Vikan - 24.08.1972, Blaðsíða 13

Hiln heföi átt aö hafna þvi i staö
þessaöþiggjaþaösvona hiklaust.
...Ég sýg hana mömmu mina
enn ... Ég sýg hana mömmu mlna
enn ... Ég sýg hana mömmu mlna
enn ...” endurtók Árni, eins og
hann væri aö spila slitna gram-
mófónplötu.
Aimée brosti, og börnin fóru aö
skellihlæja. Þegar kennslukonan
sjálf átti öröugt meö aö verjast
hlátri, reyndist henni öröugt aö
þagga niöur i börnunum. Þá
heyröist bariö i gólfiö fyrir ofan
þau.
„Heyröu, Gösta”, sagði hún,
„þiö trufliö hana mömmu þlna! ”
Allt datt undir eins I dúnalogn.
„Afram nú, Arni: „Ef það ert
ekki þú ...”
„Ef þaö ert ekki þú, þá hlýtur
þaö aö vera hann bróðir þinn. Ég
á engan, — svo þaö hlýtur aö vera
einn af þinum ...”
„Þetta er ágætt”, sagöi hún,
þegar drengurinn haföi lokið máli
slnu. „Nú er bezt, aö hann Gösta
beygi eina sögn fyrir mig. Hvaöa
sögn ætlaröu að beygja?”
„Sögnina aimcr, aö elska:
J’aime, tu aimes, il aime, nous
aimons ...”
„Nei”, tók hún fram I fyrir
honum, „ekki þessa sögn, hún er
allt of auöveld. Beygöu heldur
sögnina lire, að lesa”.
Hún gaf þeim ekki frl, fyrr en
klukkan var farin aö ganga eitt.
Þá afhenti hún fóstrunni þau eftir
aö hafa kvatt þau meö kossi.
Henni þótti vænt um þau, þrátt
fyrir ærslin I þeim, og nú var ólik-
legt, aö hún sæi þau framar.
Hún gekk aö stiganum, sem lá
upp aö herbergi sendiherrafrúar-
innar, en þá birtist þjónn I rönd-
óttu vesti og sagði:
„Frúin biöur yöur að afsaka
sig, hún hefur fengiö höfuö-
verkjarkast af þvl aö vera vakin
svona snögglega. Ungfrúin gæti
vlst ekki litiö inn á morgun? En
ekki fyrr en seinni part dagsins”.
„Auövitaö”, sagði hún og bældi
niöur gremju slna. Eins og hver
annar haröstjóri fylgdist sendi-
herrafrúin meö hverri minnstu
háreysti, þar sem hún lá uppi i
herbergi slnu. Þessi norræna
kona liföi fyrir sinn höfuöverk.
Þetta ár, sem Aimée haföi kennt
börnunum, haföi hún ekki talaö
viö hana nema þrisvar sinnum,
og þá haföi þaö veriö rétt eins og
hún væri að tala við skuggamynd,
sem bægöi öllum frá sér meö
þreyttri röddu og foröaöist birtu
og hreint loft eins og heitan
eldinn.
Gatan úti fyrir húsinu var
mannlaus og búöirnar lokaöar.
Júlihitinn lagðist eins og farg á
útlendingana meö myndavél-
arnar slnar um öxl og kauöalega
Frakkana. Stúlkan hraöaöi sér
enn meira en ella mundi til aö
komast tafarlaust heim til Leiru-
fljótsins, til mömmu sinnar, sem
alltaf var þjökuö af smávægi-
legum áhyggjum (aldrei
miklum), heim til aldingarösins,
sem hallaöi niður að fljótsbakk-
anum, þaðan sem hún gat kallað
til Francois, ef hún bar hend-
urnar upp aö munninum eins og
trekt. Þangaö mundi hún veröa
komin eftir fáeinar klukku-
stundir. Þá mundi Paris vera
oröin ein af mörgum endurminn-
ingum hennar meö fremur lélegu
hóteiherbergi I Latlnuhverfinu,
St. Genevieve-bókasafninu, meö
mygluþef af papplr, litlum gilda-
skálum meö „miödegisveröi
dagsins” og eina munaöinum
seinasta áriö: garöi sendiráösins
meö ljóshæröum, hreinum börn-
unum, funheitum stofunum, hátt-
vlsu starfsfólkinu og þessum
manni, sem hún fann, að alltaf
horföi á hana, þegar þau mættust
rétt I svip, en kom sér þó varla til
aö ávarpa hana. Hún var ekki
enn búin aö jafna sig eftir aö hafa
verið svona fljót á sér aö þiggja
boö hans. Nú yröi hún aö finna
einhverja tylliástæöu til aö af-
þakka boröhaldið meö námsfél-
ögum sinum, sem ráögert haföi
veriö þetta lokakvöld. Hvert
skyldi hann stinga upp á, aö þau
færu? í huganum valdi hún tvo
veitingastaöi, sem feröafólk haföi
miklar mætur á. Ef til vill haföi
hann þegar valiö einhvern. Hún
hljóp viö fót til aö ná i strætis-
vagninn I Royalgötu.
Sendiherrann var stundvis.
Hann hafði sent bílstjórann sinn
heim og ók nú sjálfur langa
svarta bflnum, sem lögreglan bar
ótvlræöa lotningu fyrir, af þvl aö
á honum stóöu stafirnir CD.
,Hvar langar yður til aö
boröa?” spuröi hann.
„Þaö hef ég ekkert hugsaö um
»>
Framháld á bls. 23.
34. TBL. VIKAN 13