Vikan - 07.09.1972, Blaðsíða 40

FRAMHALDSSAGA
BRUCE GRAEME
Hann athugaöi gluggann nánar
og hló með sjálfum sér. — Ég er
hræddur um, að frú Chad' sé
óþarflega trúuð á, að allt sé hér i
lagi. Sjáið þér, hér er járnskrúfa,
sem hefur verið sett til þess aö
halda honum aftur, og það hefur
hún auðvitað vitað, en hitt ekki,
aö skrúfan er kolryðguð og litiö
eftir af henni nema hausinn. Þá
er gátan ráðin, en bara önnur
komin i staðinn: — Hvernig gat
bláókunnug kona vitað, að hægt
var að opna gluggann, úr þvi að
frú Chad vissi það ekki?
Everley leit svo fast á un-
dirmann sinn, að hann neyddist
til að brydda upp á einhverri
skýringu. — Ég veit ekki, svaraði
hann. — Kannski hefur hún verið
hér á gangi og fundið það af
tilviljun?
Fulltrúinn brosti. — Það er
náttúrulega hugsanlegt, en ein-
hvernveginn á ég bágt að trúa
þvi. Við verðum heldur að finna
eitthvað annað. Við skulum að
minnsta kosti athuga, hvernig er
umhorfs fyrir utan gluggann.
Héðan er ekkert hægt að sjá fyrir
þessum runnum. En við skulum
heldúr ganga í kring en fara út
um gluggann.
Þeir gengu nú út um fordyrnar
og yfir vanhirta garðinn, þar sem
allt var á kafi i jurtagróðri. Og
afturfyrirhúsiö. Eins og Everley
hafði sagt, var húsið byggt i halla.
Fyrir utan eldhúsgluggann var
runnagróður og handan við
runnana var braut, sem lá að úti-
húsunum.
— Hérna má að minnsta kosti
komast inn, sagði Everley. —
Hvar er farið inn á þessa braut,
Holley?
— Hún liggur út frá veginum til
þorpsins, svo sem þrjú-fjögur
hundruð skref frá aðal-
innganginum.
— Er hér dyravarðarbústaður
eöa hlið, eða þessháttar?
— Hlið er hér, en það er ekki
læst. Dyravarðarbústaður er
enginn, og engin hús, fyrr en
beygt er fyrir hornið og komið inn
I þorpiö.
— Nú, það getur skýrt eitt
atriði, sem ég gat ekki skilið.
Grocott læknir sagði, að konan
heföi dáið fyrir minnst tólf
klukkustundum, var ekki svo?
Gott og vel! Það er sama sem
hún hefur verið búin að hengja sig
fyrir klukkan nlu I gærkvöld.
Hvað segið þér um það? .
Holley varð eitthvað hvumsa
við þessa spurningu, en áttaði sig
brátt. — Það þýðir sama sem, að
hún hefur brotizt inn i húsið I
hábjörtu, sagði hann.
— Alveg rétt, Holley. Það var
einmitt það, sem ég átti við og
mig furðar, að hún skyldi hætta á
það. En annars er það nú kannski
ekki svo mikil áhætta, ef ekki sést
hingað frá neinum húsum. En
hér er verk handa yður að vinna:
Þér skuluð komast að þvi, hvort
nokkur hafi séð nokkra ókunna
konu á leiðinni til þorpsins,
segjum á tímanum frá 7 - 9, þvi að
um annan tima getur varla verið
að ræða, ef frú Chad hefur verið
héreinsoghúnsagði. Við skulum
nú athuga, hvort hún hefur skilið
eftir nokkur verksummerki.
Fulltrúinn gekk nokkur skref
eftir brautinni, en hristi höfuðið,
þegar hann kom aftur. — Þetta er
ekki til neins, sagði hann. —
Jörðin er grjóthörö I þessum
þurrki. Ég efast um, að það sæist
þó að dráttarvél færi yfir hana.
Þér sjáið, að það markar ekki
spor eftir okkur. Þá skulum við
Hta á þessa runna.
Runnarni!- voru svo illa hirtir,
að þeir voru orðnir að einni flæk-
ju. En á stöku stað var hægt að
brjótast gegn um þá og það
reyndi Everley. Allt i einu rumdi
i honum af ánægju. — Komið þér
hingaö, Holley, sagði hann, —
sömu leið og ég fór. Sjáið þér
þessa brotnu grein á lárviðnum?
Hún er nýbrotin, þvi að blöðin,
ofar en brotið, eru ekki visin. Og
sennilega hefur einhver brotið
hana, sem hefur ruðzt hér i gegn.
Blðiö þér þarna, ég ætla aö sjá,
hvort ég rekst á nokkuð fleira.
Hann snuðraði stundarkorn,
eins og fíll i skógi, en árangurs-
laust. — Við verðum að láta
okkur nægja þessa brotnu grein,
sagði hann. — En það er rétt aö
athuga gluggann að utan. Já,
svei mér ef hér eru ekki merki
þess, að hann hafi verið snertur.
En um fingraför er ekki að ræða,
þvi að stúlkan var með hanzka,
eins og þér sáuð. Og það er
auðvelt að komast inn þegar
glugginn hefur veriö opnaður.
Everley stóð um stund,
hugsandi, og sagði svo: — Þaðer
greinilegt, að veslings stúlkan
hefur verið eitthvað kunnug
húsum hér. Hún hefur ratað um
allt og það fer ekki hjá þvl, að hún
hefur þekkt þetta orð, sem lá á
húsinu. Annars er það að minnsta
kosti einkennilegt, að' hún skyldi
hitta á að hengja sig á þennan
krók. En hvað eigum við nú að
gera við líkið? Það er bezt, að þér
bíöið hérna, meðan ég tala við
lækninn.
Everley ók heim til læknisins og
var enn að hugsa um, hver þessi
stúlka gæti verið. Hann hitti
Grocott lækni heima. — Ég var
að búast við yður, fulltrúi, sagði
læknirinn. — Þetta er ljóta
standið þarna uppi I Wargrave
House, finnst yður ekki? Rétt
eins og það séu einhver álög á
kofanum. Það hefur hingað til
ekki verið auðvelt að leigja hann
út og ekki batnar það eftir þetta.
En hver er þessi veslings stúlka?
— Það hef ég ekki hugmynd
um, svaraði Everley. — Þaðvildi
ég einmitt tala nánar um við
yður. Við verðum að athuga
fatnaðinn á henni og vita, hvort
við finnum ekki þvottahúsmerki
eða eitthvað. Annars verðum við
að senda út lýsingu af henni. Bezt
held ég væri að flytia hana i
likhúsið I Waldhurst.
-r- Já, það held ég væri það
ráðlegasta, því að það er erfitt að
koma líkinu fyrir hér I þorpinu,
þangað til réttarhaldið fer fram,
og dómarinn er vis til að heimta
likskoðun. Þér megið nota
slmann minn, ef þér viljið hringja
til yðar manna.
— Þakka yður fyrir, læknir,
sagði Everley. Siðan hringdi
hann til stöðvarinnar I Waldhurst
og gaf skipanir um að láta senda
sjúkravagn, tafarlaust. Siðan
sneri hann sér aftur að Grocott
lækni. — Þér ættuð að gefa mér
skýrslu um yðar skoðun, handa
dómaranum, sagði hann.
Læknirinn sagði I sem fæstum
orðum frá þvi, er hann var sóttur.
— Holley hefði svo sem getað
sparað sér að skera hana niður,
enda þótt það væri alveg rétt af
honum eins og á stóð. Ég sá
strax, aö hún var búin að vera
dauð lengi. Hún hlýtur að hafa
hengt sig einhverntlma I gær-
kvöld. Förineftir snöruna nægja
til aö sýna dánarorsökina. Þér
þurfið vonandi ekki nákvæma
skýrslu I öllum smáatriðum?
— Nei, þakka yður fyrir, þetta
nægir. Smáatriðin getið þér
geymt til réttarhaldsins, þvi að
dómarinn vill sjalfsagt heyra
þau, þó að ég þurfi þess ekki. En
nú ætti ég að fara upp i húsið og
hitta sjúkravagninn.
Everley fulltrúi héit sig mest að
staðreyndum I öllu starfi sinu og
var frábitinn allri hjátrú og
ÞRIÐJI HLUTI
Runnarnir voru svo illa hirtir,
að þeir voru orðnir að einni flækju.
En á stöku stað var hægt að brjótast
gegn um þá og það reyndi Everley.
Allt i einu kom hann auga á eitthvað og
kallaði upp yfir sig . . . .
40 VIKAN 36. TBL.