Vikan - 24.08.1972, Blaðsíða 12

ASTARSAGA
FRÁ
PARIS
Smásaga eftir M. Déon
Gatan úti fyrir húsinu var mannlaus
og búðirnar lokaðar. Júlíhitinn
lagðist eins og farg á útlendingana
með myndavélarnar sinar um öxl.
Eftir fáeinar klukkustundir mundi hún
verða komin heim til aldingarðsins,
sem hallaði niður að fljótsbakkanum.
Þá mundi Paris vera orðin ein af mörgum
endurminningum hennar....
AIMÉE nam staBar I anddyri
sendiráBsins, studdist meB ann-
arri hendinni viB vegginn, en tok
af sér skóinn meB hinni og hellti
mölinni úr honum. Barn heyrBist
hrópa úti i sólbjörtum garBinum,
og stúlkan leit upp til aB gá, hvaB
um væri aB vera, en hún sá þaB
ekki fyrir manni, sem stóB i dyr-
unum. Hann horfBi hugfanginn á
hnéB á henni. Þá tyllti hún fæt-
inum niBur, stakk honum I skóinn
og gekk til mannsins.
„Góöan dag, ungfrú”.
„GóBan dag, sendiherra”.
Franskan hans var meö nor-
rænum hreim.
„Jæjá, þá er nú þrengingum
yBar senn lokiB, börnin fara i fri
sIBdegis i dag meö fóstru sinni”.
ÞaB var aB henni komiB aB
segja, aö þau heföu ekki veriB
henni öröug, en hún óttaöist, aö
þaB stangaöist dálitiö á viö veru-
leikann.
„Nú fariö þér náttúrlega lika I
fri, en ætliB þér aB koma aftur til
okkar I október...?
Þaö var eins og hann væri hálf
feiminn, þar sem hann stóB og
hélt á hattinum fyrir aftan bak.
Aimée gat ekki neitaö þvi, aB
henni þótti hann glæsilegur.
HáriB var ljóst, en örlItiB tekiö aö
grána, varirnar samanbitnar og
augnaráöiB markvisst. Þetta var
manngerö, sem henni gazt vel aB,
gerólik sjálfri henni, sem var
smávaxin og dökkhærö, fölleit
meö svört, tindrandi augu og fjör-
leg I fasi. „Auk þess er svo karl-
mannlegur ilmur af honum”,
hafBi hún skrifaö vinkonu sinni,
skömmu eftir aö hún var byrjuö
aö kenna sendiherrabörnunum.
Sem hún nú stóö þarna hjá
honum, skaut þessari kankvls-
legu setningu upp I huga hennar
og hún brosti aö henni.
„Af hverju eruö þér aö brosa?”
„Af þvl hann Gösta horfir svo
óttasleginn á mig, hann er sjálf-
sagt ekki búinn aö læra dæmisög-
una slna”.
Lltill ljóshæröur drengur meB
fingurna uppi I sér þokaöi sér nær
jjeim, Sigrlöur faldi sig hins
vegar bak viö stóra hvanngræna
stofujurt, en ekki betur en svo, aö
þaö sást I rósóttan kjólinn hennar.
1 sama bili var sendiherrabflnum
ekiö aö dyrunum, og bllstjórinn
steig út til aö opna dyrnar á
honum.
„VeriB þér sælar”, sagöi sendi-
herrann.
„VeriB þér sælir”, svaraöi unga
stúlkan.
Hann snéri sér viö og gekk út aö
stóra svarta kadiljákinum
slnum. Aimée gekk til Gösta.
„Ungfrú!”
Stúlkan nam staöar. BIl-
stjórinn beiö þarna enn og stóö
meö hattinn I hendinni. Sendi-
herrann haföi sýnilega sett upp
hattinn og tekiö aftur ofan, þegar
hann gekk til hennar, þvi aö lltill
grár hárlokkur stóB út I loftiö
fyrir ofan eyraö á honum. Þaö
vakti viökvæmni hennar aö sjá
hár hans úfiö, og hún dokaBi viB
og beiö hans.
„Væruö þér ekki til I aö boröa
kvöldverB meB mér, þar sem
þetta er nú slöasti dagurinn yöar
hér?” spurBi hann.
„Þvl ekki þaö”, svaraöi hún
hiklaust. „Égveröheima á hótel-
inu mlnu kl. 8, bllstjórinn yöar
veit, hvar þaö er”.
Hann setti aftur upp hattinn og
steig upp I bflinn án þess aö llta
um öxl. Lltil ílý barnshönd tók I
höndina á keunslukonunni.
„Ungfrú!”
„Sæll, Gösta. Fariö þiö
SigrlBur nú út og náiö I Arna og
Kristu. ViB erum oröin sein I þvl.
Vertu nú snar I snúningunum”.
Þau fóru öll inn I herbergi á
götuhæöinni. Dyrnar á þvi vissu
út aö garBinum. Þar stóö kringl-
ótt borö meö grænum dúk, og
sendiherrabörnin tvö settust sitt
hvorum megin viö tvibura her-
málaráöunautarins.
„Jæja, nú skulum viö sjá.
Hverju ykkar á ég aB byrja á aö
hlýöa yfir”.
„Mér!” sagBi Arni, en þá litu
hin börnin nú allt annaö en blíB-
lega til hans.
„ByrjaBu þá”.
„Úlfurinn og lambiö, dæmisaga
eftir La Fontaine”, sagBi dreng-
urinn eftir nokkurt hik. „Lamb
nokkurt var aö svala þorsta
sinum I tærri bylgjunni, — þá kom
soltinn úlfur og læddist
Hlerarnir voru fyrir glugg-
unum, svo aö birtan I herberginu
kom aöeins inn um garBdyrnar,
sem stóöu opnar. Aimée var aö
hugsa um kvöldveröarboöiB. Þaö
haföi komiö henni algerlega á
óvart, enda veriö nokkuö djarft.
12 VIKAN 34. TBL.