Vikan - 07.09.1972, Blaðsíða 33

við lengur. Ef þeir reyndu að
tala saman, þá endaði það allt-
af með einhverjum ósköpum.
Einasta manneskjan sem Ric-
hie hlustaði eitthvað á, var
móðir hans. Ef hún hækkaði
ekki raustina eða reyndi að
tala um fyrir honum að fyrra
bragði, lofaði hann henni bót
og betrun. En svo gekk hann í
burtu frá henni og braut lof-
orð sitt.
Um nætur lágu þau Carol og
Georg andvaka og reyndu að
gera sér ljósa ástæðuna fyrir
þessum hörmungum, reyndu að
kafa eftir eigin mistökum. Ge-
org var örvæntingarfullur og
kenndi sjálfum sér um það sem
orðið var. Carol reyndi að hug-
hreysta hann, sagði að þetta
gæti aldrei verið honum að
kenna. Hann hafði alla ævi
drengsins hugsað um velferð
hans og það ætti Richie að
skilja. Georg, sem alla ævi
hafði verið heiðarlegur og far-
ið eftir beinum línum, alltaf
vitað hvað hann vildi og hugs-
að um það eitt að láta fjöl-
skyldu sinni líða vel. sem
vænti svo mikils af syni sínum,
hann gat ekki skilið þennan
framandlega síðhærða ungling,
sem bjó í húsi hans. Það var
sem svar við þessum hörmung-
um að Georg varð æ íhalds-
samari. Hann tautaði oft með
sjálfum sér, en þó svo hátt að
það heyrðist, að þessi linkind í
Vietnam væri óþolandi. Hann
reyndi að finna afsökun þess-
um vandræðaunglingum, með
því að hengja sökina á þjóð-
félagið.
Georg átti líka við fleiri erf-
iðleika að stríða. Fasteigna-
skatturinn á húsi hans hafði
fjórfaldazt á sjö árum og þau
Carol áttu bágt með að láta
tekjurnar endast. Hann sá líka,
sér til mikillar gremju, að alls
konar glæpahneigð gerði vart
við sig. Nágrannar hans höfðu
orðið fyrir ránum og innbrot
voru tíð, í þessu hverfi, sem
annars hafði alltaf verið svo
rólegt. Svo var brotizt inn hjá
Georg. Hann hafði tekið að sér
næturvörzlu til að auka svolít-
ið á tekjur sínar og þá hafði
hann fengið leyfi til að bera
byssu. Hann átti tvær skamm-
byssur, en eina nóttina var
brotizt inn og annarri byssunni
stolið.
• Nokkrir af vinum Carol og
Georgs áttu í sömu vandræðum
með börnin sín, en það var al-
drei talað um það. Það var
erfitt að viðurkenna að and-
rúmsloftið í East Meadow var
ekki eins skemmtilegt og þau
höfðu búizt við og vonað að
það yrði.
Georg vann tíu klukkutíma
á daginn og á kvöldin vann
hann mikið við æskulýðsstarf-
ið í hverfinu. Hann vildi reyna
að hjálpa börnum nágrann-
anna, stuðla að hollri frístunda-
iðju þeirra. Því erfiðara var
það fyrir hann að sjá sinn eig-
in son koma heim á kvöldin í
annarlegu ástandi, rauðeygðan
og viðutan. Eitt kvöldið gat
hann ekki stillt sig lengur, í
þeirri von að hann gæti ..barið
vit í kollinn á drengnum“,
æddi hann inn í herbergið hans
og öskraði:
— Þú, sem trúir á lögmál
götunnar og á að sá sterki
sigri, komdu þá! Richie leit á
föður sinn, undrandi á svipinn
og greip belti til að verja sig
með. Georg réðist á son sinn
og sló hann svo hann var bólg-
inn í andlitinu í marga daga.
En svo bað Georg hann afsök-
unar, sem Richie tók ekki til
greina.
Þegar Georg fór að gruna
son sinn um að selja eiturlyf,
fékk hann hlustunartæki á sím-
ann og ætlaði að fá þannig
vitneskju um það rétta.
—- Við getum ekki lagzt svo
lágt að njósna um okkar eigin
son, sagði Carol. en Georg hélt
fast við ákvörðun sína. Áður
en Richie komst að því að
hlustað var í símann, voru þau
búin að fá grun sinn staðfest-
an.
• Eftir ný áflog, þar sem Ge-
org hafði slegið Richie í ör-
væntingu sinni, fóru feðgarn-
ir til félagsráðgjafans. í þetta
sinn fengu þeir að tala við sál-
fræðing, sem lofaði að gera það
sem hann gæti fyrir Richie og
honum tókst að vinna trúnað
hans. En svo var þessi sálfræð-
ingur fluttur í annað hverfi og
sá sem kom í hans stað, lét al-
drei heyra frá sér og Richie
var látinn eiga sig.
Dag nokkurn í febrúar var
Richie kærður fyrir búðarrán,
en hann var saklaus. Hann
lenti í áköfum slagsmálum og
var settur inn í fyrsta sinn.
Georg kærir son sinn fyrir
lögreglunni.
Svo leið að 14. febrúar. Þann
dag var Richie rekinn úr skóla.
Georg var heima þennan dag
og það var því hann sem fór í
símann, þegar rektor hringdi.
Þegar Richie kom heim. í fylgd
með hóp af unglingum, sat Ge-
org og beið hans. En Georg sá
að unglingarnir myndu ekki
koma inn, meðan bíllinn hans
stóð fyrir utan húsið, svo hann
gekk út og ók í burtu. Meðan
hann var í felum við húsið, tók
hann örlagaríka ákvörðun. Þeg-
ar hann sá að unglingarnir voru
komnir inn. á herbergi Richies,
hringdi hann til lögreglunnar
og kærði son sinn. Hann bað
um að gerði yrði húsrannsókn.
— Ég hélt ég gæti hrætt
hann til að hætta, sagði Georg.
En lögreglan fann ekki neitt
og þetta varð aðeins til þess að
feðgarnir lentu í ofsalegum
deilum og lauk þannig að Ric-
hie náði í skæri og hótaði að
drepa föður sinn. Til að fyrir-
byggja að til meiri átaka kæmi,
fór Georg út og Richie hringdi
til móður sinnar á vinnustað
hennar.
— É'g hlýt að vera brjálaður,
sagði hann, — ég reyndi að
myrða pabba. Carol, sem hélt
að þetta væri neyðaróp frá
piltinum, reyndi að róa hann
og lofaði að koma fljótt heim.
Hún náði ennþá einu sinni sam-
bandi við lækni, sem lofaði að
reyna að hjálpa henni. Richie
fékk að koma aftur í skólann
til reynslu og næsta vika þar
á eftir var síðasta rólega vik-
an, sem þeim auðnaðist að eiga
saman. Richie var heima á
kvöldin og las lexíurnar sínar.
— Það var eins og við hefð-
um heimt drenginn okkar úr
helju, sagði Carol.
• En í vikulokin kom stór
sending af pillum til skólans
og Richie, sem keypti nokkrar
pillur, var tekinn og færður til
rektors.
Um kvöldið fór hann út á
bar, þar sem félagar hans voru
vanir að hittast. Lögreglan
kom á staðinn og nokkrir, sem
ekki höfðu nafnskírteini á sér,
voru settir inn. Það var í ann-
að sinn, sem Richie var tekinn
fastur.
Daginn eftir bað Richie móð-
ur sína um að skutla sér til fé-
laga hans. Hún gerði það, en
þegar hann kom heim, nokkr-
um klukkutímum síðar, hafði
hún hann grunaðan um að hafa
reykt hass, en hún minntist
ekki á það við hann. Næsta
dag bað hann hana að leyfa
sér að skreppa svolítið á bíln-
um hennar. Að vísu hafði hún,
í eitt skipti fyrir öll. bannað
honum að snerta bílinn, en hún
sagði:
— Hann hafði verið svo góð-
ur alla vikuna, svo ég lét þetta
eftir honum. Ég gerði reyndar
samning við hann, hann átti
að fá sér eitthvert starf, sem
gæti greitt tryggingar á bíln-
um. Richie varð mjög glaður
og Carol, sem hélt að hún væri
nú búin að f inna lausn á vanda-
máli hans, hélt að þetta ein-
falda ráð væri nóg, til að koma
honum á rétta braut.
• Richie ók svo með einum
félaga sínum á matbar. Þar
varð hann fyrir því að bakka
á annan bíl. Bílarnir skemmd-
ust ekkert að ráði, en sá, sem
átti hinn bílinn, hringdi til for-
eldra Richies, sem settust nið-
ur til að bíða hans, þegar þau
höfðu fullvissað sig um að
Richie væri ómeiddur.
Á heimleiðinni ók Richie á
100 kílómetra hraða gegnum
íbúðarhverfi. Það sprakk á
einu hjólinu og hann missti
vald yfir bílnum, rakst á ann-
an bíl og eyðilagði girðingu.
Hvorugur piltanna slasaðist.
En Richie hafði tekið pillur.
Georg kom fyrstur á slysstað-
inn, sendi Richie heim og beið
sjálfur eftir lögreglunni.
Áður en Richie og foreldrar
hans settust niður til að ræða
málin, hafði Georg lofað að
reyna að stilla sig. En Richie
var óvenjulega erfiður.
— Þú virðist ekki einu sinni
vera leiður yfir þessu, sagði
Carol. — Þú virðist ekki skilja
að þú hefur eyðilagt bílinn
minn. Eða að þú hefðir getað
slasað fjölda manns og sjálfan
þig-
— Það hefði kannski verið
það bezta, sagði Richie. Georg
þagði, hristi áðeins höfuðið.
— Já, hristu bara hausinn,
öskraði Richie skyndilega, —
hristu hausinn!
Georg stóð upp og gekk nið-
ur í kjallara. Hann vildi, um-
fram allt, forðast árekstur.
Richie og móðir hasn héldu
samtalinu áfram, en hann var
sí og æ að fara í símann og
hringdi í allar áttir. Að lokum
yfirgaf hann móður sína, gekk
inn á herbergið sitt, setti band-
ið í gang, lagði sig ofan á rúm-
ið og hlustaði. Carol skutlaði
yngri syni sínum til bowling-
hallarinnar og var í burtu í
hálftíma. Þegar hún kom heim
aftur, kom Richie út úr her-
berginu sínu. Hann slagaði og
augun voru eins og rauðar rif-
ur.
— Hvað hefurðu nú tekið
inn, í hamingjunnar bænum,
Richi, hrópaði hún.
Richie virti hana ekki við-
lits, en gekk fram til að hringja.
Hann ákvað að hitta félaga
sinn klukkan 18.30. Þegar hann
hafði lagt frá sér símtólið,
öskraði hann til móður sinnar:
— Viltu svo hætta að róta
til í herberginu mínu, þegar
ég er úti!
36.TBL. VIKAN 33