Vikan - 07.09.1972, Blaðsíða 42

Wiither
ÞRÍHJÓLIN
vinsælust og bezft. Varahlutaþjónustcs
EINANGRUNARGLER
í GÆÐAFLOKKI
Framleiðum fyrsta flokks
einangrunargler.
Kynnið yður verð og gæði.
Sími 5-33-33.
Dalshrauni 5, Hafnarfirði.
KONAN í SNÖRUNNl
Framhald af bls. 41.
— Hvaö haföist hiln aö, þegar
hún var ekki i húsaleit?
— Þaö veit ég ekki. Viö sáum
litiö til hennar yfir daginn, nema
rétt viö hádegisveröinn. Hún var
dugnaöarleg og fór i langar
göngur ein sins liös.
— Komu nokkrir gestir til
hennar meöan hún var hérna?
— Aldrei! »varaöi gestgjafinn
meö áherzlu og hristi höfuöiö. —
Hún sagöist engan þekkja hér um
slóöir. Og ég man ekki til, aö nein
bréf kæmu til hennar, meöan hún
var hér.
Everley var þögull, stundar-
korn. Hann haföi sýnilega fengiö
allar upplýsingar, sem fáanlegar
voru I bili. Hann sagöi alvarlega:
— Þaö er vist engin ástæöa til aö
fara meö þetta sem neitt leyndar-
mál, þar sem þaö er sjálfsagt
komiö út um allt þorpiö. 1 þessum
sjúkrabil var likiö af þessari
stúlku, sem kallaöi s.g ungfrú
Bartlett. Hún fannst I morgun
dauö I Wargrave House, I
Moreby.
Skelfingarsvipur kom á andlit
gestgjafans. — Dauö? hváöi
hann, eins og hann tryöi þessu
ekki. — En þetta hús var einmitt
eitt þeirra, sem hún skoöaöi,
meöan hún var hérna. Hún sagöi
okkur frá þvi um kvöldiö. Sagöi,
aö sér þætti þaö fullstórt og
einmanalegt. En hvernig skeöi
þetta?
— Hengdi sig, sagöi Everley
stuttort. — En þetta er okkar i
milli i bili, eöa þangaö til réttar-
haldinu er lokiö, aö minnsta kosti.
En nú verö ég aö biöja yöur aö
koma meö mér I likhúsiö. Hver
veit nema ökumanninum hafi
skjátlazt.
En jafnskjótt sem gestgjafinn
haföi séö líkiö, var um engan vafa
lengur aö ræöa. — Já, þetta er
stúlkan, sagöi hann, dapurlega.
— Ég mundi þekkja hana hvar
sem væri. Auk þess kannast ég
viö fötin, sem hún er I, þvi aö hún
var nokkrum sinnum I þeim,
meöan hún var hjá okkur, og þar
á meöal þegar hún fór. Þetta er
óttalegt!
Fulltrúinn fór úr iikhúsinu og á
lögreglustööina og náöi sima-
sambandi viö Scotland Yard.
Meöan hann var aö fá sambandiö,
tók hann saman allar upp-
lýsingar, sem hann haföi fengiö
um ungfrú Bartlett. Þær voru
aöallega slúöursögur Heath
læknis, og svo upplýsingar
gestgjafans. Innbyröis féllu ekki
ekki allar þessar upplýsingar
saman, i fljótu bragöi séö, en þó
var trúlegt, aö þær gætu komiö
heim og saman. Hann féllst á, aö
saga Heath læknis um þaö, aö
ungfrú Bartlett heföi viljaö vera
einhversstaöar nærri Vilmaes,
væri rétt. Af einhverjum
ástæöum heföi hún ekki viljað
láta neinn' vita þetta samband
þeirra, og þvi sagt gestgjafanum,
aö hún væri aö leita aö húsi, en
sennilega var þaö ekki annaö en
fyrirsláttur til þess aö geta dvaliö
I Waldhurst. Og vafalaust haföi
hún notað þessar löngu göngu-
feröir sinar til þess aö hitta
Vilmaes.
Þetta var gott, það sem það
náöi. En hversvegna haföi
stúlkan fariö frá Waldhurst,
einmitt 3. júli, daginn sem
Vilmaes kom heim aftur og týndi
lifi? Þaö var mjög óliklegt, að
hún heföi heyrt neitt um slysið,
þvi aö um þaö leyti, sem hún lagði
af staö, var Everley sjálfur eini
maðurinn I Waldhurst, sem vissi
um það. Auk þess haföi hún varla
veriö svona kát og fariö aö tala
um aö koma aftur.
Og þó þóttist Everley, við
nánari1 athugun, geta séö
hugsanlega ástæöu fyrir hana til
aö fara einmitt þennan dag.
Vilmaes haföi þá komiö heim
aftur, öllum aö óvörum. En hún
gat vel hafa vitaö þaö fyrir. Þaö
gátu veriö samantekin ráö þeirra,
aö hann skyldi slá fram einhverri
átyllu viö Partington og fara
siöan til London og hitta hana þar
— I friöi fyrir öllum forvitnum.
Þetta, aö hún haföi skoöaö
Wargrave House, geröi sjálfs-
morö hennar enn skuggalegra.
Þegar hún skoöabi húsiö, hafbi
hún ef til vill séö, aö hægt var að
opna gluggann, en haföi þá I bili
ekki gefiö þvi frekari gaum.
Skömmu eftir aö hún kom til
London, haföi hún séö um slysiö
I blööunum, og oröib frá sér
numin af harmi. Og hver vissi
nema samband þeirra heföi veriö
þannig, aö hún heföi ekki treyst
sér til aö bjóöa heiminum byrgin,
ein sins liös. Þá haföi hún munað
eftir hinu skuggalega húsi og
sögunni, sem þvi fylgdi, og
fundizt þaö hæfilegur staöur til að
enda ævi sina. Siöan heföi hún
fariö þangaö og eitthvert dularafl
bent henni á nákvæmlega sama
staðinn sem hin stúlkan framdi
sjálfsmorð á.
Þetta virtist allt lita trúlega út.
Everley sá, þegar hann hefði
fengiö eitt eöa tvö atriöi upplýst,
gæti hann lagt máliö fyrir
dómarann, sem augljóst. Nú
hringdi siminn og tilkynnti, aö
sambandiö væri fengiö viö
Séotland Yard.
Þetta samtal var stranglega
embættislegt. Hann lýsti i sem
stytztu máli, likfundinum, og þvi,
aö likiö heföi þekkzt sem ungfrú
Cynthia Bartlett, Belmont Street
14, Chelsea. Hann baö stööina
setja sig i samband viö vanda-
menn stúlkunnar, tilkynna
þeim látiö og biöja einhvern
þeirra aö koma til Waldhurst og
vera viöstaddan réttarhaldið.
Framhald í ncesta hlaff'-
42 VIKAN 36. TBL.