Vikan - 07.09.1972, Blaðsíða 22

hún varð að finna upp einhver
ráð, til að komast undan þeim
dauðadómi, sem Stephen hafði
kveðið upp yfir henni í hjarta
sínu.
Hún vissi ekki hvers vegna
hann vildi ræna hana lífinu.
Hafði eitthvað skeð, sem hún
vissi ekki um? Eitthvað um
hann, Stephen, eitthvað sem
hún hafði grafið með
minningunum um horfna ham-
ingju þeirra? Hún reyndi að
grafa upp í huganum allt sem
hafði skeð í kringum morðið á
föður hennar. Hún hafði farið
í hið svokallaða meyjarsam-
kvæmi og Stephen í sveins-
samkvæmið, sem siður var að
halda síðasta kvöldið fyrir
brúðkaupið. Hún mundi eftir
því að hann hafði hringt til
hennar fyrr um kvöldið og
henni hafði fundizt hann vera
nokkuð drukkinn. Hann hafði
reynt að fá hana til að yfir-
gefa samkvæmið og hitta sig
heima hjá henni. Þegar hún af-
tók það með öllu hafði hann
orðið dálítið ergilegur.
Hún frétti síðar að hann
hefði farið úr sínu samkvæmi,
rétt á eftir símtalið. Það hafði
komið fram við réttarhöldin.
Nokkrir vinir þeirra, þar á
meðal Bill, höfðu farið til að
leita að honum, þar sem Step-
hen „var alltof ölvaður, til að
geta bjargað sér sjálfur".
En þeir höfðu ekki fundið
hann, ekki nógu snemma.
Þegar hann loksins fannst,
sat hann í bílnum sínum. miðja
vegu milli Belldale og Strang-
ers Mill, öfurölvi. Bíllinn var
allur í blóðblettum að innan,
sem hafði komið af höndum
hans og fötum.
En hún var komin
heim löngu áður. Hún mundi
að hún hafði öskrað svo að
Rósa kom hlaupandi og hún
mundi að einhver hafði farið
með hana burt, en hún hróp-
aði og kallaði í sífellu á Step-
hen. En það var ekki Stephen
sem kom til hennar. Það var
Bill, náfölur og óttasleginn.
Hann hafði bannað að láta
segja henni sannleikann um
það hvernig þeir fundu Step-
hen.
Hún fékk ekki að vita það
fyrr en daginn eftir. Meðan
verið var að segja henni þessi
voðalegu tíðindi, var það Bill,
sem hélt í höndina á henni og
þótt hún heyrði hvert orð, vildi
hún ekki trúa þeim.
Það var ekki mikið meira
sem hún mundi eftir. Stephen
var sjúkur á sálinni, en í
myrkvuðum huga !hans, var
kannski eitthvað sem hann
mundi, en hikaði við að segja
það, ef til vill hræddur um að
hún vissi líka. Einn af vinum
hans frá herþjónustunni sagði
frá því að einu sinni hefði
hann verið gripinn æði og ráð-
izt á annan mann og hefði, án
efa, gengið af honum dauðum,
ef félagar hans hefðu ekki
gengið á milli.
En hún hafði aldrei heyrt
neitt slíkt og þegar hún heyrði
þetta við réttarhöldin, þá vildi
hún ekki trúa því, en síðan
hafði hún neyðzt til að trúa
því og líka því að hann hefði
verið sá, sem myrti föður henn-
ar.
Henni fannst hún hafa leg-
ið í göngunum í heila eilífð.
Bill hlaut að vera kominn
heim. Óttinn heltók hana á ný.
Fyrir sjónum sér sá hún Bill
koma upp stigann og mæta
Stephen. Ef hann lá nú myrtur
einhvers staðar niðri og Step-
hen biði ennþá eftir að myrða
hana.
Hún vissi að hún varð að
gera eitthvað, en gat ekki feng-
ið sig til þess, en svo heyrði
hún fótatak fyrir framan skáp-
inn og dyrnar voru rifnar upp
á gátt.
Óttinn kom henn til að troða
sér lengra inn í göngin. Hún
heyrði nafn sitt hrópað og á
hverju augnabliki bjóst hún við
að finna hendur þrífa til sín...
Svo gafst hún upp, gaf upp
alla von til að bjarga lífinu.
En þá heyrði hún röddina
skýrt.
— Janet, í guðs bænum,
Janet, — er allt í lagi með þig!
Komdu út úr þessari holu. Eg
get ekki komið til þín. Það var
ekki rödd Stephens, það var
rödd Bills. Bill var kominn
heim, hann var á lífi, og þegar
henni var það ljóst, sleppti hún
sér alveg. Hún grét og öskraði,
meðan hún var að troða sér til
baka úr göngunum og Bill tók
hana í faðm sér og sagði: —
Þökk sé góðum guði, ég bað til
Hans að þú værir þarna. Ertu
ómeidd?
— Stephen . . . hóf hún mál
sitt.
— Komdu niður, sagði hann
rólega og leiddi hana að stig-
anum.
— Nei, þú skilur ekki, Step-
hen er þarna niðri. Hann . . .
þeir slepptu honum . . . hann
er . . .
Hann vafði hana örmum. —
Komdu nú. Og þegar hún ætl-
aði að streitast á móti, sagði
hann: — Ég veit allt um Step-
hen. Þú skalt ekki hafa áhyggj-
ur af honum. Ég er hérna hjá
þér. Komdu nú.
Hún reyndi að stimpast á
móti, en hann var ákveðinn og
ýtti henni fram fyrir sig.
— Hann ætlaði að d . . .
drepa mig, stamaði hún. —
Hann elti mig um allt húsið.
— Elti hann þig, áttu við að
hann sé búinn að vera hér
lengi? Bill virtist ekki trúa
henni.
Hún kæfði grátinn og gat
ekki svarað.
— Vesalingurinn minn litli,
sagði Bill blíðlega. -— Geturðu
nokkurn tíma fyrirgefið mér?
Ég hefði aldrei átt að láta þig
' koma hingað í þetta hús, ég
hefði ekki átt að skilja þig eina
eftir.
—• Hvar er Stephen? Þú
sagðir að þú vissir það.
—• É'g hitti hann, þegar ég
kom heim. Það var ekkert ljós
og síminn var í ólagi. Mér varð
hálfillt af hræðslu. Hann sagði
eitthvað um að þú værir ein-
hvers staðar hér uppi og ég
sló hann í rot. Líklega var ég
harðhentari en ég ætlaði. Svo
heyrði hún ánægjutón í rödd
hans. — Að minnsta kosti ligg-
ur hann nú þarna niðri í and-
dyrinu, meðvitundarlaus.
— Ó, Bill, þetta er svo
óhugnanlegt. Ég var svo hrædd
um að hann . . . hún skalf ■—
. . . að hann myndi drepa þig
líka, sagði hún að lokum.
— Nú er þessu lokið, sagði
hann. — Komdnu nú niður. Ég
skal gefa þér eitthvað hress-
andi að drekka og svo sjáum
við hvað hægt er að gera við
Stephen. Við verðum að binda
hann og koma honum á lög-
reglustöðina.
—• Nei! andmælti hún. —
Við skulum bara fara héðan.
Við getum skilið hann eftir og
látið þá koma og taka hann.
— Svona, svona, vertu nú
róleg, sagði Bill. — Treystu
mér.
Þegar þau komu niður í and-
dyrið. nam hann staðar. —
Bíddu hérna, ég ætla að ná í
vasaljós. Hann gekk yfir gólf-
ið og hún sá hvar Stephen lá,
í ljósrákinni frá vasaljósinu.
— Sjáðu, þetta er strax
betra. Við skulum kveikja á
nokkrum kertum.
Hún var óstöðug á fótunum,
þegar hún gekk að sófanum og
hneig niður í hann. Andartaki
síðar var Bill kominn til henn-
ar með glas í hendinni. —
Drekktu þetta, ég ætla að fara
fram og athuga Stephen.
Lyktin af koníakinu. sem
Bill hafði fengið henni, gerði
henni flökurt. Hún setti glasið
frá sér og lokaði augunum. Svo
heyrði hún eitthvert hljóð fyr-
ir framan dyrnar og kallaði:
— Bill!
— Þetta er ekkert, ég er
bara að flytja Stephen, svo ég
geti haft auga með honum.
Taktu böndin af gluggatjöldun-
um, Janet. Við verðum að
binda hann.
Hún stóð upp, en var mjög
rykug í kollinum og hún var
á leið til gluggans, þegar Bill
kom dragandi Stephen á eftir
sér. — Þú hefur ekki drukkið
koníakið, sagði hann blíðlega
við hana. — Flýttu þér nú
elskan, skelltu þessu í þig, þú
hefur fengið áfall í kvöld.
— Það er svo vond lykt af
því og það er svo sterkt, sagði
hún.
— Haltu um nefið og kyngdu
því strax. eins og þú sért að
taka lyf. Hann fékk henni glas.
— Gerðu nú eins og ég segi,
næstum skipandi.
Þá kom eitthvað upp í hug-
skot hennar, eitthvað sem
skýrði hvers vegna hún var
ennþá svo hrædd. Hún setti
aftur frá sér glasið. — Hvar
hittir þú Stephen? spurði hún.
— Við útidyrnar, rétt um
leið og ég kom inn.
— Hvenær var það?
— Hvenær? Hann horfði á
hana með undrunarsvip. — Það
hefur líklega verið nokkrum
mínútum áður en ég fann þig.
Ég sá að allt var í myrkri og
opnaði dyrnar og þarna í and-
dyrinu hitti ég Stephen, sem
var eitthvað að þvæla um að
þú hefðir sloppið frá honum
og komizt upp á háaloft. Hann
hrukkaði ennið. — Hvað er að
þér, Janet?
— Þá er einhver annar í
húsinu, sagði hún, vegna þess
að einhver vár í hælum mér
upp á háaloft. Ég hélt að það
væri Stephen, en það getur
ekki verið, ef hann hefur ver-
ið kominn hingað niður.
— Það er enginn annar í hús-
inu, sagði hann hægt. — Step-
hen hlýtur að hafa komið hing-
að, þegar hann fann þig ekki.
Framháld á hls. 31.
22 VIKAN 36. TBL.