en þegar vélin hafði runnið
nokkur skref, sá ég mér til skelfingar....
I kránni, sem var aðal-sam-
komustaðurinn I smáþorpinu
Quarley i Essex, stóð yfir réttar-
hald ilt af andláti André Vilmaes,
sem sagður var belgiskur aö upp-
runa. Þetta var á brennheitum
jiilidegi, og dalurinn yfirfullur af
kófsveittum þorpsbúum. Everley
fulltrili, sem hafði komiö frá
Waldhurst, af þessu tilefni,
þurrkaði ennið á sér, svo að litið
bar á og bölvaði í hljóöi dómar-
anum, en honum virtist ekkert
liggja á að hefja réttarhaldiö.
Þó var það svolitil bót I máli, aö
dómarinn hafði ekki talið þörf á
þvi aö kveðja saman kviödóm.
Þá var siður hætta á óþarfa
töfum, og nokkur likindi til þess,
að réttarhaldinu yröi lokið, áður
en Everley lægi dauður af hita-
slagi. Honum fannst það óþol-
andi, að dómarinn virtist bein-
linis njóta hitans, sem allt ætlaöi
að drepa, og ekkert þurfa að flýta
sér að ljúka réttarhaldinu.
Loks kom þó að þvi, að dómar-
inn yrði tilbúinn og fyrsta vitnið
var kallað fyrir. Þetta var maður
að nafni Charles Partington, 47
ára að aldri, til heimilis i Quarley
Hall. Aðspuröur um atvinnugrein
slna, kvaðst hann fást við vis-
indarannsóknir.
Partington bar það fram, að
likið væri af André Vilmaes, sem
var flugmaöur og vann hjá
honum til dauöadags. Hinn látni
hafði veriö hjá honum i tvö ár og
reynzt vel I þjónustunni. Hann
hafði fengið skipanir um aö fara
varlega og hafði ætið hlýtt þeim
skipunum út i æsar.
Dómarinn lagaði á sér gler-
augun og leit á Partington meö
athygli. — Skil ég það rétt, að þér
eigið sjálfur flugvél, hr. Par-
tington?
— Já. Mér finnst hún þægi-
legasta tækið til að komast ferða
minna. Ég hef samband^vtð ymsa
menn, sem vinna á sama sviði og
ég, og þarf þvi talsvert oft að
ferðast. Hinsvegar er ég ekki út-
lærður flugmaður sjálfur og hef
þvi orðið að hafa mann til aö
stýra vélinni.
— Það er þá svo aö skilja, að
Vilmaes hafi veriö einskonar bil-
stjóri hjá yður?
— Já, ef þér óskið að kalla þaö
svo. Hann varaf góðum ættum og
vel menntaður, og ég skoöaöi
hann miklu fremur sem félaga
minn en sem hjú mitt.
— Dauöi hans hefur þá verið
yður mikið hryggðarefni, hr.
Partington. Viljið þér nú skýra
frá þvi, hvernig hann bar að
höndum?
— Til þess verð ég fyrst að
skýra, hvernig húsum er háttaö
þarna I Quarley Hall. Aðalhúsið
stendur eitt fyrir sig, hér um bil
milu vegar frá þorpinu. Upp að
þvi liggur braut frá veginum, og
viö endann á þeirri braut er dyra-
varðarbústaöurinn. Ég hef engan
sérstakan dyravörð og þessvegna
bjó Vilmaes I þessum bústað.
Handan við húsið og garðinn er
engi. Þar er — I þvi horninu, sem
næst er húsinu — sérstök bygging,
sem ég nota fyrir vinnustofu, en
svo aftur handan við engið er
flugvélarskúrinn, og áfast við
hann Ibúð vélamannanna, sem
lita eftir vélinni. Sjálft var engið
sléttaö vandlega, til þess að nota
þaö fyrir flugvöll og lendingar-
stað. Ég hef hér með mér upp-
drátt I réttum hlutföilum, sem
getur gefið hugmynd um af-
stöðuna.
Hr. Partington rétti fram
samanvafða teikningu, sem dóm-
arinn tók og athugaöi gaumgæfi-
lega. — Já, þetta virðist greini-
legt, hr. Partington, sagði hann.
— En segiö nú nákvæmlega frá
þvi, sem geröist I gærmorgun.
— 1 gærmorgun, 3. júli, var ég
að vinna i vinnustofunni minni.
Ég og systir min, sem hjálpar
mér við tilraunirnar, komum
þangað laust fyrir klukkan f jögur
— Þér virðist vera morgun-
maður meira en I meöallagi,
sagöi dómarinn. — Eruð þér
vanur að vinna á þessum tima
sólarhringsins?
Partington hleypti ofurlitið
brúnum, er þannig var tekið fram
i fyrir honum. — Sá timi, sem ég
get notað til rannsóknanna, fer
mest eftir þvi, hvernig loftið er,
svaraði hann. — Til dæmis er
nauðsynlegt, að rafmagnstrufl-
anir séu sem allra minnstar, og
enginn titringur, og aö sól og
tungl séu helzt undir sjóndeildar-
hringnum. Bezti tlminn er þvl oft
eldsnemma á morgnana, að
sumarlagi, eins og var I gær.
Þessi skýring kom dómaranum
sýnilega eitthvað á óvart, og hann
Iét sér nægja að kinka kolli,
alvarlegur á svip. — Mér skilst
þá, aö þér hafiö unnið I vinnustofu
yöar frá þvl klukkan um fjögur og
áfram?
— Já, rétt. I gærmorgun kom
sólin upp klukkan 4.50, og þá hefði
ég ekki getað haldiö tilraununum
mlnum áfram lengur I það
skiptið. Og ég var llka I þann
veginn að hætta, þegar áhöld min
sýndu titring, sem ég gat ekki
gert mér neina grein fyrir. En
eftir eina eða tvær minútur heyröi
ég I flugvél, og komst brátt að þvi,
mér til mestu furðu, aö hún nálg-
aöist flugvöllinn hjá mér.
— Sáuö þér vélina eftir því sem
hún nálgaðist? spurði dómarinn.
— Nei. í vinnustofunni eru
gluggahlerar, sem loka alla birtu
úti, og þeir voru fyrir gluggunum.
— Þér undruöust þegar þér
heyrðuð til vélarinnar? Þér áttuð
þá ekki von á henni?-
— Þá hefði ég ekki verið að
vinna I vinnustofunni, ef svo hefði
veriö. Lofttruflanir frá
flugvélum, og það þótt þær séu
langt I burtu eru nægilegar til
þess að gera tilraunir mlnar
ómögulegar.
Daginn áður en þetta gerðist. — i
fyrradag, 2. júlí — haföi Vilmaes
farið I sumarleyfið sitt. Ég haföi
lánaö honum vélina og hann
sagðist ætla að finna skyldfólk
sitt, nálægt Bruxelles. Og sama
daginn fékk ég skeyti frá
Bruxelles, að hann væri kominn
þangað heilu og höldnu.
Vilmaes átti ekki aö koma heim
fyrr en þann 10., og ég hafði enga
tilkynningu fengið um, að hann
ætlaöi að koma fyrr. Og úr þvi
vélin átti að verða að heiman
þennan tlma, hafði ég gefiö véla-
mönnunum, Taylor og Baine,
fararleyfi. Nú þegar vélin stöðv-
aði hreyfilinn, svo að ekki var
vafi á þvi, að hún ætlaði að lenda,
flýtti ég mér út úr vinnustofunni.
Sólin var rétt að koma upp og ég
16 VIKAN 34. TBL.