Vikan - 24.08.1972, Blaðsíða 17

sá, að þarna kom min eigin vél,
og var næstum lent. Vilmaes
hlýtur að hafa séð mig, þvi að
hann veifaði hendi til min, eins og
honum væri eitthvað mikið niðri
fyrir, svo að ég hélt, að hann hlyti
að hafa einhver mikilsverö skila-
boð til min. Hann lenti svo, og
vélin hélt áfram, áleiðis að
skúrnum. En þegar hún hafði
runniö þannig nokkur skref, sá ég
mér til skelfingar, að hún
steyptist kollhnis, þannig aö
framendinn stakkst I jörðina en
stélið slóst fram yfir sig I hálf-
hring. Ég hljóp til og fann
Vilmaes liggjandi á jörðinni með
vélina ofan á sér.
Partington geröi nú áhrifa-
mikla þögn. Dómarinn lagaöi á
sér gleraugun. — Hvað gerðuö
þér svo? spuröi hann!
— Ég kallaði til Vilmaes, en
hann svaraöi ekki svo að ég þótt-
ist vita, að hann væri meðvit-
undarlaus. Bensíniö rann út úr
vélinni og ég var hræddur um, að
kvikna kynni I, ef það næði hreyfl-
inum.sem var enn heitur. Ég tók
þvl I fæturna á Vilmaes og dró
hann frá vélinni. Slðan athugaði
ég hann til þess að komast að
raun um, hver meiðsli hans væru,
og ég sá þegar, að hann var dáinn
og hafði hálsbrotnaö.
Dómarinn leit I blöð sin. — Þér
hafið getað séð það fyrir vlst, hr.
Partington? Eruð þér ekki
læknislærður maður?
Partington hleypti aftur
brúnum. — Jú, ég tók læknapróf
þegar ég var ungur, en hef ekki
fengizt við lækningar, I venju-
legum skilningi nú I mörg ár.
Þegar ég hafði sannfærzt um, að
ekkert væri hægt að hjálpa
Vilmaes, fór ég aftur inn I rann-
sóknarstofuna, þar sem ég hafði
skiliö systur mina eftir, og sagöi
henni, aö dálltið slys heföi viljaö
til, og fór meö hana inn I hús.
Síðan hringdi ég til Heath læknis,
sagði honum alla söguna og bað
í